بدیع در قران

[ویکی فقه] بدیع در قرآن. بدیع، ذات بی مانند، آفریدگار مخلوقات بدون نمونه پیشین، از اسما و صفات الهی است.
. در صورت اول بدیع به معنای موجود بی مانند و بی نظیر است ؛ ولی در صورت دوم می تواند مفید یکی از دو معنای زیر باشد:۱. معنای فاعلی (مبدِع)؛ یعنی کسی که آفریدن او جدید و بدون سابقه و نمونه پیشین است. ۲. معنای مفعولی (مبدَع)؛ یعنی پدیده ای که به طور جدید و بدون سابقه و نمونه قبلی آفریده شده است.
واژه بدیع در قرآن
بدیع از اسماء حسنای الهی است که در قرآن دو بار به صورت «بَدیعُ السَّموتِ وَالاَرض» به کار رفته است
واژه بدیع در روایات
همچنین در روایات نبوی و نهج البلاغه و ادعیه به این اسم اشاره شده است.
بدیع اسمی از اسمای حسنای الهی
...