بالاامدگی زمین ساختی

بالاآمدگی زمین ساختی. بالاآمدگی زمین ساختی ( انگلیسی: Tectonic uplift ) برخاستن زمین شناختی سطح زمین است که پاسخ ایزوستاتیک به فرونشست زمین محسوب نمی شود. با وجود این که نیروهای ایزوستازی دارای اهمیت است، اما افزایش میانگین ارتفاع یک منطقه فقط در پاسخ به عملکرد نیروهای زمین ساختی یا فرایند ضخیم شدن پوسته پوسته زمین، تغییر در توزیع چگالی پوسته و گوشته زیرین و انعطاف پذیری آن نسبت به سنگ کره روی می دهد.
اگرچه اغلب سطوح بالاآمده در رشته کوه ها نتیجه ضخیم شدن پوسته است، نیروهای دیگری نیز وجود دارد که باعث وجود فعالی های زمین ساختی می شود. همه فعالیت های زمین ساختی بر اثر نیروی گرانش در زمانی که تفاوت چگالی وجود داشته باشد، روی می دهد. نمونه ای از این فرایند چرخش بزرگ مقایس گوشته زمین است. تغییرات جانبی چگالی در نزدیکی سطح زمین ( مانند به وجود آمدن، سردشدگی و فرورانش پوسته اقیانوسی ) نیز باعث ایجاد حرکات زمین ساختی می شود.
سنگ کره در قسمت اقیانوسی یک درازگودال در منطقه ای که دارای فرورانش است، بر اثر خاصیت کشسانی پوسته زمین، دارای خمش و انحنا به سمت بالا می شود.
گاهی اوقات بالاآمدگی زمین ساختی را می توان در برخی جزیره های مرجانی مشاهده نمود. وجود تعدادی جزیره اقیانوسی که کاملاً از مرجان ساخته شده در میان جزیره های آتشفشانی شاهدی بر وجود پدیده بالاآمدگی زمین ساختی است. نمونه هایی از این گونه جزایر را می توان در اقیانوس آرام مانند نائورو، ماکاتی، جزیره ماره، جزیره لیفو در کالدونیای جدید، جزایر مارکیز و جزیره هندرسون در جزایر پیت کرن مشاهده کرد. بالاآمدگی این جزایر نتیجه حرکت صفحه های زمین ساختی اقیانوسی است.