باغ ذِن، باغ خشک ژاپنی یا باغ سنگی ژاپنی ( 枯山水 , karesansui ) یک سبک طراحی چشم انداز با استفادهٔ دقیق از عناصری مانند سنگ، ماسه، عناصر آبی، خزه، درختان و بوته های هرس شده، و ماسه یا شن که به وسیله شن کش به شکل موج یا «رود شن» شانه شده اند. این باغ ها معمولاً با دیوار احاطه شده اند. باغ صخره ای ژاپنی جزو سبک باغ ژاپنی است.
یکی از زیباترین انواع باغ های فلسفی، باغ ذن است. در این نوع باغ، مکتب ساده گرایی، ( به معنی «کاهش دادن در حد امکان» و با کمترین عناصر بیشترین مفاهیم را انتقال دادن ) ، به اوج می رسد تا حدی که کوچکترین تغییر در این باغ ها یک اتفاق مهم تلقی می شود. این ساده گرایی از ذن سرچشمه می گیرد و مشهورترین نمونهٔ آن باغ ریوان - جی ( Ryoan - Ji ) است.
باغ های اولیه ژاپنی متأثر از دین شینتو بودند و هدف از ساختن آن ها، ایجاد محل هایی زیبا بود که کامی ها ( خدایان ) به دیدن آن بیایند. در این باغ ها برای نشستن خدایان، تخته سنگ های بزرگ می گذاشتند و برای استراحت آنان، درختان زیبا می نشاندند. در دوران کاماکورا بود که آیین ذن، باغ آرایی ژاپنی را نیز تحت تسلط و تأثیر خود درآورد. ساختن باغ های صخره ای که با کنار هم قرار دادن صخره ها و تخته سنگ های بزرگ انجام می شد و به «کاره سان سویی» یا «مناظر خشک» موسوم بود، از دوران هِی آن، به تقلید از باغ های سنگی چینی در ژاپن رواج داشت. اما این باغ ها نیز از دوران کاماکورا و تکامل و گسترش آیین ذن و شکل گیری تفکر وابی سابی دچار تحول شد. در این دوران، راهبانی که «ایشی داته سو» به معنی «راهبان برپاکننده سنگ» لقب گرفتند، با الهام از الگوی طبیعی کوه ها و رودخانه ها، به طراحی و ساختن باغ برای حیاط معابد بودایی همت گماشتند. آنان می کوشیدند با صرف کمترین هزینه، جهانی کوچک خلق کنند که در آن، تخته سنگ های کوچک نقش کوه های مرتفع را داشته باشند. برخی افراد، سنگ های بزرگِ تنهایی را که سنگریزه های سفید احاطه اش کرده اند، استعاره ای از وجود انسان می دانند. [ ۱]
باغ ها معمولاً در طول تاریخ توسط طبقه پیشرو جامعه _ اشراف، راهبان، جنگجویان، سیاستمداران و صنعتگران برای اهداف مختلفی ساخته اند، ماند تفریحات و مراسمات مذهبی. تکامل باغ های ژاپنی می تواند به شدت با دوره های تاریخی ژاپن که ویژگی ها فرهنگی و مذهبی آن در انواع باغ ها نمود کرده در ارتباط باشد. در حالی برخی از این باغ ها در طول تاریخ از بین رفتند، هنوز تعدادی باقی مانده اند. [ ۲]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفیکی از زیباترین انواع باغ های فلسفی، باغ ذن است. در این نوع باغ، مکتب ساده گرایی، ( به معنی «کاهش دادن در حد امکان» و با کمترین عناصر بیشترین مفاهیم را انتقال دادن ) ، به اوج می رسد تا حدی که کوچکترین تغییر در این باغ ها یک اتفاق مهم تلقی می شود. این ساده گرایی از ذن سرچشمه می گیرد و مشهورترین نمونهٔ آن باغ ریوان - جی ( Ryoan - Ji ) است.
باغ های اولیه ژاپنی متأثر از دین شینتو بودند و هدف از ساختن آن ها، ایجاد محل هایی زیبا بود که کامی ها ( خدایان ) به دیدن آن بیایند. در این باغ ها برای نشستن خدایان، تخته سنگ های بزرگ می گذاشتند و برای استراحت آنان، درختان زیبا می نشاندند. در دوران کاماکورا بود که آیین ذن، باغ آرایی ژاپنی را نیز تحت تسلط و تأثیر خود درآورد. ساختن باغ های صخره ای که با کنار هم قرار دادن صخره ها و تخته سنگ های بزرگ انجام می شد و به «کاره سان سویی» یا «مناظر خشک» موسوم بود، از دوران هِی آن، به تقلید از باغ های سنگی چینی در ژاپن رواج داشت. اما این باغ ها نیز از دوران کاماکورا و تکامل و گسترش آیین ذن و شکل گیری تفکر وابی سابی دچار تحول شد. در این دوران، راهبانی که «ایشی داته سو» به معنی «راهبان برپاکننده سنگ» لقب گرفتند، با الهام از الگوی طبیعی کوه ها و رودخانه ها، به طراحی و ساختن باغ برای حیاط معابد بودایی همت گماشتند. آنان می کوشیدند با صرف کمترین هزینه، جهانی کوچک خلق کنند که در آن، تخته سنگ های کوچک نقش کوه های مرتفع را داشته باشند. برخی افراد، سنگ های بزرگِ تنهایی را که سنگریزه های سفید احاطه اش کرده اند، استعاره ای از وجود انسان می دانند. [ ۱]
باغ ها معمولاً در طول تاریخ توسط طبقه پیشرو جامعه _ اشراف، راهبان، جنگجویان، سیاستمداران و صنعتگران برای اهداف مختلفی ساخته اند، ماند تفریحات و مراسمات مذهبی. تکامل باغ های ژاپنی می تواند به شدت با دوره های تاریخی ژاپن که ویژگی ها فرهنگی و مذهبی آن در انواع باغ ها نمود کرده در ارتباط باشد. در حالی برخی از این باغ ها در طول تاریخ از بین رفتند، هنوز تعدادی باقی مانده اند. [ ۲]
wiki: باغ ذن