بازی با کودکان در سیره نبوی

[ویکی فقه] یکی از لوازم اساسی به منظور رشد روحی و جسمی کودکان بازی کردن است، رسول خدا (صلی الله علیه و آله وسلّم) در بازی کودکان شرکت می کرد و با آنان هم بازی می شد، و می فرمود هر کس کودکی داشته باشد باید با او مانند خودش رفتار کند؛ در این مقاله بازی پیامبر با امام حسن و امام حسین (علیهم السلام) و دیگر کودکان و سیره پیامبر در برخورد با کودکان را بررسی می کنیم.
یکی از لوازم اساسی به منظور رشد روحی و جسمی کودکان بازی کردن است.بازی با وسایل گوناگون و متناسب از ابزار بروز خلاقیت و استعداد کودکان است، در این میان نقش والدین و بزرگترها در جهت دادن به بازی کودکان و تشویق آنان به بازی های مفید بسیار مهم و مؤثر است، به این منظور شرکت والدین در بازی بچه ها و همبازی شدن با آنها، علاوه بر رفع تنهایی کودکان می تواند بر نشاط و صمیمیت کودک و والدین تاثیر مثبت بگذارد، به همین منظور است که رسول خدا (صلی الله علیه و آله وسلّم) در بازی کودکان شرکت می کرد و با آنان همبازی می شد، از پیامبر (صلی الله علیه و آله وسلّم) نقل شده است که ایشان فرمودند: «مَن کانَ عِندَهُ صَبِیٌ فَلیَتَصابَ لَه؛ هر کس کودکی داشته باشد باید با او مانند خودش رفتار کند.»
بازی پیامبر با امام حسین
رسول خدا (صلی الله علیه و آله وسلّم) خود را از این مساله مستثنا نمی دانستند و در برخی مواقع به بازی کردن با کودکان می پرداختند، در یکی از روزها یَعلی عامری که از اصحاب رسول خدا (صلی الله علیه و آله وسلّم) بود، به منظور شرکت در ضیافتی که به آن دعوت شده بود از منزل خود خارج شد و در راه به حسین (علیه السّلام) برخورد که به همراه کودکان مشغول بازی بودند، در این هنگام پیامبر (صلی الله علیه و آله وسلّم) نیز به همراه اصحاب خودشان از منزل خارج شدند و حسین (علیه السّلام) را به همراه کودکان مشاهده کردند، رسول خدا (صلی الله علیه و آله وسلّم) در حالی که آغوش خودشان را برای حسین (علیه السّلام) باز کرده بودند به سمت ایشان رفتند؛ اما حسین (علیه السّلام) به این سو و آن سو می رفتند و رسول خدا (صلی الله علیه و آله وسلّم) نیز خنده کنان به دنبال او می دویدند تا او را بگیرند، تا اینکه پیامبر (صلی الله علیه و آله وسلّم)، حسین (صلی الله علیه و آله وسلّم) را گرفتند و یک دست خودشان را پشت سر و دست دیگر را زیر چانۀ ایشان گذاشتند و لب حسین (علیه السّلام) را بوسیدند. «عَنْ یَعْلَی الْعَامِرِیِّ اَنَّهُ خَرَجَ مِنْ عِنْدِ رَسُولِ اللَّهِ صاِلَی طَعَامٍ دُعِیَ اِلَیْهِ فَاِذَا هُوَ بِحُسَیْنٍ ع یَلْعَبُ مَعَ الصِّبْیَانِ فَاسْتَقْبَلَهُ النَّبِیُّ (صلی الله علیه و آله وسلّم) اَمَامَ الْقَوْمِ ثُمَّ بَسَطَ یَدَیْهِ فَطَفَرَ الصَّبِیُّ هَاهُنَا مَرَّةً وَ هَاهُنَا مَرَّةً وَ جَعَلَ رَسُولُ اللَّهِ صیُضَاحِکُهُ حَتَّی اَخَذَهُ فَجَعَلَ اِحْدَی یَدَیْهِ تَحْتَ ذَقَنِهِ وَ الْاُخْرَی تَحْتَ قَفَائِهِ وَ وَضَعَ فَاهُ عَلَی فِیهِ وَ قَبَّلَه »
تعجب از بازی با کودک
بازی رسول خدا (صلی الله علیه و آله وسلّم) با کودکان در میان مردم به گونه ای بود که تعجب برخی را برمی انگیخت، در این باره آمده است؛«کان رسول الله (صلی الله علیه و آله وسلّم) یدلع لسانه للحسین فیری الصّبی حمرة لسانه فیهش الیه، فقال عیینة بن بدر الازدی اراک تصنع هذا بهذا، فواللّه، انّه لیکون لی الولد قد خرج وجهه، و ما قبّلته، فقال رسول الله (صلی الله علیه و آله وسلّم): من لا یرحم لا یرحم». (برخی از نقل ها با تفاوت نقل شده است.) روزی رسول خدا (صلی الله علیه و آله وسلّم) مشغول بازی با حسنین (علیه السّلام) بودند و زبان خودشان را برای آن دو بیرون می آوردند و هنگامی که کودک این رفتار پیامبر (صلی الله علیه و آله وسلّم) را می دید به سمت ایشان می دوید، در این هنگام مردی به نام عُیَینَه بن بدر که شاهد بازی پیامبر (صلی الله علیه و آله وسلّم) با امام حسین (علیه السّلام) بود، از این رفتار رسول خدا (صلی الله علیه و آله وسلّم) شگفت زده شد و خطاب به ایشان عرض کرد: به خدا سوگند فرزندم مرد شده و صورت او دارای محاسن گشته است، اما من تاکنون حتی برای یک بار هم او را نبوسیده ام، رسول خدا (صلی الله علیه و آله وسلّم) که از رفتار آن مرد ناراحت شده بودند فرمودند: کسی که رحم و عطوفت نداشته باشد، مورد مهر و عطوفت قرار نخواهد گرفت!
رفتار پدرانه
...