بادیه نشینان عصر ذوالقرنین

[ویکی فقه] بادیه نشینان عصر ذوالقرنین (قرآن). عده ای در عصر ذوالقرنین بادیه نشین بودند که حتی خانه و سرپناهی برای حفاظت خود و خانواده نداشتند.
«... قلنا یـذا القرنین... • حتی اذا بلغ مطـلع الشمس وجدها تطـلع علی قوم لم نجعل لهم من دونها سترا» «ما گفتیم ای ذو القرنین! آیا می خواهی مجازات کنی و یا پاداش نیکوئی را درباره آنها انتخاب نمائی؟ گـفـت امـا کـسـانـی کـه ستم کـرده انـد آنـها را مجازات خواهیم کرد سپس، به سوی پروردگارشان باز می گردند و خدا آنها را مجازات شدیدی خواهد نمود. و امـا کـسـی کـه ایمان بیاورد و عمل صالح انجام دهد پاداش نیکو خواهد داشت، و ما دستور آسانی به او خواهیم داد. سپس (بار دیگر) از اسبابی که در اختیار داشت بهره گرفت. تـا بـه خـاسـتگاه خورشید رسید (در آنجا) مشاهده کرد که خورشید بر جمعیتی طلوع می کند که جز آفتاب برای آنها پوششی قرار نداده بودیم. ضمیر «دونها» به «الشمس» باز می گردد و مفاد جمله «لم نجعل...» این است که مردم آن سرزمین، جز خورشید، پوششی نداشتند. لذا از آنان به بادیه نشینی تعبیر گردید.
← تفسیر آیه
حتی اذا بلغ مطـلع الشمس وجدها تطـلع علی قوم لم نجعل لهم من دونها سترا. در تفسیر عیاشی از ابی بصیر از ابی جعفر (علیهمالسلام) روایت کرده که در ذیل این کلام خدای عزّوجلّ: (لم نجعل لهم من دونها سترا (فرمود: چون هنوز خانه ساختن را یاد نگرفته بودند.(از امام باقر: علیه السّلام ذیل کلام «لم نجعل لهم من دونها سترا» روایت شده: آن قوم، صنعت خانه سازی را نمی دانستند. ).و در تفسیر قمی در ذیل همین آیه نقل کرده که امام فرمود: چون هنوز لباس دوختن را نیاموخته بودند.