باباشاه اصفهانی

برخی او را از مردم کوهپایه اصفهان دانسته اند که در اصفهان نشو و نما یافته. باباشاه در اصفهان به انزوا می گذرانید و جز با اهل حال با کسی تکلم نمی کرد مگر به حسب ضرورت و از روی کدورت. او مردی موحد و سالکی مجرد، طالب کمالات و صاحب حالات بود. به سبب اخلاق درویشانه از نزدیکی با سلاطین و امرا پرهیز می کرد و روزگار را در گوشه نشینی به کتابت می گذرانید. اجرت هر هزار سطر کتابت او، گویا سه تومان بوده است. باباشاه را شاگرد سید احمد مشهدی دانسته اند. بعضی از تذکره ها نیز او را شاگرد میرعلی هروی ( متوفی ۹۵۲ ) دانسته اند، ولی با ملاحظه سال وفات و عمر کوتاه او این ادعا از نظر تاریخی درست به نظر نمی آید.
باباشاه در جوانی به سال ۹۹۶ در مسافرتی که به عراق داشته در بغداد کشته شده است. و همان جا دفن گردید. اما به روایتی دیگر در سال ۱۰۱۰ق زنده بوده است.
باباشاه در عصر خود از مشهورترین خطاطان بوده است و خطش را به «عذوبت» و پختگی و لطافت ستوده اند و نوشته های او را «به قیمت اعلی» می خریدند. بسیاری معتقدند که باباشاه پس از میرعماد بهترین نستعلیق است.
در دوران خودش در خط نستعلیق سرآمد بوده است. رساله منثور «آداب المشق» که دربارهٔ خوشنویسی است و برخی آن را به میرعماد منسوب کرده اند اثر اوست و نسخه اصل آن در کتابخانه دانشگاه پنجاب لاهور نگهداری می شود.
باباشاه شعر نیز می سروده و تقی اوحدی نوشته است که «حالی» تخلص می کرده است. نمونه هایی از اشعار او در برخی از تذکره ها آمده است.
این بیت از اوست:
این رباعی از او است:
منظومه ای در آداب خوشنویسی بدو نسبت داده اند. رساله آداب المشق نیز که به خطا به میرعماد ( متوفی ۱۰۲۴ ) نسبت داده شده از باباشاه اصفهانی است. این رساله را محمد شفیع براساس نسخه محفوظ در کتابخانه دانشگاه پنجاب چاپ کرده است