ایوب

یکی از اولین اشاره ها به شیطان در متون یهودی در این داستان است. شیطان یکی از پسران خداست و با او دربارهٔ به گناه افتادن ایوب شرط بندی می کند. کتاب ایوب در واقع از ترکیب دو داستان جداگانه که تاریخ پژوهان امروزه آن ها را «ایوب صبور» و «ایوب ناصبور» می نامندشان، تشکیل شده است. نویسنده «ایوب صبور» به شیطان اشاره کرده و به دلیل متاخر بودن مفهوم شیطان، مشخص می شود او در دوره هخامنشی زیسته است.
کتاب ایوب در کتاب مقدس با معرفی شخصیت ایوب شروع می شود که مردی درستکار در سرزمین اوز است. خداوند ایوب را به دلیل کارهای درستش مورد ستایش قرار می دهد و در این هنگام شیطان درخواست می کند که اجازه داده شود که صداقت ایوب را مورد آزمایش قرار دهد و می گوید که دلیل درستکاری ایوب فقط به خاطر این است که خداوند از او حمایت و محافظت می کند. خداوند محافظت را از ایوب دور می کند و به شیطان اجازه می دهد که ثروت او، فرزندان او و سلامتی او را از او بگیرد. با وجود بلاهای بسیار، ایوب خدا را نفرین نمی کند، و بلکه روزی که خود در آن به دنیا آمده است را نفرین می کند. با اینکه او از شرایط به وجود آمده برای خود ناراحت است، خدا را به بی عدالتی متهم نمی کند.
بیشتر کتاب ایوب به بحث بین ایوب و سه تن از دوستانش در مورد وضعیت وی اختصاص دارد. ایوب با دوستانش بحث می کند که وضعیت او برای آنان قابل فهم نیست زیرا انسان دارای فهم کافی برای فهمیدن دلیل کارهای خداوند نیست. با ساکت ماندن در برابر خداوند ایوب تأیید می کند که وضعیت فعلی خود را به عنوان خواست خداوند قبول کرده است با اینکه دلیل آن را نمی داند. خداوند بعد از اینکه درستکاری ایوب را می بیند، سه دوست او را رد کرده و به آن ها دستورهایی برای توبه می دهد، سپس ایوب را به وضعیتی بهتر از وضعیت قبلی خویش بازمی گرداند. ایوب به داشتن هفت پسر و سه دختر آمرزیده می شود. دختران او زیباترین دختران تمامی سرزمین می شوند. ایوب ۱۴۰ سال دیگر عمر می کند و فرزندان فرزندان خود را تا نسل چهارم می بیند.