ایدئالیسم مطلق

ایدئالیسم مطلق یک فلسفهٔ به لحاظ هستی شناختی یگانه انگارانه است «که به طور عمده با آرای دو فیلسوف ایدئالیست سدهٔ ۱۹ آلمان گئورگ ویلهلم فریدریش هگل و فریدریش ویلهلم یوزف شلینگ، و نیز فیلسوف آمریکایی جوسیا رویس، و دیگران مرتبط است، اما ملزومات آن توسط هگل ایجاد شده است. اینکه چگونه وجود در نهایت به عنوان کلی همه شمول ( مطلق یا به آلمانی das Absolute ) قابل فهم است، مربوط به هگل است. [ ۱] [ ۲] هگل بر این باور بود که برای آنکه سوژهٔ اندیشیدن ( آگاهی یا خرد بشری ) در مجموع قادر به شناخت ابژه اش ( جهان ) باشد، می باید به یک معنا، این همانی ای بین وجود و اندیشه وجود داشته باشد. در غیر این صورت سوژه هرگز نمی تواند به ابژه دسترسی داشته باشد و ما نمی توانیم در رابطه با دانش مان از جهان یقین داشته باشیم. با این حال در رابطه با نقل تفاوت های میان اندیشه و وجود، همانند غنا و تنوع هر کدام، وحدت اندیشه و وجود نمی تواند همچون تطابق انتزاعی ای مانند الف=الف بیان شود. ایدئالیسم مطلق تلاشی برای نشان دادن این وحدت با استفاده از روش فلسفی «اندیشه ای» جدیدی است، که به مفاهیم و قوانین منطق جدیدی نیاز دارد. آن گونه که هگل می گوید، بنیاد مطلقِ وجود ضرورتاً یک پروسهٔ تاریخی پویای ضرورت است که به وسیلهٔ خودش به صورت اشکال به طور فزاینده پیچیدهٔ وجود و آگاهی آشکار می شود، و در نهایت همهٔ تنوع را در جهان و در مفاهیمی که ما به وسیلهٔ آن ها می اندیشیم و جهان را حس می کنیم، ایجاد می کند.
موضع ایدئالیستی مطلق در سدهٔ نوزدهم در آلمان و انگلستان مسلط بود، در حالی که در ایالات متحدهٔ آمریکا به طور قابل ملاحظه ای تأثیر کمتری را ایجاد کرد. موضع ایدئالیستی مطلق می باید از ایدئالیسم سوبژکتیو بارکلی، از ایدئالیسم استعلایی کانت، و نیز از ایدئالیسم استعلایی پسا - کانتی فیشته و شلینگ اولیه متمایز شود. [ ۳]