اویس قرنی

[ویکی فقه] اُوِیْس ِ قَرَنی ، ابوعمرو (نیمه نخست سده ۱ق /۷م )، تابعی نام آور و از اصحاب امیرالمؤمنین علی (ع ) که نزد صوفیه به زهد و پارسایی شناخته می شود.
او از تیره قَرَن ، شاخه ای از قبیله یمانی بنی مراد بود. نام پدر او عامر و در برخی مآخذ انیس ، خلیص یا عمرو هم آمده است . اختلاف نظر در جزئیات زندگی اویس ، حتی در سده های نخستین هجری ، چنان بوده که برخی درباره شخصیت او با شک و تردید سخن گفته اند. با اینهمه ، گفته اند که او از امیرالمؤمنین علی (ع ) و عمر بن خطاب روایت کرده ، و کسانی از رجال سده ۱ق - که بیشتر کوفیند - از او استماع کرده اند.
محل سکنی
ظاهراً اویس در عهد پیامبر (ص )، در یمن می زیست ، ولی هرگز موفق به دیدار آن حضرت نشد.طبق روایاتی نه چندان موثق ، اویس همراه هیأتی از یمن یا کوفه به مدینه آمد.گفته اند که بر اثر نشانه هایی که پیامبر (ص ) از اویس گفته بود، عمر بن خطاب وی را شناخت . ظاهراً پس از این سفر، اویس کوفه را برای سکنی برگزید.
مرقد
درباره محل درگذشت اویس قرنی روایت بسیار است ، چنانکه گوری در ناحیه رقه در سوریه و نیز در جاهای دیگری همچون دمشق ، اسکندریه و دیار بکر به وی منسوب است . با اینهمه ، چنانکه بیشتر روایات نشان می دهند، وی در پیکار صفین ، در سپاه امیرالمؤمنین علی (ع ) حضور یافت و پیکر وی را در میان شهدای این واقعه یافتند.
دیدگاه شیعه
...

[ویکی شیعه] ابوعمرو اُوِیس بن عامر قَرَنی (شهادت ۳۷ق)، از تابعین و شهدای صفین.
اویس را بیشتر از هر چیز به زهد و پارسایی می شناسند. او در زمان پیامبر اکرم (ص) برای دیدار حضرت به مدینه آمد، اما موفق به دیدار او نشد. اویس با حضرت علی(ع) بیعت کرد و در جنگ صفّین در رکاب آن حضرت به شهادت رسید.
ابوعمرو اویس بن عامر بن جزء قرنی مرادی یمنی از تیره قَرَن، شاخه ای از قبیله یمانی بنی مراد بود. نام پدر او عامر و در برخی منابع انیس، خلیص یا عمرو هم آمده است.

[ویکی اهل البیت] اویس قرنی از تابعین پیامبر(ص) و از یاران باوفای امام علی(ع) است.
اویس بن عامر قَرَنی، از پارسایانِ نامدار صدرِ اسلام، مُلَقب به «سیّدُ التابعین» و از اصحاب و حواریون حضرت امام علی علیه السلام بود. وی در قَرَن، از نواحی یمن دیده به جهان گشود و زمانی که خبر رسالت پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله به او رسید، ایمان آورد. اویس به دلیل پرستاری از مادر پیر و ناتوانش، موفق به زیارت ظاهری پیامبر اسلام نشد، ولی پیامبر او را «نَفَسُ الرحمان» نامید و فرمود: «من از سوی یمن، بوی خدا می شنوم». او سرانجام در جنگ صفین، به یاری حضرت علی علیه السلام شتافت و در نبردی سخت با سپاهیان معاویه، به درجه والای شهادت نایل آمد.
سفر اویس برای دیدار پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله
مادر اویس، پیرزنی ناتوان، بیمار و نابینا بود. اویس به حکم فطرت و همچنین فرمایش پیامبر صلی الله علیه و آله به نیکی و مهربانی با والدین، مراقب مادر بود. هنگامی که شوق دیدار پیامبر نور و رحمت، سرتاسر وجودش را فراگرفته بود، بر خویش واجب دانست با اجازه مادر، برای دیدار پیامبر به مدینه سفر کند. مادر که کسی جز اویس نداشت و نیازمند پرستاری بود، گفت: اگر پیامبر در مدینه نبود، توقف نکن و زود بازگرد.
اویس با شور و شوق دیدار پیامبر به مدینه سفر کرد. وقتی به مدینه رسید، باخبر شد که پیامبر به سفر رفته است. او که می دانست پیامبر راضی نیست برای دیدارش به مادری بی احترامی شود، آخرین نگاه را به خانه گلین پیامبر دوخت و با سختی از شهر پیامبر خارج شد. هنگامی که پیامبر به مدینه بازگشت، به او عرض کردند: شترچرانی از یمن به نام اویس به این جا آمد و به شما سلام رسانید و بازگشت. پیامبر فرمود: «آری، این نور اویس است که در خانه ما هدیه گذاشته و خود رفته است».

اُوِیسِ قَرَنی (قرن ۱ق)
از تابعین و از اصحاب امام علی (ع). زمان حیات پیامبر(ص) مسلمان بوده؛ اما به سبب پرستاری از مادر به دیدار پیامبر(ص) نایل نیامد. در کتب شیعه و سنّی روایات بسیار در زهد و پارسایی او نقل شده است و او را خیر التّابعین و از زُهّاد ثمانیه برشمرده اند. در جنگ صفّین به یاری امام علی (ع) پرداخت و به شهادت رسید.