آورو لانکاستر. آورو لانکاستر ( به انگلیسی: Avro Lancaster ) یک بمب افکن سنگین چهارموتورهٔ بریتانیایی در جنگ جهانی دوم بود. این بمب افکن به وسیلهٔ شرکت آورو برای نیروی هوایی پادشاهی بریتانیا طراحی و ساخته شده بود. این هواپیما فعالیت خود را در سال ۱۹۴۲ به عنوان بمب افکن استراتژیک برای فرماندهی بمب افکن های نیروی هوایی پادشاهی بریتانیا به گونهٔ فزاینده ای بر فراز اروپا آغاز کرد و تبدیل به بمب افکن سنگین اصلی نیروی هوایی پادشاهی بریتانیا , نیروی هوایی پادشاهی کانادا و اسکادران های دیگر کشورهای همسود و دیگر کشورهای اروپایی که در نیروی هوایی پادشاهی بریتانیا فعالیت داشتند شد و بمب افکن های همدورهٔ خود هندلی پیج هالیفاکس و شورت استرلینگ را به حاشیه راند. لانکاستر که به نام "لنک" هم شناخته می شد با پرتاب ۶۰۸٬۶۱۲ تن بزرگ بمب در ۱۵۶٬۰۰۰ سورتی پرواز یکی از مشهورترین و موفق ترین بمب افکن های شب پرواز جنگ جهانی دوم گردید.
لانکاستر توسعه یافتهٔ بمب افکن دردسرساز آورو منچستر بود که به وسیلهٔ روی چادویک طراحی شد و دارای موتور رولز - رویس مرلین و در یک ورژن دارای موتور بریستول هرکیولس بود.
محفظهٔ دراز بمب در لانکاستر به این معنی بود که این هواپیما می توانست بیشترین تعداد بمب ها را در میان دیگر بمب افکن های نیروی هوایی پادشاهی بریتانیا حمل کند. این میزان شامل ۱۸۰۰ کیلوگرم، ۳۶۰۰ کیلوگرم و ۵۴۰۰ کیلوگرم بمب بزرگ می شد که در کنار این بمب ها اغلب بمب های کوچک تر یا آتش زا نیز حمل می گردید. چندمنظوره بودن لانکاستر به گونه ای بود که برای تجهیز اسکادران ۶۱۷ نیروی هوایی پادشاهی بریتانیا برگزیده شد و به منظور حمل بمب سدشکن آپکیپ برای عملیات چستایز که حمله به سدهای درهٔ رور آلمان بود بهینه گردید. گرچه لانکاستر در درجهٔ نخست یک بمب افکن شب پرواز بود، ولی نقش خود را برای بمباران دقیق در روز نیز به خوبی ایفا کرد. لانکاسترهایی که برای بمباران در روز به کار می رفتند برای حمل ۵۴۰۰ کیلوگرم بمب تالبوی و بعداً برای حمل ده هزار کیلوگرم بمب های زمین لرزه ای گرند اسلم بهینه شدند. بمب های سدشکن و بمب های گرند اسلم هر دو به وسیلهٔ بارنز ولیس طراحی شده بودند.
در سال ۱۹۴۳ یک فروند لانکاستر برای آزمایش موتور توربوجت متروپولیتن - ویکرز اف. ۲ به کار گرفته شد. بعداً لانکاستر برای آزمایش چندین موتور گوناگون به کار رفت. از جمله این موتورها موتورهای توربوپراپ آرمسترانگ سیدلی مامبا، رولز - رویس دارت و آورو کندا ارندا و همچنین موتور توربوجت استال دوورن بودند. پس از جنگ لانکاستر جای خود ر در نیروی هوایی پادشاهی بریتانیا به آورو لینکلن داد که در واقع یک لانکاستر بزرگتر و توسعه یافته تر بود. در عوض لانکاستر به عنوان هواپمیا گشتی ضدزیردریایی بلندبرد به کار گرفته شد که بعداً هواپیمای آورو شکلتن برای این منظور جایگزین گردید. همچنین لانکاستر پس از جنگ برای نجات هوادریا، شناسایی - عکاسی، نقشه برداری هوایی، سوخت گیری هوایی به کار گرفته شد. یک ورژن آن به آورو لانکاسترین تغییر نام داده شد و به عنوان هواپیمای مسافربری ترااطلسی سریع و هواپیمای پستی به کار گرفته شد. در مارس ۱۹۴۶ یک فروند لانکاسترین بریتیش سوث امریکن ایرویز نخستین پرواز برنامه ریزی شده را از فرودگاه هیترو لندن انجام داد.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفلانکاستر توسعه یافتهٔ بمب افکن دردسرساز آورو منچستر بود که به وسیلهٔ روی چادویک طراحی شد و دارای موتور رولز - رویس مرلین و در یک ورژن دارای موتور بریستول هرکیولس بود.
محفظهٔ دراز بمب در لانکاستر به این معنی بود که این هواپیما می توانست بیشترین تعداد بمب ها را در میان دیگر بمب افکن های نیروی هوایی پادشاهی بریتانیا حمل کند. این میزان شامل ۱۸۰۰ کیلوگرم، ۳۶۰۰ کیلوگرم و ۵۴۰۰ کیلوگرم بمب بزرگ می شد که در کنار این بمب ها اغلب بمب های کوچک تر یا آتش زا نیز حمل می گردید. چندمنظوره بودن لانکاستر به گونه ای بود که برای تجهیز اسکادران ۶۱۷ نیروی هوایی پادشاهی بریتانیا برگزیده شد و به منظور حمل بمب سدشکن آپکیپ برای عملیات چستایز که حمله به سدهای درهٔ رور آلمان بود بهینه گردید. گرچه لانکاستر در درجهٔ نخست یک بمب افکن شب پرواز بود، ولی نقش خود را برای بمباران دقیق در روز نیز به خوبی ایفا کرد. لانکاسترهایی که برای بمباران در روز به کار می رفتند برای حمل ۵۴۰۰ کیلوگرم بمب تالبوی و بعداً برای حمل ده هزار کیلوگرم بمب های زمین لرزه ای گرند اسلم بهینه شدند. بمب های سدشکن و بمب های گرند اسلم هر دو به وسیلهٔ بارنز ولیس طراحی شده بودند.
در سال ۱۹۴۳ یک فروند لانکاستر برای آزمایش موتور توربوجت متروپولیتن - ویکرز اف. ۲ به کار گرفته شد. بعداً لانکاستر برای آزمایش چندین موتور گوناگون به کار رفت. از جمله این موتورها موتورهای توربوپراپ آرمسترانگ سیدلی مامبا، رولز - رویس دارت و آورو کندا ارندا و همچنین موتور توربوجت استال دوورن بودند. پس از جنگ لانکاستر جای خود ر در نیروی هوایی پادشاهی بریتانیا به آورو لینکلن داد که در واقع یک لانکاستر بزرگتر و توسعه یافته تر بود. در عوض لانکاستر به عنوان هواپمیا گشتی ضدزیردریایی بلندبرد به کار گرفته شد که بعداً هواپیمای آورو شکلتن برای این منظور جایگزین گردید. همچنین لانکاستر پس از جنگ برای نجات هوادریا، شناسایی - عکاسی، نقشه برداری هوایی، سوخت گیری هوایی به کار گرفته شد. یک ورژن آن به آورو لانکاسترین تغییر نام داده شد و به عنوان هواپیمای مسافربری ترااطلسی سریع و هواپیمای پستی به کار گرفته شد. در مارس ۱۹۴۶ یک فروند لانکاسترین بریتیش سوث امریکن ایرویز نخستین پرواز برنامه ریزی شده را از فرودگاه هیترو لندن انجام داد.
wiki: آورو لانکاستر