اورنگ زیب

شاه جهان در رمضان ۱۰۶۸ ه‍. ق ( ۱۶۵۸م ) بیمار شد و میان فرزندانش رقابتی خونین برای تصاحب تاج و تخت درگرفت. داراشکوه پسر بزرگتر به طور طبیعی جانشین او شناخته می شد. اما برادر دوم شاه شجاع در بنگال اعلام جانشینی پدر کرد. سپاهیان شاه جهان و دارا شکوه به نبرد با شاه شجاع پرداختند و او ناگزیر به عقب نشینی شد.
بلافاصله جوانترین پسر مرادبخش با قول پنهانی حمایت از اورنگ زیب که پسر سوم بود در گجرات اعلام پادشاهی کرد. اورنگ زیب به ظاهر در حمایت از مرادبخش از اورنگ آباد به سمت شمال تاخت. شاه جهان رسماً اعلام کرد که داراشکوه جانشین او است و تاج وتخت را به او سپرده است. اما اورنگ زیب اعلام کرد که داراشکوه حکومت را غصب کرده است و به سوی پایتخت تاخت. حاکم راجپوت برای جلوگیری از پیش روی اورنگ زیب و مرادبخش به نبرد با آنان پرداخت. اورنگ زیب او را شکست داده و تمرکز خود را بر سپاه داراشکوه افزایش داد. پس از آن با مجموعه ای از جنگ های خونین، سپاه دارا شکوه را درهم کوبید. او از ترس جان به دهلی گریخت و شاه جهان را در آگره پشت سر گذاشت. پادشاه پیر در قلعه آگره به محاصره قوای پسرش اورنگ زیب درآمد. اورنگ زیب از ملاقات با پدر سرباز زد و اعلام کرد برادرش داراشکوه از دین خارج شده است. سپس با وعده اهدای هدایای ارزشمند، هم پیمان خود مرادبخش را فراخواند. اما او را گرفته و به زندان افکند و خود به دهلی رانده به سلطنت نشست.
اورنگ زیب پس از سه سال زندانی کردن مرادبخش او را کشت. او نبردهای سنگینی با داراشکوه کرد که عاقبت با خیانت یکی از سران سپاه داراشکوه، توانست او را اسیر کند و پس از چند سال زندان و تحقیر، از آنجایی که هنوز او را رقیبی برای خود می دید اعلام کرد که مرتد است و عده ای از متعصبین شبانه او را کشتند. اورنگ زیب به شاه شجاع در ابتدا فرمانروایی بنگال را پیشنهاد کرد. اما از آنجایی که شاه شجاع می دانست وعده برادرش توخالی است به نبرد با او ادامه داد اما شکست خورد و به برمه گریخت تا از آنجا به مکه و سپس به ایران برود. اما به دست فرمانروای برمه کشته شد؛ و شاه جهان نیز در سال ۱۰۷۶ ه‍. ق / ۱۶۶۶م در حبس درگذشت.