اوبیخ ها ( به روسی: Убыхи ) به باشندگان ( بومی های ) شمال باختری آبخاز - در قفقاز - گفته می شود، این مردمان در گذشته به زبان اوبیخ - که یکی از زبان های قفقازی شمال باختری بود - سخن می گفتند؛ واپسین گویشوران این زبان در ۱۹۹۲ از میان رفته اند. زیستگاه اوبیخ ها به احتمال همان کولخیس باستانی بوده است.
امروزه اوبیخ به مفهوم یک ملت وجود خارجی ندارد؛ بازماندگان اوبیخ ها بیشتر در ترکیه و گروه کوچکی از آنان در اردن از لحاظ تباری خود را از دودهٔ اوبیخ ها می شمرند. اوبیخ ها مسلمانان سنی بوده اند.
پروکوپیوس در کتاب خویس از این مردمان به نام بروخ ها[ ۱] یاد کرده است. اینان مردمانی نیمه کوچ نشین بودند و زندگیشان بیشتر به اسب بستگی داشته است. پیشگویی و غیب بینی هم در باورهایشان رواج داشته است.
در تاریخ معاصر از این مردمان آگاهی های بیشتری در دست است. در در ۱۸۶۴ و در زمان پادشاهی الکساندر دوم روسها بر همهٔ قفقاز دست یافتند. در این زمان آدیغیه و آبخاز مورد کشتار قرارگرفتند و پاره ای از آبازها نیز از قفقاز رانده شدند. اوبیخ ها نیز از قفقاز رانده شدند و بیشترشان در باختر ترکیه و به ویژه در مانیاس - در استان بالیکسیر - جاگیرشدند. در این زیست گاه تازه اوبیخ ها به تندی با بومیان درآمیختند، فرهنگ خود را فراموش کردند و از مردمانی نیمه کوچ نشین به جمعیتی کشاورز دگر گشتند. زبان اوبیخی نیز به فراموشی سپرده شد و زبان های ترکی و آدیغی جایگزین آن شد. واپسین گویشور به زبان اوبیخی توفیق اسنچ بود که در ۱۹۹۲ درگذشت.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفامروزه اوبیخ به مفهوم یک ملت وجود خارجی ندارد؛ بازماندگان اوبیخ ها بیشتر در ترکیه و گروه کوچکی از آنان در اردن از لحاظ تباری خود را از دودهٔ اوبیخ ها می شمرند. اوبیخ ها مسلمانان سنی بوده اند.
پروکوپیوس در کتاب خویس از این مردمان به نام بروخ ها[ ۱] یاد کرده است. اینان مردمانی نیمه کوچ نشین بودند و زندگیشان بیشتر به اسب بستگی داشته است. پیشگویی و غیب بینی هم در باورهایشان رواج داشته است.
در تاریخ معاصر از این مردمان آگاهی های بیشتری در دست است. در در ۱۸۶۴ و در زمان پادشاهی الکساندر دوم روسها بر همهٔ قفقاز دست یافتند. در این زمان آدیغیه و آبخاز مورد کشتار قرارگرفتند و پاره ای از آبازها نیز از قفقاز رانده شدند. اوبیخ ها نیز از قفقاز رانده شدند و بیشترشان در باختر ترکیه و به ویژه در مانیاس - در استان بالیکسیر - جاگیرشدند. در این زیست گاه تازه اوبیخ ها به تندی با بومیان درآمیختند، فرهنگ خود را فراموش کردند و از مردمانی نیمه کوچ نشین به جمعیتی کشاورز دگر گشتند. زبان اوبیخی نیز به فراموشی سپرده شد و زبان های ترکی و آدیغی جایگزین آن شد. واپسین گویشور به زبان اوبیخی توفیق اسنچ بود که در ۱۹۹۲ درگذشت.
wiki: اوبیخ ها