انگولا

آنگولا. آنگولا با نام رسمی جمهوری آنگولا ( به پرتغالی: República de Angola ) کشوری در جنوب آفریقا و هفتمین کشور بزرگ در آفریقا است. آنگولا از جنوب با نامیبیا، از شرق با زامبیا، از شرق و شمال با جمهوری دموکراتیک کنگو و از غرب با اقیانوس اطلس هم مرز است. پرجمعیت ترین شهر و پایتخت آن لوآندا است.
زبان رسمی آنگولا زبان پرتغالی، جمعیت آن برابر ۳۲٬۸۶۶٬۰۰۰ نفرو واحد پول آن کوانزا است. [ ۴]
آنگولا از شمال و خاور با جمهوری دموکراتیک کنگو و از خاور با زامبیا و از جنوب با نامیبیا مرز مشترک دارد و از سوی باختر به اقیانوس اطلس می رسد.
آنگولا دارای سرزمین برون بومی کابیندا است استان کابیندا از شمال با جمهوری کنگو و از خاور و جنوب خاوری با جمهوری دموکراتیک کنگو و از جنوب باختری و باختر به آب های اقیانوس اطلس پیوند می خورد.
مردم آنگولا مسیحی هستند که بیش از نیمی از آن ها پیرو مذهب کاتولیک رومی و یک چهارم نیز پروتستان هستند. اکثریت مردم آنگولا از مردم سیاه پوست بانتو - تبار هستند که ۳۶ درصدشان به قوم اوویمبوندو، ۲۵ درصد به قوم آمبوندو و بقیه به دیگر اقوام تعلق دارند.
کشور آنگولا یکی از کشورهای صادرکننده نفت است که بیش از ۶۰ درصد تولید ناخالص داخلی خود را از طریق فروش نفت تأمین می کند و نفت مورد نیاز خود را پس از اینکه در خارج از این کشور به انواع فراورده های نفتی تبدیل شد وارد می کند، ولی دو سوم مردم این کشور در فقر زندگی می کنند. آنگولا که در بهار ۲۰۰۲ از یک جنگ داخلی ۱۵ ساله به درآمد امروزه به دومین تولیدکننده بزرگ نفت قاره آفریقا بعد از نیجریه تبدیل شده است[ ۵] و آمریکا دومین کشور خریدار نفت خام آنگولاست. [ ۶] آنگولا پس از آفریقای جنوبی و نیجریه سومین اقتصاد آفریقاست.
آنگولا خود را از هم اکنون در زمره کشورهای نوظهور اقتصادی جهان می بیند. [ ۷] پرتغال که استعمارگر پیشین آنگولا بود هم اینک خود با مشکل بزرگ بیکاری روبه رو است و شمار زیادی متخصص پرتغالی برای کار به آنگولا مهاجرت کرده اند. [ ۸] آنگولا عضو اتحادیه آفریقا، سازمان ملل متحد و کمیته هماهنگی توسعه در آفریقا است.
از اواخر قرن پانزدهم آنگولا مستعمره پرتغال بود. در قرن بیستم، کارکشی اجباری، اخذ مالیات های سنگین و تبعیض از سوی مهاجران پرتغالی به تحریک ملی گرایی انجامید. سرکوبی تمامی اعتراضات سیاسی از جانب پرتغال منجر به بروز جنگ چریکی در ۱۹۶۱ شد. وقتی استقلال بالاخره در ۱۹۷۵ اعطا شد، سه جنبش رقیب چریکی برای به دست آوردن کنترل کشور به نبرد پرداختند. جبهه خلق برای آزادی آنگولا، با پشتیبانی شوروی و کوبا، تحت رهبری آگوستینو نتو برتری یافت و همچنین موفق به دفع تهاجمی از جانب آفریقای جنوبی شد. در دهه ۱۹۸۰، سربازان کوبایی به پشتیبانی از دولت جبهه خلق برای آزادی آنگولا در برابر جنبش یونیتا به رهبری جوناس ساویمبی با پشتیبانی آفریقای جنوبی در جنوب ادامه دادند. در ۱۹۹۰ مداخله خارجیان در جنگ داخلی پایان یافت و در ۱۹۹۱ با آتش بس توافق شد. در ۱۹۹۲ پس از خودداری یونیتا از پذیرش نتیجه انتخابات چند حزبی، نبرد بین این جنبش و جبهه خلق برای آزادی آنگولا دوباره از سر گرفته شد.

آنگولا. آنگولا (Angola)
موقعیت. کشور وسیع آنگولا در نیم کرۀ جنوبی زمین ، در افریقای جنوب غربی و در ساحل اقیانوس اطلس، میان کشورهای کنگو در شمال و شمال شرقی، زامبیا در شرق، نامیبیا در جنوب، و اقیانوس اطلس در غرب جای دارد. مساحت این کشور ۱,۲۴۶,۷۰۰ کیلومتر مربع است و پایتخت آن شهر لوآندا۱ است.سیمای طبیعی. کرانه های آنگولا، که استان برون مرزی کابیندا۲ را نیز شامل می شود، جلگۀ ساحلی طویلی است که درازای آن حدود ۱,۵۰۰ کیلومتر و پهنای آن ۵۰ تا ۱۵۰ کیلومتر است. درون بوم آن تختال۳ نسبتاً مرتفعی است که بخشی از فلات مرکزی افریقا با ارتفاع ۱,۲۰۰ تا ۱,۸۵۰ متر را به خود اختصاص داده است. نواحی جنوبی تختال مزبور هموار و نسبتاً مسطح است و بخش های جنوب غربی و مرکزی را فلات بیه۴ و کوه های مرکزی آنگولا فراگرفته است. بلندترین نقطۀ کشور، کوه موکو۵ با ارتفاع ۲,۶۲۰ متر، در مرکز غربی آن جا دارد. نواحی شمالی تختال مزبور از ناهمواری ها و بریدگی ها و دره های متعددی تشکیل شده و دره های رود کاسای (کاسایی۶)، کوانگو۷، و کنگو۸ بخش هایی از مرز این سرزمین با کشور کنگو را تشکیل داده اند. بلندی های مرکزی آنگولا سرچشمۀ رودخانه های بسیاری است که موجب برخورداری این سرزمین از نعمت آب فراوان شده و غیر از نواحی جنوبی، دیگر مناطق آن پوشیده از جنگل های انبوه و علفزارهای وسیعی از نوع ساواناست. رودخانۀ عظیم کنگو بخشی از مرز شمال غربی این کشور را به طول حدود ۱۶۰ کیلومتر تشکیل داده و جلگۀ برون مرزی کابیندا را، که در ۵۰کیلومتری شمال آن قرار دارد، از سرزمین اصلی آنگولا جدا کرده است. رودخانه های کوانگو، شیکاپا۹، و کاسایی که رو به شمال روان اند، به رود کنگو می ریزند و رودخانه های لونگوئه ـ بونگو۱۰، کواندو۱۱، کوئیتو۱۲ و نیز رود مرزی اوکاوانگو۱۳، در مرز نامیبیا، که به رودخانۀ زامبزی می ریزند، نواحی شرقی و جنوبی آن را مشروب می کنند. افزون بر رودخانه های مزبور، رودخانه های کوانزا۱۴ و کوو۱۵ عمده ترین رودهای بخش غربی آنگولا محسوب می شوند. کشور آنگولا به هجده استان تقسیم می شود. اقلیم این کشور به استثنای ارتفاعات مرکزی و نیز جلگۀ ساحلی، که تحت تأثیر جریان آب سرد بِنگوئلا تا اندازه ای معتدل است، کلاً بسیار گرم است و بارندگی آن متناسب با وسعت قابل توجه کشور و عوامل دیگری چون ارتفاعات، دوری و نزدیکی از دریا متغیر است. نواحی شمالی، به ویژه در ماه های اسفند و فروردین، بارندگی بیشتری دارد و اقلیم نواحی غربی و به ویژه جنوبی خشک و بارندگی آن اندک است. میانگین دمای هوا در شهر لوآندا در دی ماه۲۵.۶ درجۀ سانتی گراد، در تیرماه۲۰.۶ درجۀ سانتی گراد، و میانگین بارندگی سالانۀ آن ۳۲۳ میلی متر است. آنگولا از نظر حیات وحش، از غنی ترین کشورهای افریقا است و ببر، چیتا، پلنگ، فیل، و کرگدن جانوران بومی این کشورند؛ توسعۀ مزارع و قطع درختان جنگلی و جنگ های داخلی و طمع سوداگران عاج فیل و شاخ کرگدن، این جانوران را از زیستگاه اصلی و طبیعی خود تار و مار کرده، از شمارشان کاسته و آن ها را به زندگی در محدوده های حفاظت شده (پارک ملی) ناگزیر کرده است.
اقتصاد. با وجود جنگ های داخلی طولانی، اقتصاد آنگولا رشد نسبتاً خوبی داشته است. وفور و تنوع منابع طبیعی از عوامل مؤثر در پیشبرد اقتصاد کشور مزبور است. در این سرزمین انواع محصولات کشاورزی، به ویژه در نواحی شمالی به دست می آید و قهوه، نیشکر، پنبه، نخل، روغن، ذرت، کاساوا، سیب زمینی هندی، و ارزن فرآورده های مصرف داخلی را تشکیل می دهند. چوب سخت جنگل های کابیندا که مشتریان بسیاری دارد، از منابع مهم درآمد آنگولا است و صید ماهی در نواحی ساحلی، موجب رونق صنعت کنسروماهی و ساردین شده است. تا ۱۹۶۰ الماس تنها کانی ارزشمند کشور آنگولا بود، اما پس از آن آهن و کانی های دیگر نیز در این کشور کشف شد و به ویژه منابع عظیم نفت و گاز، که در زیرِ آب های ساحلی کابیندا نهفته است، استخراج و بهره برداری شده و مهم ترین منبع درآمد کشور را تشکیل داده است. استخراج و پالایش نفت و تولید فولاد مهم ترین فعالیت صنعتی این کشور است و تولید آرد گندم، مواد غذایی، شکر، نوشابه، پوشاک، صابون، مصالح ساختمانی، کفش، و پلاستیک نیز از دیگر فرآورده های صنعتی آن محسوب می شوند؛ ماشین آلات و مواد شیمیایی مهم ترین اقلام وارداتی آنگولا را تشکیل می دهند.
حکومت و سیاست. نظام حاکم بر کشور آنگولا جمهوری چندحزبی با یک مجلس قانون گذاری با نام مجلس شورای ملی است. نمایندگان مجلس مزبور را که ۲۲۰ نفرند، مردم برای چهار سال انتخاب می کنند و رئیس جمهور را که امور اجرایی را نیز برعهده دارد، شورای وزیران برای یک دورۀ پنج سالۀ تمدیدپذیر برمی گزینند. نخست وزیر را رئیس جمهور منصوب می دارد و امور اجرایی را به او تفویض می کند.
مردم و تاریخ. جمعیت آنگولا حدود ۱۹,۰۸۲,۰۰۰ نفر است (۲۰۱۰)و تراکم نسبی آن به۱۵.۳ نفر در کیلومتر مربع می رسد. روند افزایش جمعیت این کشور۲.۷ درصد است و اقوام او وِیمبوندو و کیمبوندی اکثریت جمعیت آن را تشکیل می دهند. آنگولا فاقد مذهب رسمی است و تقریباً نیمی از مردم آن پیرو باور های قبیله ای اند. زبان رسمی این کشور پرتغالی است. حدود ۸۶ درصد از جمعیت آن در روستاها زندگی می کنند. میانگین امید به زندگی در آنگولا ۳۸ سال است و ۴۲ درصد از بزرگ سالان آن باسوادند. کشور آنگولا تا پیش از ورود پرتغالی ها، بخشی از امپراتوری بانتو بود؛ پرتغالی ها در ۱۴۸۳م به این سرزمین وارد شدند و آن جا را به یکی از پایگاه های تجارت برده مبدل کردند. آنان تا اواسط قرن ۱۸ بر سراسر آنگولا استیلا یافتند و به شکار و تجارت برده ادامه دادند. ماندگاه های آنان روز به روز افزایش یافت و استخراج الماس و کشت قهوه نیز بر دیگر منبع درآمد آنان افزوده شد. استقلال طلبان آنگولایی در ۱۹۶۱ رسماً دست به کار شدند و با زیر فشار قراردادن دولت پرتغال و استفاده از حمایت سازمان های بین المللی و بعضی کشورها سرانجام در ۱۱ نوامبر ۱۹۷۵ به استقلال دست یافتند.