اندازه

واقعیت:
واژه ی اندازه در فارسی پیش از ورود فارسی به تعامل وسیع با ترکی وجود داشته است و در فارسی میانه و فارسی باستان نیز مشابهاتی داشته است. طبق فرهنگ واژگان دهخدا و فرهنگ معین، �اندازه� از واژه ی سنجش و میزان گیری در فارسی� مشتق شده است، نه ترکی.
در فارسی میانه واژه هایی مثل andāz یا andāzah به معنی �طرز، سبک، مقدار� وجود داشته اند.
هیچ منبع معتبر زبان شناسی تاریخی ( از جمله Haim, “Etymological Dictionary of Persian” و Steingass, Persian - English Dictionary ) اشاره ای به ریشه ترکی این کلمه ندارد.
نتیجه: �اندازه� یک واژه فارسی است و هیچ سند تاریخی یا زبان شناسی معتبر برای ریشه ترکی آن وجود ندارد.
- - -
۲. ادعای ارتباط �اندازه� با �ان بویوت� و �قد و بزرگی�
واقعیت:
ترکی �en� به معنی �پهنا� و �boyut� به معنی �اندازه/قد و بزرگی� کاملاً جدا از ریشه فارسی �اندازه� است. تشابه آوایی تصادفی است و هیچ مدرک تاریخی یا زبان شناسی آن ها را مرتبط نمی داند.
- - -
۳. ادعای �انداختن، نشستن، نزد� ریشه ترکی دارند
انش/انشین و نشستن:
در فارسی، �نشستن� از ریشه فارسی باستان nas یا niš - آمده است که در اوستایی به شکل niš وجود دارد.
فعل امری ترکی otur یا oturmaq است، نه �انشین�. هیچ منبع معتبر ترکی شناسی نشان نمی دهد که �انشین� از ترکی وارد فارسی شده باشد.
واژه �نزد� نیز از فارسی باستان nazd است و در اوستایی هم مشابه دارد.
نتیجه: ارتباط ترکی سازی این واژه ها فاقد سند است.
- - -
۴. ادعای �اندام� از ریشه ترکی است
واقعیت:
اندام در فارسی از ریشه فارسی میانه andām آمده است و به معنی �قسمت بدن� است.
هیچ منبع معتبر ترکی این واژه را به ترکی نسبت نمی دهد.
استفاده ترکیبی مثل �خوش اندام� کاملاً فارسی است و از ترکی وارد نشده است.
- - -
۵. ادعای �گرامر فارسی همان گرامر ترکی است�
واقعیت علمی:
فارسی یک زبان هندوایرانی است، و ترکی یک زبان ترکی - آلتایی.
ساختار جمله ها و صرف افعال کاملاً متفاوت است: فارسی SOV است اما ترکی مدرن نیز SOV است ولی تفاوت های دستوری زیادی دارد ( مثلاً در صرف افعال، جنسیت، حالت های اضافی ) .
نتیجه گیری اینکه �فارسی تماماً ترکی است� بر اساس شباهت های سطحی صرفاً غلط و شبه علمی است.
منابع معتبر: Windfuhr, “The Iranian Languages” ( 2009 ) ، Comrie, “The World’s Major Languages” ( 2009 )
- - -
✅ جمع بندی مستند
1. واژه �اندازه� فارسی است و هیچ ریشه ترکی تاریخی ندارد.
2. �نشستن�، �نزد�، �اندام� همگی ریشه فارسی دارند و ارتباط ترکی آن ها جعلی است.
3. ترکیب و شباهت های آوایی تصادفی هستند، نه دلیلی بر ریشه ترکی.
4. گرامر فارسی با ترکی کاملاً متفاوت است و این ادعا علمی نیست.
- - -

که گرامر فارسی همان گرامر ترکی هست ساخت اکثر کلمات ترکی هست و به راحتی میتوان ریشه رو استخراج کرد

دیز و دیزی یک کهن واژه و یک کلیدواژه قدیمی است.
رد این کلمه رو در زبان انگلیسی هم میشه یافت مثل کلمه دیزاین که به مفهوم طراحی ترجمه شده است. مثلاً چراغ قوه رو وقتی به سمتی که نیاز باشه تمرکز بیشتری باشه به طرف گفته می شود دیز بنداز یعنی نور بر روی هدف مورد نظر تنظیم باشه.
یا وقتی غذا همه چیش روبرا باشه گفته می شود همه چیش دیزه.
بازی دوز هم وقتی سه تا مهره باهم ردیف می شوند اصطلاحاً می گن دوز شد.
شبدیز هم اینجا یعنی هم ردیف رنگ شب شدن یعنی مانند شب یعنی اسب مشکی.
دست ؛ این کلیدواژه ی حکیمانه از اون دست کلماتی است که پیشوند بسیاری از کلمات دیگر است.
و در ابعاد و زوایای مختلف معنا و مفهوم ایجاد می کند و دارای کاربری های مختلف در جایگاه های کاربردی مختلف می باشد.
کلمات هم خانواده و هم ریشه با کلمه ی دوست عبارتند از ؛
( دست دوست است تِست تُست تِز دوز دیزاین دیزی اندازه دزد )
از یک زاویه معنا و مفهوم اصلی ساختمان کلمه ی دست از است و هست و هستی آفرینی شکل گرفته است.
در واقع دست به عنوان عضوی از اعضای بدن نمادی از هستی آفرینی و خلاقیت و درک نمودن و فهمیدن و طرح و نقشه می باشد که هر تِز و طرحی را می توان با این عضو به منسه ی ظهور رساند و خلق کرد.
برای اینکه معنا و مفهوم این کلمه را از صندوقچه ی این کلمه بیرون بکشیم افزونه ی حرف ( د ) در ابتدای این کلمه از زاویه ی قانون و قواعد ایجاد کلمات و نزدیکی محل صدور آوای بعضی از حروف به همدیگر از ابزارهای کلامی قرار گرفته در دهان قابل تبدیل به حرف ( ت ) می باشد.
یعنی دست عضوی از اعضای بدن است که برای تِست کردن برای تُست شدن یعنی پخته شدن و فهمیدن برای دیزاین کردن و دیز کردن دارای کاربرد می باشد.
یعنی در فلسفه ی دوستی و رفاقت و دوست داشتن بر مبنای تِست شدن و تِست کردن است که دوستی و دوست شدن ایجاد می گردد.
این مطلب همیشه در سخنان عرفای ما هست که اگر خداوند بنده ای را دوست داشته باشد و ببیند او هم خدا را دوست دارد و برای اینکه ببیند بنده اش چقدر و تا کجا در پای کار دوستی برقرار است او را امتحان می کند.
و از یک زاویه ی دیگر مفهومی که کلمه ی دست ایجاد می کند مرتبط با کلمه ی دیزاین و دوز کردن به معنی طراحی و میزان کردن می باشد که در این رابطه کلمه ی دستگاه که واحد شمارش بسیاری از ماشین آلات در صنایع و ساختمان ها می باشد از مفهوم دیزاین و دوز شدن به معنی طراحی و تنظیم و میزان نمودن دارای بار معنایی می باشد.
کلمه ی دوز که در بازی دوز در قدیم الایام خیلی رایج بود وقتی سه تا مهره باهم در یک ردیف قرار می گرفت اصطلاح دوز شدن به کار برده می شد.
همچنین در شغل خیاطی این کلمه در اصطلاح دوخت و دوز مفهوم دیزاین و طراحی یک کلمه ی رایجی می باشد. به گونه ای که حتی کلمه ی اندازه نیز از کلمه ی دوز و دیزاین و دست منشعب شده است. یعنی دوخت و دوز به معنی دوز شدن دو سر پارچه به همدیگر.
به عنوان مثال در دیزاین داخلی منازل طوری هست که رنگ پرده و مبل و فرش باید به گونه ای باشد که رنگ بندی آنها دیز هم باشند و تناسب رنگ ها رعایت شده باشد.
کلمه و اصطلاح تِز دادن نیز منشعب از کلمه ی دست و دوز و دیز و دیزاین به معنی طرحی را ارائه دادن دارای مفهوم می باشد.
در فرهنگ و زبان و لهجه ی تات های خراسان شمالی نیز کلمه ی دیز یعنی میزان یعنی همه چی رو ردیف و روال و درست بودن یعنی مناسب یعنی همه جوره تنظیم. دیز و دیزی یک کهن واژه و یک کلیدواژه قدیمی است. رد این کلمه رو در زبان انگلیسی هم میشه یافت مثل کلمه دیزاین که به مفهوم طراحی ترجمه شده است. مثلاً چراغ قوه رو وقتی به سمتی که نیاز باشه تمرکز بیشتری باشه به طرف می گویند دیز بنداز. در غذای دیزی نیز وقتی غذا همه چیش روبرا باشه و خوب تُست شده باشد یا پخته شده باشد اصطلاحاً گفته می شود همه چیش دیزه. شبدیز هم که نامی برای اسب در فرهنگ ایرانی ها می باشد به طرح رنگ بدن اسب که مانند طرح رنگ شب باشد گفته می شود یعنی هم ردیف رنگ شب شدن یعنی مانند شب یعنی اسب مشکی.
حتی کلمه ی دزد نیز مرتبط با کلمه ی دست و دیزاین به معنی طراح و نقشه کش که با یک نقشه قبلی این عمل دزدی را انجام می دهد.

• منابع ها. تاریخ ادبیات ایران، ذبیح الله صفا، خلاصه ج. اول و دوم، انتشارات ققنوس، ۱۳۷۴
• تاریخ ادبیات ایران، ذبیح الله صفا، خلاصه ج. سوم، انتشارات بدیهه، ۱۳۷۴
• حسن بیگ روملو، �احسن التواریخ� ( ۲ جلد ) ، به تصحیح�عبدالحسین نوایی، بنگاه ترجمه و نشر کتاب، ۱۳۴۹. ( مصحح در پایان جلد اول شرح مفصل و سودمندی از فهرست لغات�ترکی�و�مغولی�رایج در متون فارسی از سده هفتم به بعد را نوشته است )
• فرهنگ فارسی، محمد معین، انتشارات امیر کبیر، تهران، ۱۳۷۵
• غلط ننویسیم، ابوالحسن نجفی، مرکز نشر دانشگاهی، تهران، ۱۳۸۶
• فرهنگ کوچک زبان پهلوی، دیوید نیل مکنزی، ترجمه مهشید فخرایی، پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی، تهران، ۱۳۷۹

• منابع ها. تاریخ ادبیات ایران، ذبیح الله صفا، خلاصه ج. اول و دوم، انتشارات ققنوس، ۱۳۷۴
• تاریخ ادبیات ایران، ذبیح الله صفا، خلاصه ج. سوم، انتشارات بدیهه، ۱۳۷۴
• حسن بیگ روملو، �احسن التواریخ� ( ۲ جلد ) ، به تصحیح�عبدالحسین نوایی، بنگاه ترجمه و نشر کتاب، ۱۳۴۹. ( مصحح در پایان جلد اول شرح مفصل و سودمندی از فهرست لغات�ترکی�و�مغولی�رایج در متون فارسی از سده هفتم به بعد را نوشته است )
• فرهنگ فارسی، محمد معین، انتشارات امیر کبیر، تهران، ۱۳۷۵
• غلط ننویسیم، ابوالحسن نجفی، مرکز نشر دانشگاهی، تهران، ۱۳۸۶
• فرهنگ کوچک زبان پهلوی، دیوید نیل مکنزی، ترجمه مهشید فخرایی، پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی، تهران، ۱۳۷۹

نخست انداخت باید پس بریدن
بریدن نشاید نینداخته
به هرکاری نخست اندازه باید
که بی اندازه هر کاری نشاید
اندازه را باید اختر ماری
باید اندازه و اخترماری
نباید سخن گفت ناساخته
نشاید بریدن نینداخته.
( بوستان ) .
بینداخت باید پس آنگه برید
سخنهای داننده باید شنید.
چون از این مهم بزرگ فارغ شدند انداختند تا بر کدام راه بدرگاه آیند. ( تاریخ بیهقی ) .
فراوان بگفتند و انداختند
مر آن کار را چاره نشناختند.
ز هر گونه گفتیم و انداختیم
سرانجام یکسر بدین ساختیم.
ز هر گونه ای موبدان ساختند
چپ و راست گفتند و انداختند.
همی رای زد با بزرگان بهم
بسی گفت و انداخت بر بیش و کم.
بینداخت باید پس آنگه برید
سخنهای داننده باید شنید.
نیانداخته کار و جامه مبر
ز هر گونه گفتیم و انداختیم
سر انجام یکسر برین ساختیم
دگرگونه بود آنچ انداختیم
ازان پس بیامد به پرده سرای
ز هرگونه انداخت با شاه رای
بر انداز وانگه بپرداز کار
توانی مگر چاره ای ساختن
ز هرگونه اندیشه انداختن
و زان پس یکی چاره ای ساختن
ز هر گونه اندیشه انداختن
فردوسی