انتی بادی مونوکلونال

آنتی بادی مونوکلونال. پادتن های تَک تیره[ ۳] یا آنتی بادی منوکلونال ( به انگلیسی: Monoclonal antibodies ) به اختصار mAb یا moAb، پادتنهایی تک گونه و همانند یکدیگر هستند. علت این همانندی این است که پادتن ها منوکلونال توسط نوعی سلول ایمنی همانندسازی شده از یک سلول والد تولید می شوند. البته معمولاً با تکثیر ریکامبیننت این پادتن ها ساخته می شوند. [ ۴]
آنتی بادی های منوکلونال ممکن است میل ترکیبی تک ظرفیتی داشته باشند و فقط به همان اپی توپ ( بخشی از آنتی ژن که توسط آنتی بادی شناسایی می شود ) متصل شوند. در مقابل، آنتی بادی های پلی کلونال به اپی توپ های متعدد متصل می شوند و معمولاً توسط چندین نوعِ مختلف سلول های پلاسما ترشح کننده آنتی بادی ساخته می شوند. آنتی بادی های مونوکلونال دو گونه ای را نیز می توان برای اهداف درمانی، به یک آنتی بادی مونوکلونالِ دو اپی توپی تولید کرد.
تقریباً برای همه نوع ماده ای می توان پادتن تک تیره ساخت که به آن اتصال یابد و برای شناسایی یا پاکسازی آن، استفاده کرد. این توانایی به ابزار مهمی در زیست شیمی، زیست شناسی مولکولی و پزشکی تبدیل گشته است. آنتی بادی های مونوکلونال در سطح بالینی برای تشخیص و هم برای درمان چندین بیماری استفاده می شوند. [ ۵] تجویز آنتی بادی های مونوکلونال توسط چندین کشور برای درمان علائم متوسط COVID - 19، مجاز در نظر گرفته شده است. [ ۶]
در محیط کشت خارج از بدن به طور طبیعی لنفوسیت های B ( تولیدکننده پادتن ها ) طی چند هفته می میرند. به همین علت این لنفوسیت ها با سلول هایپ توموری که سلول های میلوم نام دارند، ادغام می شوند. سلول های میلوم مانند بقیه سلول های سرطانی قادر هستند، به صورت نامحدود تقسیم شوند و به «سلول های نامیرا» معروف گردند. این رده سلولی نامیرا که ادغامی از لنفوسیت B و سلول های میلوم هستند، یک رده سلولی هیبریدی را تشکیل می دهند که خصوصیات هر دو سلول ادغام شده را داراست. هیبریدی قادر هستند که خارج از بدن نیز به صورت نامحدود تکثیر و پادتن تولید کنند. برای اینکه پادتن های تک تیره تولید شوند، باید یک حیوان با آنتی ژن مورد نظر در تماس قرار گیرد و بدن جاندار شروع به ایمن سازی کند. در طی چند هفته متوالی سلول های B اختصاصی آنتی ژن شروع به تکثیر و ترشح پادتن های اختصاصی می کنند. بافت طحال که مملو از لنفوسبتهای B است از موش استخراج شده و لنفوسیت های B جدا شده با سلول های میلوم ادغام می شوند. با وجودی که بسیاری از سلول ها در محیط کشت قادر به ادغام شدن و تکثیر هستند، تنها میزان بسیار کمی ار آن ها ( سلولهای هیبریدی تولیدکننده پادتن ) قادر به بقا هستند. روش تشخیص سلول های هیبریدی از سلول های دیگر به این صورت است که به محیط کشت هیپوکسانتین، آمینوپترین و تیمیدین ( HAT ) افزوده می شود. این محیط کشت اختصاصی از رشد سلول های میلوم ادغام نشده جلوگیری می کند چرا که این سلول ها قادر نیستند از هیپوکسانتین و تیمیدین به خاطر آمینوپترین که یک بلوک کننده متابولیکی است، استفاده کنند. سلول های میلوم یک نقص ژنتیکی ای را حمل می کنند که پس از ادغام با سلول های B به تعادل می رسند. سلول های B ادغام نشده نیز پس از چند روز می میرند به این دلیل که این سلول ها در محیط کشت قادر به رشد و تکثیر نیستند. پس از ادغام سلولی باید سلول های هیبریدی تولیدکننده پادتن شناسایی و استخراج شوند. تست ELISA برای شناسایی این سلول های هیبریدی مورد استفاده قرار می گیرد. پس از شناسایی و استخراج این کلونهای سلولی می توان آن ها را به صورت in vivo به عنوان یک تومور تولیدکننده پادتن یا به صورت ex vivo در یک محیط کشت، کشت داد. پادتن ها می توانند از خون حیوان که دچار لوسمی شده است یا از محیط کشت جداسازی شوند.