امفیبول

آمفیبول. آمفیبول گروهی از سیلیکات ها است که دارای ساختمان زنجیره ای مضاعف اکسید سیلیکات متبلور می باشد، از دستهٔ سیلیکات های زنجیره ای یا اینوسیلیکات است و البته شباهت زیادی به پیروکسن که از سیلیکات های زنجیره ای ساده اند، دارند. از آنجایی که آمفیبول ها دارای یون ( OH ) اند، به آن ها کانی های هیدروکسیل نیز می گویند.
آمفیبول در درجه حرارت ۸۰۰ تا ۱۰۰۰ درجهٔ سانتی گراد تخریب می شود و در ۱۲۰۰ درجه ذوب می گردد. دارای جلای شیشه ای است و سختی آن به طور متوسط بین ۵ تا ۶ و وزن مخصوصش بین ۲٫۹ تا ۳٫۵۵ متغیر است. معمولاً دارای یون های آهن، یا منیزیم در ساختار خود می باشند آمفیبول ها به رنگ های سبز، سیاه، بی رنگ، سفید، زرد، آبی یا قهوه ای دیده می شوند.
در ترکیب آمفیبول ها علاوه بر بنیان ( SiO۴ ) ، عناصری از قبیل منیزیم، آهن و کلسیم شرکت می نمایند که ممکن است با سیلیکات های مضاعف سدیم، آلومینیوم و آهن ( ۳ ظرفیتی ) همراه باشد.
همچنین آمفیبول ها در دو ساختار بلوری تک شیب و راست لوزی دیده شده اند.
نام آمفیبول ها از کلمه یونانی آمفیبولوس به معنی بلورهای پیچیده منشأ گرفته که توسط دانشمندی به نام های نامیده شده است و متشکل از ترمولیت، اکتینولیت، ریه بکیت، گلوکوفان ( آمفیبول بنفش ) و هورن بلندها ( شامل هورن بلند قهوه ای و سبز ) هستند. این گروه توسط های در اشاره به انواع پروتئین در ترکیب شیمیایی و شکل ظاهری فرض شده در کانی هایشان نامگذاری شدند. این اصطلاح از آن موقع برای تمام گروه بکار می رود. تعدادی زیر گونه و واریته هم شناسائی شده، که مهمترین آن ها به دوسری جدول بندی شده اند.
آمفیبول ها در دو سیستم منو کلینیک و ارتومبیک ( هشت وجهی ) طبقه بندی می شوند. آمفیبول ها در ترکیب شیمیایی و ویژگی عمومی مشابه پیروکسین ها می باشند. تفاوت عمده آن ها از پیروکسین ها عبارتند از: الف ) آمفیبول ها محتوی هیدروکسید ( OH ) اساسی یا هالوژن های کلر و فلوئور هستند. ب ) ساختار آن ها یک زنجیره مضاعف متبلور چهار تائی است ( برعکس پیروکسین ها که ساختار تک زنجیره ای دارند ) آمفیبوله اغلب شفاف، و در یک نمونه دستی، سطوحی شکسته و مورب ( در حدود زاویه ۱۲۰ درجه ) دارند در حالیکه، پیروکسین ها سطوحی زاویه دار و ۹۰ درجه دارند. آمفیبول ها به طور ویژه کم تراکم تر از پیروکسین ها هستند. در خصوصیات اپتیکال ( نوری ) آمفیبول ها به کمک چند رنگی بودن، و به کمک زاویه کوچک بر روی سطوح متقارن قابل تشخیص تر هستند. آمفیبول ها جزء اصلی آمفیبولیت ها می باشند. سنگ ها – آمفیبول ها بلورهای متشکل سنگ های آذرین یا دگرگونی هستند، در منشأ آذرین تشکیل دهنده سنگهایی مانند گرانیت، دیوریت، آندزیت و غیره هستند. سیلیکات کلسیم بعضی اوقات جزء طبیعی آمفیبول ها می باشد. ( هوگن، ۲۰۱۰ ) . آمفیبول هایی که منشأ دگرگونی دارند شامل سنگ های آهکی بوده که در تماس با سنگ های دگرگونی ( ترمولیت ) و آنهایی که در نتیجه تغییر کانی ها مثل فرو منیزیوم ها ( هورن بلند ) تشکیل می شوند. شکل مجازی ( دروغین ) آمفیبول ها بعد از پیوکسین ها به عنوان یورالیت شناخته می شوند.

آمفیبول. آمْفیبول (amphibole)
هریک از اعضای دسته ای بزرگ از کانی۱ های سیلیکاتی سنگ ساز۲، با ساختار۳ داخلی مبتنی بر دو زنجیره از سیلیسیم۴و اکسیژن، با فرمول عمومی X۲Y۵Si۸O۲۲(OH)۲. وابستۀ نزدیک پیروکسن۵ است. آمفیبول ها به شکل بلور۶های راست لوزی۷، تک شیبی (منوکلینیک)۸، و سه شیبی۹ متبلور، و در انواع گوناگون سنگ های آذرین۱۰ و دگرگونی یافت می شوند. نمونه های متداول آن عبارت اند از هورنبلند۱۱ (X=Ca, Y=Mg, Fe, Al) و ترمولیت۱۲ (X=Ca, Y=Mg).