[ویکی فقه] شش سال و چند ماه از عمر شریف امام حسین (علیه السّلام)، در دوران رسالت رسول ختمی مرتبت (صلی الله علیه و آله وسلّم) سپری گردید. در این ایام کوتاه، مردم مدینه شاهد مهرورزی ها و محبت های بی اندازه رسول خدا (صلی الله علیه و آله وسلّم) نسبت به ایشان و برادر بزرگوارشان بودند. ایشان همچنین در برخی حوادث و رخدادهای ایام رسول خدا (صلی الله علیه و آله وسلّم)، حضور داشتند که در این مقاله به مواردی از آن اشاره شده است.
از اولین روزهای ولادت امام حسین (علیه السّلام) در سال چهارم هجری، تا رحلت رسول خدا (صلی الله علیه و آله وسلّم) که حدود شش سال و هشت ماه بعد اتفاق افتاد، ایشان همواره مورد عنایات و الطاف ویژه رسول گرامی اسلام (صلی الله علیه و آله وسلّم) قرار داشتند. اظهار محبت و عواطف شدید پیامبر (صلی الله علیه و آله وسلّم) نسبت به امام حسین (علیه السّلام) و برادر بزرگوارشان حد و حصری نداشت. آن حضرت (صلی الله علیه و آله وسلّم) پیوسته و در هر زمان و مکانی به این دو بزرگوار ابراز علاقه می نمودند و مقام شامخ آن دو را نزد مردم می ستودند. از سلمان فارسی نقل شده که می گفت: «رسول خدا (صلی الله علیه و آله وسلّم) حسین (علیه السّلام) را بر زانوی خویش نهاده او را می بوسید و می فرمود: تو بزرگوار و پسر بزرگوار و پدر بزرگوارانی؛ تو امام و پسر امام و پدر امامان هستی؛ تو حجت خدا و پسر حجت خدا و پدر حجت های خدایی که نه نفرند و حاکم ایشان قائم ایشان می باشد.» و در روایتی دیگر از ایشان آمده: «بر پیامبر خدا (صلی الله علیه و آله وسلّم) وارد شدم. حسن (علیه السّلام) و حسین (علیه السّلام) نزد وی غذا می خوردند. آن حضرت (صلی الله علیه و آله وسلّم) یک بار لقمه ای در دهان امام حسن (علیه السّلام) می گذاشت و بار دیگر لقمه ای در دهان امام حسین (علیه السّلام). پس از خوردن غذا، پیامبر (صلی الله علیه و آله وسلّم) امام حسن (علیه السّلام) را بر دوش خود و امام حسین (علیه السّلام) را بر زانوی خود نشاندند و آن گاه رو به من کرد و فرمود: "ای سلمان! آیا آنان را دوست داری؟ " گفتم: "ای رسول خدا (صلی الله علیه و آله وسلّم) ! چگونه آنان را دوست نداشته باشم، در حالی که می بینم چه اندازه نزد شما مقام و ارزش دارند؟ " فرمود: "ای سلمان! هر کس اینان را دوست بدارد، مرا دوست داشته و هر کس مرا دوست بدارد، خدا را دوست داشته است. " سپس دستش را بر شانه حسین (علیه السّلام) نهاد و فرمود: "او، امام پسر امام است، نُه تن از نسل او، امامانی نیک و امین و معصوم اند و نهمین آنان، قائم (قیام کننده) ایشان است. "» مردم مدینه بارها و بارها دیده بودند که رسول خدا (صلی الله علیه و آله وسلّم)، امام حسن (علیه السّلام) و امام حسین (علیه السّلام) را به سینه می فشرد و آنان را می بویید و می بوسید و بارها مانند این روایت را از پیامبر خدا (صلی الله علیه و آله وسلّم) شنیده بودند که می فرمود: «حسن (علیه السّلام) و حسین (علیه السّلام) فرزندان من هستند، هر کس آنها را دوست بدارد مرا دوست داشته و کسی که مرا دوست داشته خدا را دوست دارد و هر که خدا را دوست داشته وارد بهشت می شود و هر کس آنها را بد بدارد مرا بد داشته و هر که مرا بد داشته خدا را بد داشته و هر که خدا را بد بدارد وارد جهنم می شود.» ابوهریره که خود از مزدوران معاویه است اعتراف می کند که «رسول خدا (صلی الله علیه و آله وسلّم) را دیدم که امامین (علیه السّلام) را بر شانه های خویش نشانده بود و به سوی ما می آمد وقتی به ما رسید فرمود: هر کس این دو فرزندم را دوست بدارد مرا دوست داشته و هر که با آنان دشمنی ورزد با من دشمنی نموده است.» نقل شده حسن (علیه السّلام) و حسین (علیه السّلام) در حالی که خردسال بودند، در مجلس رسول خدا (صلی الله علیه و آله وسلّم) و یارانش حاضر می شدند و از سر و دوش ایشان بالا می رفتند، پیامبر (صلی الله علیه و آله وسلّم) هم به آنان ابراز محبت می کردند و گاهی سرشان را برای آنان پایین می آورد و گاهی آنان را می گرفت و می بوسید... گاهی هم رسول خدا (صلی الله علیه و آله وسلّم) در منزل در حالی که حسن (علیه السّلام) و حسین (علیه السّلام) بر پشتش سوار بودند بر دست و پاهای خود راه می رفت و می فرمود: «مرکب شما نیکو مرکبی است و شما نیز نیکو سوارانی هستید.» علاقه حضرت (صلی الله علیه و آله وسلّم) به حضرات چنان بود که با ورودشان به مسجد گاه خطبه اش را ناتمام می گذاشت و از منبر پایین می آمد و به استقبال آنان می رفت و آنان را در آغوش می کشید. گاهی هم حسنین (علیه السّلام) در زمان اقامه نماز جماعت در مسجد و به هنگام سجده رسول خدا (صلی الله علیه و آله وسلّم)، بر پشت آن حضرت (صلی الله علیه و آله وسلّم) سوار می شدند و پای خود را تکان می دادند و صدای: هی هی! سر می دادند؛ رسول خدا (صلی الله علیه و آله وسلّم) آنان را می گرفتند و در کنار خود می نشاندند؛ اما هنگامی که دوباره به سجده می رفتند، دیگر بار بر پشت پیامبر (صلی الله علیه و آله وسلّم) سوار می شدند و حرکات قبلی خود را دوباره تکرار می کردند تا اینکه نماز حضرت (صلی الله علیه و آله وسلّم) به پایان می رسید. بعضی اوقات مردم به سوی حسنین (علیه السّلام) می آمدند تا دورشان کنند اما پیامبر (صلی الله علیه و آله وسلّم) به آنها می فرمود: «رهایشان کنید. پدر و مادرم فدایشان! هر کس مرا دوست دارد، باید این دو را دوست داشته باشد.» یعلی عامری نقل کرده که «با پیامبر (صلی الله علیه و آله وسلّم) در پی دعوتی، به مهمانی می رفتیم. رسول خدا (صلی الله علیه و آله وسلّم) جلوتر از ما حرکت می کرد در راه حسین (علیه السّلام) را دیدیم که با پسر بچّه گان، مشغول بازی بود. پیامبر (صلی الله علیه و آله وسلّم) او را دید و در حضور مردم دوید تا او را بگیرد؛ امّا حسین (علیه السّلام) به این سو و آن سو می گریخت. رسول الله (صلی الله علیه و آله وسلّم) هم او را می خنداند تا آن که او را گرفت. پیامبر (صلی الله علیه و آله وسلّم) یک دستش را پشت سر حسین (علیه السّلام) و دست دیگرش را زیر چانه او گذاشت و دهانش را بر دهان او نهاد و وی را بوسید و فرمود: «حسین، از من است و من، از حسینم. خدا دوست بدارد هر کس را که دوستدار حسین (علیه السّلام) است! حسین (علیه السّلام)، سبطی از اسباط (نواده ای از نوادگان است».
حضور در وقایع مهم
علی رغم طفولیت و کمی سن و سال، امام حسین (علیه السّلام) به همراه اهل بیت گرامی پیامبر اسلام (صلی الله علیه و آله وسلّم)، در برخی جریانات و وقایع مهم زمان رسول خدا (صلی الله علیه و آله وسلّم)، حضور داشتند که از برجسته ترین این وقایع می توان به این موارد اشاره کرد:
← مباهله با نصارای نجران
۱. ↑ شیخ صدوق، کمال الدین، ج۱، ص۲۶۲، قم، دار الکتب الاسلامیه، ۱
...
از اولین روزهای ولادت امام حسین (علیه السّلام) در سال چهارم هجری، تا رحلت رسول خدا (صلی الله علیه و آله وسلّم) که حدود شش سال و هشت ماه بعد اتفاق افتاد، ایشان همواره مورد عنایات و الطاف ویژه رسول گرامی اسلام (صلی الله علیه و آله وسلّم) قرار داشتند. اظهار محبت و عواطف شدید پیامبر (صلی الله علیه و آله وسلّم) نسبت به امام حسین (علیه السّلام) و برادر بزرگوارشان حد و حصری نداشت. آن حضرت (صلی الله علیه و آله وسلّم) پیوسته و در هر زمان و مکانی به این دو بزرگوار ابراز علاقه می نمودند و مقام شامخ آن دو را نزد مردم می ستودند. از سلمان فارسی نقل شده که می گفت: «رسول خدا (صلی الله علیه و آله وسلّم) حسین (علیه السّلام) را بر زانوی خویش نهاده او را می بوسید و می فرمود: تو بزرگوار و پسر بزرگوار و پدر بزرگوارانی؛ تو امام و پسر امام و پدر امامان هستی؛ تو حجت خدا و پسر حجت خدا و پدر حجت های خدایی که نه نفرند و حاکم ایشان قائم ایشان می باشد.» و در روایتی دیگر از ایشان آمده: «بر پیامبر خدا (صلی الله علیه و آله وسلّم) وارد شدم. حسن (علیه السّلام) و حسین (علیه السّلام) نزد وی غذا می خوردند. آن حضرت (صلی الله علیه و آله وسلّم) یک بار لقمه ای در دهان امام حسن (علیه السّلام) می گذاشت و بار دیگر لقمه ای در دهان امام حسین (علیه السّلام). پس از خوردن غذا، پیامبر (صلی الله علیه و آله وسلّم) امام حسن (علیه السّلام) را بر دوش خود و امام حسین (علیه السّلام) را بر زانوی خود نشاندند و آن گاه رو به من کرد و فرمود: "ای سلمان! آیا آنان را دوست داری؟ " گفتم: "ای رسول خدا (صلی الله علیه و آله وسلّم) ! چگونه آنان را دوست نداشته باشم، در حالی که می بینم چه اندازه نزد شما مقام و ارزش دارند؟ " فرمود: "ای سلمان! هر کس اینان را دوست بدارد، مرا دوست داشته و هر کس مرا دوست بدارد، خدا را دوست داشته است. " سپس دستش را بر شانه حسین (علیه السّلام) نهاد و فرمود: "او، امام پسر امام است، نُه تن از نسل او، امامانی نیک و امین و معصوم اند و نهمین آنان، قائم (قیام کننده) ایشان است. "» مردم مدینه بارها و بارها دیده بودند که رسول خدا (صلی الله علیه و آله وسلّم)، امام حسن (علیه السّلام) و امام حسین (علیه السّلام) را به سینه می فشرد و آنان را می بویید و می بوسید و بارها مانند این روایت را از پیامبر خدا (صلی الله علیه و آله وسلّم) شنیده بودند که می فرمود: «حسن (علیه السّلام) و حسین (علیه السّلام) فرزندان من هستند، هر کس آنها را دوست بدارد مرا دوست داشته و کسی که مرا دوست داشته خدا را دوست دارد و هر که خدا را دوست داشته وارد بهشت می شود و هر کس آنها را بد بدارد مرا بد داشته و هر که مرا بد داشته خدا را بد داشته و هر که خدا را بد بدارد وارد جهنم می شود.» ابوهریره که خود از مزدوران معاویه است اعتراف می کند که «رسول خدا (صلی الله علیه و آله وسلّم) را دیدم که امامین (علیه السّلام) را بر شانه های خویش نشانده بود و به سوی ما می آمد وقتی به ما رسید فرمود: هر کس این دو فرزندم را دوست بدارد مرا دوست داشته و هر که با آنان دشمنی ورزد با من دشمنی نموده است.» نقل شده حسن (علیه السّلام) و حسین (علیه السّلام) در حالی که خردسال بودند، در مجلس رسول خدا (صلی الله علیه و آله وسلّم) و یارانش حاضر می شدند و از سر و دوش ایشان بالا می رفتند، پیامبر (صلی الله علیه و آله وسلّم) هم به آنان ابراز محبت می کردند و گاهی سرشان را برای آنان پایین می آورد و گاهی آنان را می گرفت و می بوسید... گاهی هم رسول خدا (صلی الله علیه و آله وسلّم) در منزل در حالی که حسن (علیه السّلام) و حسین (علیه السّلام) بر پشتش سوار بودند بر دست و پاهای خود راه می رفت و می فرمود: «مرکب شما نیکو مرکبی است و شما نیز نیکو سوارانی هستید.» علاقه حضرت (صلی الله علیه و آله وسلّم) به حضرات چنان بود که با ورودشان به مسجد گاه خطبه اش را ناتمام می گذاشت و از منبر پایین می آمد و به استقبال آنان می رفت و آنان را در آغوش می کشید. گاهی هم حسنین (علیه السّلام) در زمان اقامه نماز جماعت در مسجد و به هنگام سجده رسول خدا (صلی الله علیه و آله وسلّم)، بر پشت آن حضرت (صلی الله علیه و آله وسلّم) سوار می شدند و پای خود را تکان می دادند و صدای: هی هی! سر می دادند؛ رسول خدا (صلی الله علیه و آله وسلّم) آنان را می گرفتند و در کنار خود می نشاندند؛ اما هنگامی که دوباره به سجده می رفتند، دیگر بار بر پشت پیامبر (صلی الله علیه و آله وسلّم) سوار می شدند و حرکات قبلی خود را دوباره تکرار می کردند تا اینکه نماز حضرت (صلی الله علیه و آله وسلّم) به پایان می رسید. بعضی اوقات مردم به سوی حسنین (علیه السّلام) می آمدند تا دورشان کنند اما پیامبر (صلی الله علیه و آله وسلّم) به آنها می فرمود: «رهایشان کنید. پدر و مادرم فدایشان! هر کس مرا دوست دارد، باید این دو را دوست داشته باشد.» یعلی عامری نقل کرده که «با پیامبر (صلی الله علیه و آله وسلّم) در پی دعوتی، به مهمانی می رفتیم. رسول خدا (صلی الله علیه و آله وسلّم) جلوتر از ما حرکت می کرد در راه حسین (علیه السّلام) را دیدیم که با پسر بچّه گان، مشغول بازی بود. پیامبر (صلی الله علیه و آله وسلّم) او را دید و در حضور مردم دوید تا او را بگیرد؛ امّا حسین (علیه السّلام) به این سو و آن سو می گریخت. رسول الله (صلی الله علیه و آله وسلّم) هم او را می خنداند تا آن که او را گرفت. پیامبر (صلی الله علیه و آله وسلّم) یک دستش را پشت سر حسین (علیه السّلام) و دست دیگرش را زیر چانه او گذاشت و دهانش را بر دهان او نهاد و وی را بوسید و فرمود: «حسین، از من است و من، از حسینم. خدا دوست بدارد هر کس را که دوستدار حسین (علیه السّلام) است! حسین (علیه السّلام)، سبطی از اسباط (نواده ای از نوادگان است».
حضور در وقایع مهم
علی رغم طفولیت و کمی سن و سال، امام حسین (علیه السّلام) به همراه اهل بیت گرامی پیامبر اسلام (صلی الله علیه و آله وسلّم)، در برخی جریانات و وقایع مهم زمان رسول خدا (صلی الله علیه و آله وسلّم)، حضور داشتند که از برجسته ترین این وقایع می توان به این موارد اشاره کرد:
← مباهله با نصارای نجران
۱. ↑ شیخ صدوق، کمال الدین، ج۱، ص۲۶۲، قم، دار الکتب الاسلامیه، ۱
...
wikifeqh: امام_حسین_در_دوران_پیامبر