امام حسن

[ویکی شیعه] امام حسن (ابهام زدایی). امام حسن ممکن است به یکی از موارد زیر اشاره داشته باشد:

امام حسن (دیلم). امام حسن شهری است در استان بوشهر در جنوب ایران. شهر امام حسن مرکز بخش امام حسن از توابع شهرستان دیلم است.
این شهر محل دفن امامزاده حسن از نوادگان امام موسی کاظم می باشد. این شهر بین بندر گناوه و بندر دیلم و در محل بندر باستانی سینیز در کناره خلیج فارس قرار گرفته است.
بهرگان یکی از چهار مناطق نفتی ایران نیز در شهر امام حسن قرار دارد؛که قطب مهم وسازنده ی تولید نفت خام هست. واقع شدن سواحل بکر صخره ای در جنوب بندر امام حسن یکی از جاذبه های طبیعی این بندر می باشد که افراد باذوق برای تهیه کلیپ های مختلف به آنجا می آیند. همچنین پارک ساحلی امام حسن واقع در ساحل این شهر سالانه در ایام بهار پذیرای گردشگران زیادی از شهرستان های دیگر می باشد.
سواحل ماسه ای صخره ای این بندر از معدود سواحل بکر و زیبای جنوب است و مناظر نابش در کمتر ساحلی دیده می شود. وجه تسمیه آن به خاطر دفن امامزاده حسن است. در گذشته این بندر بسیار پر رونق و پر رفت و آمد بوده است. در باقی مانده های این بندر آب انبار و چاه ها و همچنین سنگ های دریایی به جای مانده اند. تأسیسات با عظمت شرکت نفت فلات قاره بهرگان نیز در مجاورت این بندر قرار دارد. [ ۲]
گویش مردم این شهر همانند باقی مردم شهرستان لری جنوبی است. [ ۵]

اِمام حسن (ع) (مدینه ۳ـ همان جا ۵۰ق)
قبرستان بقیع، قبور ائمه (ع)، مدینه
قبرستان بقیع، قبور ائمه (ع)، مدینه
قبرستان بقیع، قبور ائمه (ع)، مدینه
قبرستان بقیع، قبور ائمه (ع)، مدینه
(یا: امام حسن مجتبی) امام دوم از امامان دوازده گانۀ شیعیان، و چهارمین معصوم از چهارده معصوم. فرزند نخست امام علی (ع) و حضرت فاطمه (س) بود. رسول اکرم (ص) پس از ولادتش او را حسن نام نهاد، نامی که در بین اعراب سابقه نداشت. آن حضرت در حدود ۷ سال از حیات جدش رسول خدا را درک کرد و ۷۰ یا ۹۰ روز پس از رحلت پیامبر (ص)، مادرش را از دست داد. امام حسن (ع) یکی از «پنج تن آل عبا» است که «آیۀ تطهیر» در شأن آنان نازل شده است (نیز ← آل_عبا). لقب های او سبط، سید، زکی و از همه معروف تر مجتبی است. بنابر روایاتی، امام حسن (ع) شبیه ترین مردم به رسول خدا بود. حضرت رسول (ص)، حسن (ع) و برادرش حسین (ع) را بسیار دوست می داشت و بارها آنان را دو پسر خود و سَیّد جوانان بهشت می خواند. امام حسن (ع) از آغاز بیعت مردم با حضرت علی تا لحظۀ شهادت آن حضرت حضوری جدی داشت و در سه جنگ جمل، صفین و نهروان حاضر بود. امام حسن (ع) پس از شهادت امام علی (ع)، به امر خدا و طبق وصیت پدرش به امامت رسید و مردم کوفه با وی بیعت کردند. در مدت شش ماه و چند روز که آن حضرت خلافت را برعهده داشت، معاویه برای به دست گرفتن خلافت و گسترش حکومت خود، به عراق، محل خلافت امام حسن (ع)، لشکر کشید. امام نیز با دعوت مردم به جهاد، به سوی معاویه حرکت کرد. در منطقه ای نزدیک شهر انبار، دو لشکر به هم برخوردند، اما جنگی درنگرفت. معاویه برخی از فرماندهان لشکر امام را در مقابل پول های گزاف و وعده های فریبنده به اردوگاه خود کشاند. از طرف دیگر، با شایعۀ کشته شدن فرماندۀ لشکر امام و شایع شدن زمزمۀ پذیرش صلح از سوی امام، روحیۀ سپاهیان امام حسن (ع) تضعیف شد. خطبۀ امام در ساباط مدائن که از آن میل او به خودداری از جنگ احساس می شد، عده ای دیگر از سپاهیانش را نیز که به امید جنگ با معاویه با امام بیعت کرده بودند، به خشم آورد. به هرحال، وضعی برای امام حسن (ع) پیش آمد که جز صلح با معاویه راه دیگری نماند. امام که در زمان حیات پدرش سستی و تزلزل رأی اغلب مردم کوفه را در جنگ با معاویه به خوبی درک کرده بود، پیشنهاد صلح معاویه را با شرایطی پذیرفت و به مدینه بازگشت. ازجمله شرایط صلح این بود که معاویه در میان مردم به کتاب خدا و سنّت رسول خدا عمل کند، بعد از خود جانشینی تعیین نکند، پس از درگذشت معاویه خلافت به امام حسن (ع) بازگردد، و شیعیان او از آزار و اذیت معاویه و کارگزاران او در امان باشند. صلح امام حسن (ع) برای پاسداری از کیان اسلام و مصالح مسلمانان بود. چنان که خود او در این باره فرمود: «آنچه من انجام دادم برای شیعۀ من، از همۀ آنچه آفتاب بر آن طلوع می کند یا غروب می کند، بهتر است». امام حسن مجتبی (ع) در مدت دَه سال امامت خود به دور از امنیت و آرامش زندگی کرد. سرانجام در ۵۰ق، جعده، همسر امام، به تحریک معاویه وی را مسموم کرد و به شهادت رساند. بنابر وصیت امام، یاران او خواستند پیکرش را در جوار قبر رسول خدا (ص) دفن کنند، ولی مروان بن حکم مانع آنان شد. بنابر روایت شیخ مفید، امام حسن (ع) پانزده فرزند پسر و دختر از همسران خود داشت؛ اما نسل او فقط از دو فرزند پسرش، حسن بن حسن و زید بن حسن، به یادگار مانده است. در سیرۀ امام حسن نوشته اند که او ۲۵بار حج گزارد و در بیشتر آن ها از مکه تا مدینه را با پای پیاده طی کرد. همچنین، او دو بار دارایی خود را به فقرا بخشید و سه بار نیمی از اموال خویش را انفاق کرد. او را مردی صاحب حلم بسیار، علم فراوان، جود، عبادت، زهد، بلاغت، تواضع و شجاعت توصیف کرده اند.