امام باره

[ویکی فقه] اِمام ْباره ، یا امام بارا، به مفهوم «امام خانه »، بناهایی در سرزمین هند هستند که شیعیان برای برگذاری مراسم مذهبی خاص خود، در ماه محرم ، در آن ها گرد می آیند.
امام باره گاه به نام هایی چون خانقاه نیز خوانده می شود، چنانکه حسینیه ها را در جنوب هند عاشورخانه می نامند.
نخستین نمونه
نخستین بار نواب صفدر جنگ (د ۱۱۶۷ق /۱۷۵۴م )، فرمانروای ایالت اوده ، در دهلی ساختمانی برای برگذاری مراسم عزاداری محرم بنا نهاد که می توان آن را نخستین نمونه امام باره دانست.
کاربردها
پس از بنای امام باره آصف الدوله در ۱۱۹۸ق /۱۷۸۴م ، احداث امام باره ها رونق گرفت. سپس برای آرامگاه بزرگان نیز از آن ها استفاده شد.
رسومات
...

[ویکی شیعه] اِمام باره یا امام بارا، به مفهوم «امام خانه»، بناهایی در سرزمین هند که شیعیان برای برگزاری مراسم مذهبی خاص خود، در ماه محرم، در آنها گرد می آیند. در روزهای سوگواری غالباً مرسوم بوده است که امام باره را چراغان کنند. گاه در بیرون امام باره در گودالی آتش روشن می کنند تا نشانه آتش افروزی یزیدیان در خیمه گاه امام حسین(ع) و یادآور ظلم آنان باشد. عبور از روی آتش (زغال های گداخته) با پای برهنه از جمله رسوم این سوگواری ها بوده است. نواب صفدر جنگ، فرمانروای ایالت اوده، نخستین امام باره را بنا نهاده است. امام باره آصف الدوله در لکهنو معتبرترین بنا از این نوع است.
امام باره گاه به نام هایی چون خانقاه نیز خوانده می شود، چنانکه حسینیه ها را در جنوب هند عاشورخانه می نامند. نخستین بار نواب صفدر جنگ (د ۱۱۶۷ق /۱۷۵۴م )، فرمانروای ایالت اوده، در دهلی ساختمانی برای برگزاری مراسم عزاداری محرم بنا نهاد که می توان آن را نخستین نمونه امام باره دانست.
پس از بنای امام باره آصف الدوله در ۱۱۹۸ق /۱۷۸۴م، احداث امام باره ها رونق گرفت. سپس برای آرامگاه بزرگان نیز از آنها استفاده شد. تأمین هزینه برای امام باره در عرف شیعیان هند، همانند فرهنگ ایرانیان، ثواب شمرده می شده است.

[ویکی اهل البیت] این صفحه مدخلی از دائرة المعارف بزرگ اسلامی است
اِمام ْباره ، یا امام بارا به مفهوم «امام خانه »، بناهایی در سرزمین هند که شیعیان برای برگزاری مراسم مذهبی خاص خود در ماه محرم ، در آنها گرد می آیند.
امام باره گاه به نامهایی چون خانقاه نیز خوانده می شود، چنانکه حسینیه ها را در جنوب هند عاشورخانه می نامند.
نخستین بار نواب صفدر جنگ (د 1167ق /1754م )، فرمانروای ایالت اوده در دهلی ساختمانی برای برگزاری مراسم عزاداری محرم بنا نهاد که می توان آن را نخستین نمونه امام باره دانست .
پس از بنای امام بارة آصف الدوله در 1198ق /1784م ، احداث امام باره ها رونق گرفت . سپس برای آرامگاه بزرگان نیز از آنها استفاده شد. تأمین هزینه برای امام باره در عرف شیعیان هند، همانند فرهنگ ایرانیان ثواب شمرده می شده است . کول ،
در روزهای سوگواری غالباً مرسوم بوده است که امام باره را چراغان کنند؛ چنانکه شوشتری (د 1220ق /1805م ) نوشته است ، امام بارة آصف الدوله را با شمع و چراغ ، آیینه ها و اسباب طلا و جواهر آذین می بستند. گاه در بیرون امام باره در گودالی آتش روشن می کنند تا نشانه آتش افروزی یزیدیان در خیمه گاه امام حسین علیه السلام و یادآور ظلم آنان باشد. عبور از روی آتش (زغالهای گداخته ) با پای برهنه از جمله رسوم این سوگواری ها بوده است . برخلاف امام باره هایی چون آصفیه ، همه امام باره ها دارای سرای «زنانه » نیستند و گاه در مواردی خاص در اختیار زنان قرار می گیرند.
اتاقکی آراسته که نماد تابوت امام حسین علیه السلام است و در هند عموماً به آن «تعزیه » گفته می شود، مهم ترین وسیلة برگزاری مراسم در امام باره به شمار می آید. امام باره همچنین دارای ضریحی ثابت (قبری نمادین ) است که «کربلا» نامیده می شود. دسته های عزاداری میان امام باره ها آمد و شد می کنند و در حالی که عَلَمها را به همراه دارند، «تعزیه » را نیز بر روی شانه حرکت می دهند.
در ساخت امام باره ها سنتهای معماری کاملاً یکسان اعمال نشده ، اما پاره ای خصوصیات حاکی از تعلق آنها به سبک معماری متأخر دوره گورکانی است . عناصر این سبک را در بناهایی چون امام بارة لکهنو می توان بازیافت