امارات متحده عربی

[ویکی فقه] امارات متحده عربی که در سال به استقلال دست یافت دارای جمعیتی حدود/ میلیون نفر است که بیش از/ میلیون نفر از آنان غیر اماراتی هستند. دین رسمی آن اسلام، پایتخت این کشور ابوظبی، زبان رسمی آن عربی و پول رایج آن درهم اماراتی است. مساحت کشور کیلومتر مربع و همسایه ی جنوبی ایران در خلیج فارس است. این کشور از هفت امیرنشین (ابوظبی، دبی، شارجه، ام القوین، راس الخیمه، عجمان و فجیره) تشکیل شده است و از نظر استراتژیک در یکی از حساس ترین مناطق جهان واقع شده است. این کشور دارای یکی از غنی ترین معادن نفت جهان بوده و با ذخایری معادل/ میلیارد بشکه، تقریبا ده درصد کل ذخایر نفتی جهان را در خود جای داده است. میزان تولید روزانه نفت این کشور حدود/ میلیون بشکه در روز است.
خاندان آل نهیان که در عین حال حاکمان ابوظبی نیز هستند، بر این کشور حکومت می رانند و امیرنشین دبی به عنوان قطب و مرکز تجاری این کشور محسوب می شود که با برنامه ریزی های مناسب توانسته است شبکه های عظیمی از هتل ها و مراکز گردشگری و تجارت خانه های بین المللی را در آنجا دایر و دفاتر و نمایندگی شرکت های بزرگ تولیدی و تجاری را در این شهر مستقر نماید.این امارت های هفت گانه تا پیش تحت الحمایه انگلستان بودند اما با اعلام انگلستان مبنی بر خروج از منطقه، شیخ نشین های منطقه به تکاپو افتادند و سرانجام انگلستان از ادغام آن ها در یکدیگر، این کشور را به وجود آورد. شورای عالی رهبری (فدرال) متشکل از حکام هفت امیرنشین، بالاترین مقام در عزل و نصب مقامات کشوری است و یک نفر را از میان خود به عنوان رئیس حکومت انتخاب می کند. رئیس حکومت بالاترین قدرت اجرایی کشور است که بر فعالیت قوای سه گانه نظارت و اشراف دارد. رئیس حکومت و شورای عالی فدرال نقشی دیکتاتورگونه دارند و تمام امور کشور زیر نظر و مطابق میل آنان انجام می شود و قوای سه گانه، استقلال چندانی از خود ندارند، خصوصا از آن جهت که تمامی چهل عضو «مجلس الاتحاد الوطنی» و نیز نخست وزیر و اعضای کابینه و هر پنج قاضی دادگاه عالی فدرال را شورای عالی فدرال انتخاب می کند.کشور امارات دارای روابط بسیار صمیمانه با قدرت های بزرگ آمریکا، اتحادیه اروپایی، چین و نیز برخی از کشورهای مهم منطقه همانند پاکستان و هندوستان است. در مورد روابط این کشور با ایران این نکته حائز اهمیت است که دو کشور روابط تجاری وا قتصادی مناسبی دارند اما مساله جزایر سه گانه بر این روابط سایه افکنده است.
جزایر سه گانه
نگاهی به پیشینه ی این جزایر نشان می دهد که این جزایر از زمان هخامنشیان به بعد طبق اسناد و نقشه ها و واقعیات مسلم تاریخی جزء امپراتوری ایران بوده اند. تنها در اواخر دوره ی زندیه برخی از اعضای قبیله «جواسم» که در شارجه و راس الخیمه اقامت داشتند، به بندر لنگه در ایران مهاجرت کرده و تابعیت ایران را پذیرفتند. پس از مدتی اداره بندر لنگه و جزایر تابعه آن یعنی همین جزایر سه گانه از طرف دولت ایران به آنان واگذار و پس از مدتی نیز (در سال شمسی) از آنان باز پس گرفته شد. با حضور انگلستان در منطقه، دولت ایران بارها برای اعمال حاکمیت خود بر جزایر اقدام کرد اما با تهدید انگلیس مبنی بر توسل به زور روبرو شد و بالاخره انگلستان به نیابت از شیوخ امارات متصالحه، این جزایر را تصرف کرد. این اشغال همواره با اعتراض دولت ایران مواجه بود تا نهایتا با اعلام خروج انگلستان از خلیج فارس در سال ایران نیروهای نظامی خود را در این جزایر پیاده کرده و آن را به تصرف خود در آورد.از آن پس کشور تازه تاسیس امارات به این امر اعتراض کرده و مدعی حاکمیت خود بر این جزایر شده است. این امر به یک روند فرسایشی در روابط میان کشورهای عربی منطقه و ایران تبدیل شده است زیرا ادعای امارات با حمایت سایر کشورهای عربی منطقه که بعدها در قالب شورای همکاری خلیج فارس متشکل شده اند همراه بوده است. امارات متحده گام به گام بر شدت ادعاهای خود افزوده است به طوری که اینک در هر یک از مجامع عربی، منطقه ای یا بین المللی که امارات حضور داشته باشد تلاش بسیاری را مبذول می دارد تا یک بند از بیانیه پایانی آن اجلاس به موضوع جزایر سه گانه و درخواست از ایران برای رفع اشغال آن ها اختصاص یابد. کشمکش ایران و امارات بر سر این جزایر، یکی از مهم ترین موانع موجود در بهبود روابط و همکاری های دو کشور به حساب می آید.ایران این سه جزیره را جزء لاینفک خاک خود می داند و درخواست امارات برای ارجاع پرونده به دیوان داوری بین المللی را رد کرده است. اگر چه در این کشمکش، امارات متحده عربی از سوی شورای همکاری خلیج فارس، اتحادیه عرب و برخی از کشورهای منطقه و خارج از منطقه حمایت می شود اما ایران سعی کرده است هم چنان روابط رسمی خود را با این کشور حفظ کند. به طوری که شمار زیادی از ایرانیان در امارات مشغول به کار هستند و ایران یکی از بزرگ ترین شرکای تجاری دبی است.
منبع
نرم افزار کتابخانه جامع حج، مرکز تحقیقات کامپیوتری علوم اسلامی.رده های این صفحه : کشورهای آسیا

[ویکی شیعه] امارات متحده عربی (به عربی: الإمارات العربیة المتّحدة)، (مخفف انگلیسی: UAE)، کشوری در خاورمیانه در شرق شبه جزیره عربستان، که از جنوب با قطر و عربستان سعودی، از شرق با عمان همسایه است و از شمال با خلیج فارس مرز ساحلی دارد.
امارات متحده عربی، اتحادی از هفت شیخ نشین کوچک به نام های ابوظبی، دبی، شارجه، عجمان، فجیره، راس الخیمه و ام القوین است.
هر یک از این ۷ امیرنشین از استقلال برخوردارند، اما یک امیر موروثی به عنوان حاکم کشور ایفای وظیفه می کند و شورای عالی حکام که متشکل از هفت امیر است، رئیس دولت و کابینه را انتخاب می کند. پایتخت و بزرگ ترین شیخ نشین این کشور ابوظبی است.

[ویکی اهل البیت] امارات متحده عربی نام کشوری عربی است در جنوب غربی قاره آسیا و در شرق شبه جزیره عربستان، در خاورمیانه و در بخش جنوبی خلیج فارس واقع شده است. براساس اطلاعات موجود در ۵۱ ـ ۵ ,۲۶ طول شرقی، و در ۲۲ ـ ۵ ,۲۶ درجه عرض شمالی از نصف النهار مبدأ واقع شده است. مساحت امارات متحده عربی به غیر از مساحت جزیره های تابعه در حدود ۷۷۷۰۰ کیلومتر مربع می باشد.
محدودهٔ امارات متحده عربی: از شمال وشمال غربی خلیج فارس ، از جنوب وجنوب غربی سلطنت عمان و عربستان سعودی ، از سمت مغرب به دولت قطر و عربستان سعودی ، واز سمت مشرق به دریای عمان و خلیج عمان و سلطنت عمان محدود می شود.
تسمیه این کشور بنام «امارات» از آنجاست که پس از تشکیل اتحادیه هفت امارت امیرنشین تأسیس شده است، امارات هفت گانهٔ که دولت امارات متحده عربی را تشکیل می دهند به شرح زیر است:
این کشور در ۲ دسامبر ۱۹۷۱ میلادی تأسیس شده است. قبل از تأسیس دولت اتحاد امارات متحده عربی، این منطقه «امارات متـصالحة» نام داشته است، همچنین امارات ساحل عمان نیز نامیده شده است. موسس و بنیادگذار حکومت امارات متحده عربی شیخ زاید بن سلطان آلنهیان بوده که با همکاری شیخ راشد بن سعید آل مکتوم به تأسیس این اتحاد همت گماردند. اولین نخست وزیر در حکومت دولت اتحاد شیخ مکتوم بن راشد بود. پس از درگذشت مؤسس دولت اتحاد امارات، رئیس حکومت امارات در سال ۲۰۰۴ (میلادی) شیخ خلیفه بن زاید و نایب رئیس و نخست وزیر آن شیخ محمد بن راشد حاکم دبی هستند.

اِمارات متّحدۀ عربی
موقعیت. فدراسیون امارت متحدۀ عربی در ساحل جنوبی خلیج فارس قرار دارد. از شرق به عمان، از جنوب و غرب به عربستان سعودی، از شمال غربی به قطر، و از شمال به خلیج فارس محدود می شود. مساحت این کشور ۸۳,۶۰۰ کیلومتر مربع و شهر ابوظبی پایتخت آن است.سیمای طبیعی. این کشور که بخشی از ساحل جنوبی خلیج فارس را به درازای ۶۴۵ کیلومتر، دربرگرفته است، از هفت امیرنشین و حدود ۱۰۰ جزیره و جزیرک ازجمله جزایر ابوالابیض، صیربنی یاس، و دلما که در دوراب های ساحلی آن جای دارند، تشکیل شده است. اراضی این کشور را شنزارها و نمکزارهای ساحلی خشک که در شرق به کوه های حِجار (بلندترین نقطۀ این کشور به نام جبل حفیب، با ارتفاع ۱,۱۸۹ متر در آن قرار گرفته است)، منتهی می شود و آبادی های طبیعی آن نیز به چند واحۀ کوچک منحصر می شود. به جز امیرنشین فجیره، که در ساحل غربی خلیج عمان و در شرقی ترین بخش این کشور جا دارد، امیرنشین های شش گانۀ دیگر در ساحل جنوبی خلیج فارس قرار دارند و به ترتیب از غرب به شرق عبارت اند از ابوظبی، دبی، شارجه، عجمان، ام القوین، و رأس الخیمه. ابوظبی، غربی ترین و بزرگ ترین امیرنشین این کشور، ۶۷,۳۴۰ کیلومتر مربع مساحت دارد. شهر ابوظبی که در ۱۷۶۱ ساخته شده و پایتخت کشور است، در همین امیرنشین و در جزیره ای نزدیک ساحل جا دارد و از طریق آزادراهی با شهر مرزی العین و کشور عمان و نیز با دیگر شهرهای امارات مرتبط است. دبی، با مساحت ۳,۸۸۵ کیلومتر مربع، دومین امیرنشین بزرگ این کشور است و شهر دبی در فاصلۀ ۱۲۰کیلومتری شمال شرقی ابوظبی قرار دارد و از طریق شهر مرزی العین با کشور عمان در ارتباط است. شارجه (شارقه)، سومین امیرنشین وسیع کشور امارات متحدۀ عربی، ۲,۵۹۰ کیلومتر مربع مساحت دارد و شهر شارجه در ۸کیلومتری شمال شرقی شهر دبی و در ساحل خلیج فارس واقع است و از طریق آزادراهی با امیرنشین فجیره مرتبط است. رأس الخیمه، که از نظر مساحت (۱,۶۸۵ کیلومتر مربع) چهارمین امیرنشین این کشور است، در فاصلۀ ۷۱کیلومتری شارجه و ۸۰کیلومتری شمال شرقی دبی قرار دارد. فُجیره، پنجمین امیرنشین کشور مزبور، ۱,۱۶۶ کیلومتر مربع مساحت دارد و در ساحل غربی خلیج عمان و در ۹۸کیلومتری شرق دبی، واقع شده است. این امیرنشین بخش کوچکی از خاک کشور عمان را، که در انتهای شمالی شبه جزیرۀ مُسنَدَم قرار دارد، از سرزمین اصلی عمان جدا کرده است. ام القوین، ششمین امیرنشین کشور امارات متحد عربی، ۷۷۷ کیلومتر مربع مساحت دارد و در ۴۱کیلومتری شمال شرقی دبی و در شبه جزیرۀ کوچکی در ساحل خلیج فارس واقع است و شمالی ترین امیرنشین امارات متحد عربی محسوب می شود. عجمان، که از نظر مساحت هفتمین و کوچک ترین امیرنشین این کشور است، در ۱۰ کیلومتری شمال شرقی شارجه و در ۱۹کیلومتری شمال شرقی دبی، در ساحل خلیج فارس، واقع است. اقلیم امارات متحد عربی بسیار گرم و خشک و نوار ساحلی آن به ویژه در تابستان غالباً شرجی است. بادهای شدید فصلی آن معمولاً با گرد و خاک و شن همراه است و ماه های اردیبهشت تا شهریور فصل خشک این کشور است. میانگین دمای دبی در دی ماه۲۳.۵ درجۀ سانتی گراد، در تیرماه۴۲.۵ درجۀ سانتی گراد است، و میانگین بارندگی سالانۀ آن فقط به ۶۰ میلی متر می رسد. نخلستان های کوچکی در نواحی شمال شرقی این کشور وجود دارد و پوشش گیاهی بسیار اندک و پراکندۀ آن به خارهای صحرایی و معدود گیاهانی منحصر است که با گرمای بسیار و خشکی فوق العاده سازگارند. جانوران و خزندگانی چون موش دوپا (جربوع)، مارمولک، بزمجه و مار و امثال آن نیز حیات وحش این کشور را تشکیل می دهند.
اقتصاد. ذخایر طبیعی نفت و گاز، سرزمین خشک و ناسازگار و بی حاصل امارات متحدۀ عربی را به ثروتمندترین کشور جهان مبدل کرده است. اندک مساحتی از این کشور که قابل زراعت است کفاف نیازهای داخلی را نمی دهد و ناگزیر بعضی سبزی ها و صیفی جات به طریق گل خانه ای و کشاورزی بدون خاک تولید می شود که بیشتر جنبۀ فانتزی دارد و زراعت معمولی به نواحی مجاور واحه ها و جاهایی منحصر است که امکان آبیاری فراهم باشد. خرما و یونجه و تا اندازه ای مرکبات، فرآورده های کشاورزی این کشور را تشکیل می دهند. ماهی در آب های ساحلی امارات فراوان است و کمبود مواد پروتئینی را تقریباً جبران می کند. دام های امارات به بز و شتر محدود است و بیشتر مواد غذایی از خارج وارد می شود که هزینۀ آن در قبال درآمدهای سرشار نفت اندک است. ذوب آلومینیوم، بانک داری، خدمات مالی، و گردشگری از منابع درآمد این سرزمین محسوب می شوند.
حکومت و سیاست. کشور امارات در واقع فدراسیونی از هفت امیرنشین است که شورای عالی امرا آن را اداره می کنند. شورای امرا که از سران امیرنشین های هفت گانه تشکیل می شود، از میان خود یک نفر را به سمت رئیس دولت و یک نفر را در مقام معاون او برای مدت پنج سال تعیین می کنند و هیئت دولت را که رئیس دولت پیشنهاد می کند، نیز منصوب می دارند. شورای ملی فدرال که از ۴۰ نماینده تشکیل شده است ، آرای پیش نهادی، نه اجراییِ خود را به شورای امرای رئیس دولت می دهند تا در صورت تصویب اجرا شود. شیخ زاید ابن سلطان آل نهیان که در ۱۹۷۱ به عنوان رئیس دولت امارات انتخاب شده بود، در نوامبر ۲۰۰۴ درگذشت و شیخ خلیفه بن زاید به جای او سرپرستی امور را برعهده گرفته است.
مردم و تاریخ. جمعیت امارات متحده عربی ۸,۲۶۴,۰۷۰ نفر است (۲۰۱۰) و تراکم نسبی آن۹۸.۸ نفر در کیلومتر مربع می رسد. رشد سالانۀ جمعیت این کشور۵.۵ درصد است و بومیان آسیای جنوبی ۵۰ درصد از جمعیت آن را تشکیل می دهند. اکثر نزدیک به اتفاق آنان مسلمان اند و۸۵.۵ درصدشان در شهرها به سر می برند و زبان رسمی آنان عربی است. امید به زندگی در کشور مذکور ۷۵ سال است و ۷۵ درصد از بزرگسالان آن باسوادند. امیرنشینان مسلمان امارات امروزی احتمالاً در قرن های ۷ تا ۸م وجود داشته اند، انگلیسی ها در آغاز قرن ۱۷ به این نواحی وارد شدند و به مرور نواحی مزبور را تحت نفوذ خود درآوردند. در اوایل قرن ۱۹ انگلیسی ها برای مبارزه با دزدان دریایی و برده فروشی در این منطقه پایگاه نظامی احداث کردند و در ۱۸۹۲ ضمن عقد قراردادهایی با امیرنشینان مزبور، روابط خارجی آنان را تحت کنترل خود قرار دادند و سرزمین مزبور را دولت های متصالحهنامیدند. با کشف معادن عظیم نفت و گاز در قرن ۲۰، امارات مزبور دولت هایی ثروتمند شدند و روابط خود را با انگلستان نزدیک تر و صمیمانه تر کردند. هنگامی که انگلیسی ها در ۱۹۷۱ خلیج فارس را ترک می کردند، دولت های متصالحه را به امارات متحده مبدل کردند و کشور امارات متحدۀ عربی امروزی را بنیاد نــهادند. در سال های اخیر جمعیت فراوانی از کشورهای اطراف و حتی از سرزمین های دوردست به این سرزمین مهاجرت کرده، گردشگری و خرید را رونق بخشیده اند.