[ویکی شیعه] النجاة فی القیامة فی تحقیق امر الامامة (کتاب). النَّجاةُ فی القیامَة فی تَحقیقِ اَمْرِ الاِمامَة کتابی کلامی و به زبان عربی تألیف ابن میثم بحرانی که در زمینه امامت بحث کرده است. او ابتدا آرای مختلف درباره امامت را مطرح کرده و سپس با بحث و استدلال علیه مخالفان، نظریه صحیح را به همراه استدلال بیان می کند.
کمال الدین میثم بن علی بن میثم بحرانی (۶۳۶ - ۶۷۹ یا ۶۹۹ق)، محدث، فقیه و متکلم شیعی سدۀ ۷ق است. ابن میثم پس از تکمیل تحصیل خود به تربیت شاگردان و تألیف و تصنیف پرداخت و گفته اند خواجه نصیرالدین طوسی نزد او فقه خواند. شهرت عمده ابن میثم در کلام است.
کمال الدین میثم بن علی بن میثم بحرانی (۶۳۶ - ۶۷۹ یا ۶۹۹ق)، محدث، فقیه و متکلم شیعی سدۀ ۷ق است. ابن میثم پس از تکمیل تحصیل خود به تربیت شاگردان و تألیف و تصنیف پرداخت و گفته اند خواجه نصیرالدین طوسی نزد او فقه خواند. شهرت عمده ابن میثم در کلام است.
[ویکی نور] النجاة فی القیامة فی تحقیق أمر الإمامة، تألیف ابن میثم بحرانی، با این که کتابی است موجز، ولی یکی از بهترین تألیفات در زمینۀ امامت می باشد. مؤلف در این کتاب به اهم مباحث مربوط به امامت متعرض گشته است. او در هر مسأله ای ابتداء آراء مختلف در آن مورد را بیان کرده و بعد از بین آنها نظریۀ صحیح را بیان نموده است. او در ادامه به بحث و استدلال علیه آراء غیر صحیح می پردازد و ادلۀ نظریۀ صحیح را بیان می کند. این کتاب مورد توجه علماء واقع شده است. برای مثال علی بن محمد بن الحسن بن شهید ثانی، در کتاب الدر المنظوم و المنثور، مطالب زیادی از النجاة فی القیامة نقل می کند. همچنین مرحوم بحرانی در کتاب حدائق مطالبی از این کتاب نقل می کند.
به دیار خود بازگشته و در سال 699ق در سن 63 سالگی به دیار حق شتافته است. از آثار او می توان به قواعد المرام فی علم الکلام، شرح النهج الکبیر، اختیار مصباح السالکین، تجرید البلاغة، شرح المائة کلمة للامام امیرالمومنین(ع) اشاره نمود.
این کتاب از یک مقدمه و سه باب تشکیل شده است که عبارتند از:
المقدمه: طی دو فصل به تعریف امامت، بیان مذاهب مختلف در امامت و ادلۀ وجوب امامت پرداخته است.
الباب الاول: باب اول در بیان شرائط معتبر در امامت می باشد که از چهار مبحث تشکیل یافته است. بحث اول در عصمت امام می باشد که مؤلف سه برهان بر وجوب عصمت امام اقامه می کند.
به دیار خود بازگشته و در سال 699ق در سن 63 سالگی به دیار حق شتافته است. از آثار او می توان به قواعد المرام فی علم الکلام، شرح النهج الکبیر، اختیار مصباح السالکین، تجرید البلاغة، شرح المائة کلمة للامام امیرالمومنین(ع) اشاره نمود.
این کتاب از یک مقدمه و سه باب تشکیل شده است که عبارتند از:
المقدمه: طی دو فصل به تعریف امامت، بیان مذاهب مختلف در امامت و ادلۀ وجوب امامت پرداخته است.
الباب الاول: باب اول در بیان شرائط معتبر در امامت می باشد که از چهار مبحث تشکیل یافته است. بحث اول در عصمت امام می باشد که مؤلف سه برهان بر وجوب عصمت امام اقامه می کند.
wikinoor: النجاة_فی_القیامة_فی_تحقیق_أمر_الإمامة
[ویکی شیعه] النجاه فی القیامه فی تحقیق امر الامامه (کتاب). النَّجاةُ فی القیامَة فی تَحقیقِ اَمْرِ الاِمامَة کتابی کلامی و به زبان عربی تألیف ابن میثم بحرانی که در زمینه امامت بحث کرده است. او ابتدا آرای مختلف درباره امامت را مطرح کرده و سپس با بحث و استدلال علیه مخالفان، نظریه صحیح را به همراه استدلال بیان می کند.
کمال الدین میثم بن علی بن میثم بحرانی (۶۳۶ - ۶۷۹ یا ۶۹۹ق)، محدث، فقیه و متکلم شیعی سدۀ ۷ق است. ابن میثم پس از تکمیل تحصیل خود به تربیت شاگردان و تألیف و تصنیف پرداخت و گفته اند خواجه نصیرالدین طوسی نزد او فقه خواند. شهرت عمده ابن میثم در کلام است.
کتاب النجاة فی القیامة رساله ای موجز درباره مهم ترین مسائل متعلق به امامت است که نویسنده با اسلوبی خاص بدان پرداخته است. وی ابتدا به ذکر آرای مختلف در مبحث امامت اشاره کرده و سپس در میان آن، نظر صحیح را انتخاب می کند. ابن میثم سپس به آرای مخالف بازگشته و با استدلال، نظریه غیر صحیح را رد کرده و در پایان، به بیان نظریه صحیح با ذکر استدلال می پردازد. مؤلف نظرات خویش را با بیان منطقی و به دور از دعواهای اعتقادی مطرح کرده و تلاش نموده با اقتصار از حق دفاع کند. برخی این اثر بحرانی را در ادامه منهج کلامی شیخ مفید، سید مرتضی و شیخ طوسی دانسته اند.
کمال الدین میثم بن علی بن میثم بحرانی (۶۳۶ - ۶۷۹ یا ۶۹۹ق)، محدث، فقیه و متکلم شیعی سدۀ ۷ق است. ابن میثم پس از تکمیل تحصیل خود به تربیت شاگردان و تألیف و تصنیف پرداخت و گفته اند خواجه نصیرالدین طوسی نزد او فقه خواند. شهرت عمده ابن میثم در کلام است.
کتاب النجاة فی القیامة رساله ای موجز درباره مهم ترین مسائل متعلق به امامت است که نویسنده با اسلوبی خاص بدان پرداخته است. وی ابتدا به ذکر آرای مختلف در مبحث امامت اشاره کرده و سپس در میان آن، نظر صحیح را انتخاب می کند. ابن میثم سپس به آرای مخالف بازگشته و با استدلال، نظریه غیر صحیح را رد کرده و در پایان، به بیان نظریه صحیح با ذکر استدلال می پردازد. مؤلف نظرات خویش را با بیان منطقی و به دور از دعواهای اعتقادی مطرح کرده و تلاش نموده با اقتصار از حق دفاع کند. برخی این اثر بحرانی را در ادامه منهج کلامی شیخ مفید، سید مرتضی و شیخ طوسی دانسته اند.