البر

[ویکی فقه] البَّر، یکی از نامهای خداوند است.
در قرآن در شمار اوصاف خدا از زبان بهشتیان (انّه هوالبرّ الرحیم ) به کار رفته است.
بر در احادیث
در بیشتر منابع در شمار نود و نه اسم خداوند آمده است و آن را به معنای اسم فاعل و مترادف «بارّ» دانسته اند. هر چند به گفته ابن اثیر بارّ در احادیث در شمار نامهای خداوند نیامده است، ولی در روایت ابن ماجه این کلمه به جای برّ دیده می شود. در احادیث شیعه هر دو نام آمده است.
معنای بر در تفاسیر و منابع لغت
در تفاسیر و منابع لغت، چهار معنای اصلی برای این واژه قرآنی ذکر شده که برخی از آنها نزدیک به یکدیگرند: لطیف، محسن، صادق و بسیار نیکوکار. بعلاوه، برخی معانی فرعی و استنباطی نیز برای آن بیان شده است که به یکی از معانی یاد شده بر می گردد.
← بر به معنای لطیف
...

[ویکی الکتاب] معنی تُصْعِدُونَ: به سمت کرانه های افق آنقدر دور شدید تا از نظر نهان شدید(مصدر باب افعال اصعاد که فعل مضارع تصعدون از آن گرفته شده ، به معنای رفتن به طرف کرانه افق و از نظرها دور شدن است ، به خلاف کلمه صعود که مصدر ثلاثی مجرد آن است ، و به معنای بالا رفتن به نقطهای بل...
معنی عُدْوَانَ: ظلم - تجاوز - دشمنی - خصومت (در عبارت "لَا تَعَاوَنُواْ عَلَی ﭐلْإِثْمِ وَﭐلْعُدْوَانِ " و نظایر آن ، عدوان آن اعمال زشتی است که ضررش دامنگیر دیگران میشود ، و گناهان مربوط به حق الناس است که موجب اذیت و آزار مردم می شوند.کلمه عدوان همه رقم تجاوز را ش...
ریشه کلمه:
برر (۳۲ بار)

(لَیْسَ الْبِرَّ أَنْ تُوَلُّوا) «بِرّ» (بر وزن ضِدّ) در اصل، به معنای توسعه است، سپس در معنای نیکی ها، خوبی ها و احسان، به کار رفته است. «بِرّ» (به کسر ب) به معنای «نیکوکاری» است; بعضی گفته اند: فرق بین آن و «خیر» این است که «بِرّ» به معنای «نیکی توأم با توجّه است» در حالی که «خیر» معنای اعمی دارد. «بَرّ» (بر وزن سر) جنبه وصفی دارد و به معنای شخص نیکوکار است، در اصل به معنای وسعت است و لذا صحراهای وسیع را «برّ» می گویند; و از آنجا که نیکوکاران روحی وسیع و گسترده دارند این واژه بر آنها اطلاق می شود و به کارهای نیک که نتیجه آن گسترده است و به دیگران می رسد «بِرّ» (به کسر ب) گفته می شود. این کلمه در سوره «مریم» عطف است بر «مُبارَکاً»، نه به «صلوة و زکاة»، و معنای آن در واقع چنین است: جَعَلَنِی بَرّاً بِوالِدَتِی «مرا نیکوکار نسبت به مادرم قرار داد». «راغب» در «مفردات» می گوید: «بَرّ» در اصل به معنای خشکی است (در مقابل بحر و دریا) سپس، به کسانی که اعمال نیکشان گسترده و وسیع است، این لفظ اطلاق شده، و از همه شایسته تر برای این نام، ذات پاک خداوند است که نیکی او همه جهانیان را فرا گرفته است.