ال عطار

[ویکی فقه] آل عطار. آلِ عَطّار، از خاندان های مشهور علمی و دینی شیعه در نجف، در سده های ۱۲ و ۱۳ هجری است.
نیای بزرگ این خاندان، سید محمد بن علی بن سیف الدّین حسنی بغدادی به علت اقامت در محلۀ عطاران (داروسازان و داروفروشان) بغداد، به عطار شهرت یافته است. پس از آن که سید محمد با فرزندانش از بغداد به نجف کوچ کرد، بیش تر افراد این خاندان در این شهر ساکن شدند.
شخصیت معروف آل عطار
معروف ترین چهرۀ آل عطار، سید احمد بن محمد (۱۱۲۸-۱۲۱۵ق/۱۷۱۶-۱۸۰۰م) است. وی در بغداد زاده شد (روایت دیگری نیز وجود دارد که بر پایۀ آن، سید احمد در نجف زاده شده است.)
آقابزرگ تهرانی، طبقات اعلام الشیعه، ج۱، ص۲۲۱.
شخصیت مهم دیگر آل عطار، سید محمد تقی بن حسن بن هادی بن احمد (۱۳۴۶ق/۱۹۲۸م) نبیرۀ احمد بن محمد است. وی نخست عطاری می کرد، اما از این کار روی گرداند و در طلب دانش های دینی به سامرا رفت و نزد میرزا محمد تهرانی عسکری به فرا گرفتن مقدمات و سطوح فقه و اصول پرداخت. پس از آن در دروس خارج اساتید دیگر حضور یافت و به رغم آن که کار تحصیل علم را دیر آغاز کرده بود، بر بسیاری از فضلای مجتهدین تفوق یافت. چنانکه ممکن بود به مرجعیت عام نیز برسد، اما اجل مهلتش نداد و در پنجاه و چند سالگی در نجف درگذشت. سید محمد تقی کلیه ابواب اصول و بسیاری از ابواب فقه را بر پایه استنباط خویش به رشتۀ تحریر درآورده است. از جمله آثار او، کتاب الخاتمه فی خلل الصلاه است که در سال ۱۳۴۴ق تألیف شده و ۷۰۰ صفحۀ بزرگ را در بر می گیرد. آقابزرگ تهرانی نسخۀ دست نویس مؤلف را نزد فرزند وی سید جعفر بن محمدتقی دیده است. جای کنونی این نسخه معلوم نیست.