اتحادیه کشورهای مشترک المنافع سازمانی بین المللی و انجمنی داوطلبانه متشکل از ۵۶ کشور و ایالت مستقل است. این سازمان شامل قدیمی ترین مستعمرات بریتانیا و سرزمین های وابسته به آن ها می باشد.
مطابق اعلامیه سنگاپور در سال ۱۹۷۱ هیچ یک از دولت ها در اتحادیه کشورهای مشترک المنافع در عمل بیش از دیگر دولت ها سلطه بر امور ندارد بلکه هرکدام از این دولت ها به عنوان یکی از اعضای سیاسی این اتحادیه حضور دارد؛ و به جای آن رابطه ای سازمانی و بین المللی میان این دولت ها وجود دارد که از طریق آن کشورها در زمینه های اجتماعی، سیاسی، و اقتصادی متنوع، برابر در نظر گرفته شده و در چارچوب ارزش ها و اهداف مشترک و مشخص در اعلامیه سنگاپور همکاری دارند. [ ۱] این ارزش ها و اهداف مشترک عبارتند از ارتقاء دموکراسی، حقوق بشر، حکمرانی خوب، حاکمیت قانون، آزادی مدنی، مساوات خواهی، تجارت آزاد، چندجانبه گرایی، و صلح جهانی است که از طریق پروژه های چند جانبه و جلساتی که شامل انجام بازی های اتحادیه کشورهای مشترک المنافع در هر چهار سال یکبار است انجام می شود. [ ۲]
نماد این اتحادیه پادشاه چارلز است؛ که به عنوان رئیس اتحادیه خدمت می کند. در عین حال، با این موقعیت، او قدرتی سیاسی یا اجرایی بیش از دیگر کشورهای عضو اتحادیه ندارد. این صرفاً برای پذیرش نمادی برای همبستگی است، و این ریاست دبیر کلی و مدیریت اجرایی اتحادیه می باشد. [ ۳]
اتحادیه کشورهای مشترک المنافع برای اولین بار به طور رسمی در سال ۱۹۳۱ تشکیل شد که با امضای اساسنامه وست مینستر حاکمیت قانونی قلمروهای بریتانیا به رسمیت شناخته شد.
کشورهای مشهور به «قلمرو مشترک المنافع بریتانیا»، شامل اعضای اصلی پادشاهی متحده، کانادا، استرالیا، آفریقای جنوبی، ایرلند، و نیوزیلند، بود. اگر چه حاکمیت استرالیا و نیوزیلند به ترتیب تا سال های ۱۹۴۲ و ۱۹۴۷ در اساسنامه اتخاذ نشده بود. [ ۴] در سال ۱۹۴۹، اعلامیه لندن امضا شد و ایجاد اتحادیه کشورهای مشترک المنافع مدرن و تصویب نام فعلی آن انجام گرفت. [ ۵] اخیراً در در ۳ اکتبر ۲۰۱۳ گامبیا از مشترک المنافع خارج شد، که در نتیجه آن قطع ارتباط سیاسی و اقتصادی پیشین این کشور با کشورهای این اتحادیه رقم خورد.
در حال حاضر، از دولت هایی که عضو اتحادیه کشورهای مشترک المنافع هستند، سه دولت در اروپا، دوازده دولت در آمریکای شمالی، یک دولت در آمریکای جنوبی، هجده دولت در آفریقا، هشت دولت در آسیا، و یازده دولت در اقیانوسیه می باشند. هفت دولت از اعضای سابق اتحادیه اند، که چهار تا از آن ها دیگر به عنوان نهادی مستقل وجود ندارند ( اما به عنوان بخشی از کشورهای عضو فعلی ) هستند. ترکیب جمعیت اعضای اتحادیه از ۲٫۲ میلیارد نفر است، که تقریباً یک سوم از جمعیت جهان است، و از میان آن ها ۱٫۲۱ میلیارد نفر در کشور هند زندگی کرده و ۹۵٪ در آسیا و آفریقا زندگی می کنند. [ ۶]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفمطابق اعلامیه سنگاپور در سال ۱۹۷۱ هیچ یک از دولت ها در اتحادیه کشورهای مشترک المنافع در عمل بیش از دیگر دولت ها سلطه بر امور ندارد بلکه هرکدام از این دولت ها به عنوان یکی از اعضای سیاسی این اتحادیه حضور دارد؛ و به جای آن رابطه ای سازمانی و بین المللی میان این دولت ها وجود دارد که از طریق آن کشورها در زمینه های اجتماعی، سیاسی، و اقتصادی متنوع، برابر در نظر گرفته شده و در چارچوب ارزش ها و اهداف مشترک و مشخص در اعلامیه سنگاپور همکاری دارند. [ ۱] این ارزش ها و اهداف مشترک عبارتند از ارتقاء دموکراسی، حقوق بشر، حکمرانی خوب، حاکمیت قانون، آزادی مدنی، مساوات خواهی، تجارت آزاد، چندجانبه گرایی، و صلح جهانی است که از طریق پروژه های چند جانبه و جلساتی که شامل انجام بازی های اتحادیه کشورهای مشترک المنافع در هر چهار سال یکبار است انجام می شود. [ ۲]
نماد این اتحادیه پادشاه چارلز است؛ که به عنوان رئیس اتحادیه خدمت می کند. در عین حال، با این موقعیت، او قدرتی سیاسی یا اجرایی بیش از دیگر کشورهای عضو اتحادیه ندارد. این صرفاً برای پذیرش نمادی برای همبستگی است، و این ریاست دبیر کلی و مدیریت اجرایی اتحادیه می باشد. [ ۳]
اتحادیه کشورهای مشترک المنافع برای اولین بار به طور رسمی در سال ۱۹۳۱ تشکیل شد که با امضای اساسنامه وست مینستر حاکمیت قانونی قلمروهای بریتانیا به رسمیت شناخته شد.
کشورهای مشهور به «قلمرو مشترک المنافع بریتانیا»، شامل اعضای اصلی پادشاهی متحده، کانادا، استرالیا، آفریقای جنوبی، ایرلند، و نیوزیلند، بود. اگر چه حاکمیت استرالیا و نیوزیلند به ترتیب تا سال های ۱۹۴۲ و ۱۹۴۷ در اساسنامه اتخاذ نشده بود. [ ۴] در سال ۱۹۴۹، اعلامیه لندن امضا شد و ایجاد اتحادیه کشورهای مشترک المنافع مدرن و تصویب نام فعلی آن انجام گرفت. [ ۵] اخیراً در در ۳ اکتبر ۲۰۱۳ گامبیا از مشترک المنافع خارج شد، که در نتیجه آن قطع ارتباط سیاسی و اقتصادی پیشین این کشور با کشورهای این اتحادیه رقم خورد.
در حال حاضر، از دولت هایی که عضو اتحادیه کشورهای مشترک المنافع هستند، سه دولت در اروپا، دوازده دولت در آمریکای شمالی، یک دولت در آمریکای جنوبی، هجده دولت در آفریقا، هشت دولت در آسیا، و یازده دولت در اقیانوسیه می باشند. هفت دولت از اعضای سابق اتحادیه اند، که چهار تا از آن ها دیگر به عنوان نهادی مستقل وجود ندارند ( اما به عنوان بخشی از کشورهای عضو فعلی ) هستند. ترکیب جمعیت اعضای اتحادیه از ۲٫۲ میلیارد نفر است، که تقریباً یک سوم از جمعیت جهان است، و از میان آن ها ۱٫۲۱ میلیارد نفر در کشور هند زندگی کرده و ۹۵٪ در آسیا و آفریقا زندگی می کنند. [ ۶]
