آشیانه یابی راداری فعال. آشیانه یابی راداری فعال ( ARH ) یک روش هدایت موشکی است که در آن، یک موشک حاوی یک فرستنده - گیرنده راداری و وسایل الکترونیکی لازم برای یافتن و ردیابی هدف خود، به طور مستقل است. کد مختصر ناتو برای پرتاب موشک های راداری فعال هوابه هوا، فاکس سه ( fox three ) است. [ ۱]
آشیانه یابی راداری، فعال دو مزیت عمده دارد:
• از آن جا که موشک در حال ردیابی هدف، معمولاً در مرحله پایانی نسبت به سکوی پرتاب، به هدف نزدیک تر خواهد بود، ردیابی می تواند بسیار دقیق تر و همچنین مقاومت بهتری در برابر اقدامات متقابل الکترونیکی داشته باشد. موشک های رادار فعال دارای احتمال برخورد به هدف بالایی هستند.
• از آن جا که موشک در مرحله پایانی حرکت خود کاملاً خودمختار است، سکوی پرتاب به هیچ وجه نیازی به فعال بودن رادار خود در این مرحله ندارد و در مورد سکوی پرتاب متحرک مانند هواپیما، در حالی که موشک روی هدف خود متمرکز و در حال حرکت به سمت آن است، می تواند از صحنه خارج شود یا اقدامات دیگری را انجام دهد. این ویژگی، اغلب با عنوان قابلیت شلیک و بعد هیچ نامیده می شود و مزیت بزرگی است که موشک های هوابه هوای مدرن نسبت به پیشینیان خود دارند.
• از آن جایی که بیشتر موشک ها با موتورهای موشکی کار می کنند، هیچ قابلیت تولید برقی ندارند. این موضوع به این معناست که موشک های هدایت شونده راداری فعال معمولاً به نیروی باتری برای فرستنده گیرنده راداری خود متکی هستند و به طور قابل توجهی قدرت آن را محدود می کنند اگرچه می توان با استفاده از طرح هایی، این موضوع را کاهش داد.
• از آن جایی که یک سیستم راداری کامل در این موشک ها تعبیه شده، این موشک ها در شرایط یک سان، گران تر و پُرهزینه تر از سیستم های آشیانه یابی راداری نیمه فعال هستند.
آشیانه یابی راداری فعال، به ندرت به عنوان تنها روش هدایت موشک استفاده می شود. این روش اغلب در مرحله پایانی درگیری ها فعال می شود. دلیل این موضوع، عمدتاً این است که قطعهٔ راداری موشک باید به اندازه کافی کوچک باشد تا در داخل موشک قرار گیرد و باید از باتری تغذیه شود؛ بنابراین موشک های راداری فعال دارای شاخصERP نسبتاً پایینی بوده و بُرد آن ها محدود است. [ ۲] برای غلبه بر این مشکل، اکثر این موشک ها از ترکیبی از هدایت بر مبنای دستور و یک سیستم ناوبری اینرسیایی ( INS ) استفاده می کنند تا از نقطهٔ پرتاب تا زمانی که هدف به اندازه کافی نزدیک شود تا توسط موشک شناسایی و ردیابی شود، پرواز کنند؛ بنابراین موشک نیاز به به روزرسانی های هدایتی از طریق پیوند داده ( Data Link ) از سکوی پرتاب تا این مرحله دارد و ممکن است در صورتی که هدف در حال مانور دادن باشد، موشک به نقطهٔ رهگیری پیش بینی شده برسد و متوجه شود که هدف در آن جا نیست. گاهی اوقات سکوی پرتاب ( مخصوصاً اگر هواپیما باشد ) ممکن است در خطر باشد، در حالی که به هدایت موشک پرتاب شده به این روش، تا زمانی که «فعال شود» ادامه می دهد. در این صورت ممکن است هواپیما تغییر مسیر داده یا دور بزند و این را به شانس بسپارد که وقتی موشک فعال می شود، هدف در نقطهٔ پیش بینی شده قرار گیرد. این امکان همچنین وجود دارد که سیستمی غیر از سکوی پرتاب مورد استفاده، موشک را پیش از روشن شدن رادار خود هدایت کند. این سیستم می تواند هواگرد جنگنده ای دیگر یا شاید یک آواکس باشد.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفآشیانه یابی راداری، فعال دو مزیت عمده دارد:
• از آن جا که موشک در حال ردیابی هدف، معمولاً در مرحله پایانی نسبت به سکوی پرتاب، به هدف نزدیک تر خواهد بود، ردیابی می تواند بسیار دقیق تر و همچنین مقاومت بهتری در برابر اقدامات متقابل الکترونیکی داشته باشد. موشک های رادار فعال دارای احتمال برخورد به هدف بالایی هستند.
• از آن جا که موشک در مرحله پایانی حرکت خود کاملاً خودمختار است، سکوی پرتاب به هیچ وجه نیازی به فعال بودن رادار خود در این مرحله ندارد و در مورد سکوی پرتاب متحرک مانند هواپیما، در حالی که موشک روی هدف خود متمرکز و در حال حرکت به سمت آن است، می تواند از صحنه خارج شود یا اقدامات دیگری را انجام دهد. این ویژگی، اغلب با عنوان قابلیت شلیک و بعد هیچ نامیده می شود و مزیت بزرگی است که موشک های هوابه هوای مدرن نسبت به پیشینیان خود دارند.
• از آن جایی که بیشتر موشک ها با موتورهای موشکی کار می کنند، هیچ قابلیت تولید برقی ندارند. این موضوع به این معناست که موشک های هدایت شونده راداری فعال معمولاً به نیروی باتری برای فرستنده گیرنده راداری خود متکی هستند و به طور قابل توجهی قدرت آن را محدود می کنند اگرچه می توان با استفاده از طرح هایی، این موضوع را کاهش داد.
• از آن جایی که یک سیستم راداری کامل در این موشک ها تعبیه شده، این موشک ها در شرایط یک سان، گران تر و پُرهزینه تر از سیستم های آشیانه یابی راداری نیمه فعال هستند.
آشیانه یابی راداری فعال، به ندرت به عنوان تنها روش هدایت موشک استفاده می شود. این روش اغلب در مرحله پایانی درگیری ها فعال می شود. دلیل این موضوع، عمدتاً این است که قطعهٔ راداری موشک باید به اندازه کافی کوچک باشد تا در داخل موشک قرار گیرد و باید از باتری تغذیه شود؛ بنابراین موشک های راداری فعال دارای شاخصERP نسبتاً پایینی بوده و بُرد آن ها محدود است. [ ۲] برای غلبه بر این مشکل، اکثر این موشک ها از ترکیبی از هدایت بر مبنای دستور و یک سیستم ناوبری اینرسیایی ( INS ) استفاده می کنند تا از نقطهٔ پرتاب تا زمانی که هدف به اندازه کافی نزدیک شود تا توسط موشک شناسایی و ردیابی شود، پرواز کنند؛ بنابراین موشک نیاز به به روزرسانی های هدایتی از طریق پیوند داده ( Data Link ) از سکوی پرتاب تا این مرحله دارد و ممکن است در صورتی که هدف در حال مانور دادن باشد، موشک به نقطهٔ رهگیری پیش بینی شده برسد و متوجه شود که هدف در آن جا نیست. گاهی اوقات سکوی پرتاب ( مخصوصاً اگر هواپیما باشد ) ممکن است در خطر باشد، در حالی که به هدایت موشک پرتاب شده به این روش، تا زمانی که «فعال شود» ادامه می دهد. در این صورت ممکن است هواپیما تغییر مسیر داده یا دور بزند و این را به شانس بسپارد که وقتی موشک فعال می شود، هدف در نقطهٔ پیش بینی شده قرار گیرد. این امکان همچنین وجود دارد که سیستمی غیر از سکوی پرتاب مورد استفاده، موشک را پیش از روشن شدن رادار خود هدایت کند. این سیستم می تواند هواگرد جنگنده ای دیگر یا شاید یک آواکس باشد.
wiki: آشیانه یابی راداری فعال