آشوت سوم. آشوت سوم ( به ارمنی Աշոտ Գ. Ողորմած، به لاتین Ashot III the Merciful معروف به فاتح و آشوت نیکوکار ) پسر آباص یکم پنجمین پادشاه دودمان باگراتونی می باشد که از تاریخ ۹۵۳–۹۷۷ میلادی بر ارمنستان سلطنت کرد. آشوت سوم دو پسر داشت به نام های سمبات دوم و گاگیک یکم که بعد از او به سلطنت رسیدند. [ ۱]
آشوت سوم بعد از به سلطنت رسیدن توانست کشور را به تقویت و به گسترش خود در همه زمینه ها ادامه بدهد و قدرت کشور ارمنستان به جایی رسیده بود که می توانست در اندک مدت یک ارتش ۹۰۰۰۰ نفری مجهز کند و به میدان جنگ بفرستد. آشوت سوم دوستی خلفای بغداد را از این راه برای خود بدست آورد که با یکی از زمامداران حکومت ساجیان و بین النهرین شمالی که پس از طغیان علیه خلیفه به ارمنستان حمله ور شده بود جنگید و او را مغلوب کرد. [ ۲]
به هنگام جنگ ژان یکم ( امپراتور بیزانس ) با امپراتوری عرب، ارمنستان بسیار تلاش کرد تا مگر بتواند بیطرفی خود را حفظ کند و طرفین را وادارد که تمامیت ارضی کشورش را محترم بشمارند. لشکریان بیزانس شروع به پیشروی به سمت دشت استان موش کردند، به امید اینکه از ورای خاک ارمنستان ضربه قطعی به امپراتوری عرب بزنند، لیکن در برابر یک سپاه ۳۰۰۰۰ نفری که آشوت سوم در آن منطقه متمرکز کرده بود، قوای بیزانس از نقشه خود چشم پوشیدند و از خاک ارمنستان بیرون رفتند. [ ۳]
در زمان سلطنت این پادشاه ارمنستان بسط و گسترش زیادی پیدا کرد و ملت ارمنی توانست رو به ترقی و شکوفایی برود. این پادشاه پی های شهر آنی ( شهر باستانی ) را خود ریخت و برج و باروی آن را ساخت و پایتخت خود را به آنجا منتقل کرد. [ ۴]
آشوت سوم شهر قارص را در اختیار برادرش شاهزاده موشق[ ۵] گذاشت تا بر آنجا حکومت کند، موشق در آنجا اعلام استقلال کرد و ارمنستان دیگری تأسیس نمود که همان ایالت قارص بود، این عمل به زیان منافع ارمنستان بود، زیرا به وحدت آن لطمه می زد و کشور را رو به ضعف می برد. این شاهزاده بجای آن کار می بایست تمام نیروی خود را بکار می گرفت تا دیگر دو امیرنشین ارمنی باقی مانده یعنی امیرنشین واسپورکان و سیونیک را که هر یک برای خود مملکتی تشکیل داده بودند به کشور ضمیمه کند. خلیفه بغداد از سلطان آشوت سوم برای خدماتی که آن پادشاه به او کرده بود سپاسگزاری کرد و به پاداش آن، هدایای گوناگونی برایش فرستاد که از آن جمله یک تاج پادشاهی بود. این تاج نشانه احترامی بود که خلیفه به شخصیت او می گذاشت. آشوت سوم پادشاهی لایق و دلیر بود او جاه طلب و آدم بی ملاحظه ای نبود و این هر دو از ویژگی های شخصیتی او بود او به جای کشور گشایی سعی به دفاع از کشور و به تحکیم پاسگاه های مهم واقع بر مرزهای مملکتش بسنده می کرد. ملتش به او لقب ( فاتح ) و ( آشوت نیکوکار ) داده بود. [ ۲]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفآشوت سوم بعد از به سلطنت رسیدن توانست کشور را به تقویت و به گسترش خود در همه زمینه ها ادامه بدهد و قدرت کشور ارمنستان به جایی رسیده بود که می توانست در اندک مدت یک ارتش ۹۰۰۰۰ نفری مجهز کند و به میدان جنگ بفرستد. آشوت سوم دوستی خلفای بغداد را از این راه برای خود بدست آورد که با یکی از زمامداران حکومت ساجیان و بین النهرین شمالی که پس از طغیان علیه خلیفه به ارمنستان حمله ور شده بود جنگید و او را مغلوب کرد. [ ۲]
به هنگام جنگ ژان یکم ( امپراتور بیزانس ) با امپراتوری عرب، ارمنستان بسیار تلاش کرد تا مگر بتواند بیطرفی خود را حفظ کند و طرفین را وادارد که تمامیت ارضی کشورش را محترم بشمارند. لشکریان بیزانس شروع به پیشروی به سمت دشت استان موش کردند، به امید اینکه از ورای خاک ارمنستان ضربه قطعی به امپراتوری عرب بزنند، لیکن در برابر یک سپاه ۳۰۰۰۰ نفری که آشوت سوم در آن منطقه متمرکز کرده بود، قوای بیزانس از نقشه خود چشم پوشیدند و از خاک ارمنستان بیرون رفتند. [ ۳]
در زمان سلطنت این پادشاه ارمنستان بسط و گسترش زیادی پیدا کرد و ملت ارمنی توانست رو به ترقی و شکوفایی برود. این پادشاه پی های شهر آنی ( شهر باستانی ) را خود ریخت و برج و باروی آن را ساخت و پایتخت خود را به آنجا منتقل کرد. [ ۴]
آشوت سوم شهر قارص را در اختیار برادرش شاهزاده موشق[ ۵] گذاشت تا بر آنجا حکومت کند، موشق در آنجا اعلام استقلال کرد و ارمنستان دیگری تأسیس نمود که همان ایالت قارص بود، این عمل به زیان منافع ارمنستان بود، زیرا به وحدت آن لطمه می زد و کشور را رو به ضعف می برد. این شاهزاده بجای آن کار می بایست تمام نیروی خود را بکار می گرفت تا دیگر دو امیرنشین ارمنی باقی مانده یعنی امیرنشین واسپورکان و سیونیک را که هر یک برای خود مملکتی تشکیل داده بودند به کشور ضمیمه کند. خلیفه بغداد از سلطان آشوت سوم برای خدماتی که آن پادشاه به او کرده بود سپاسگزاری کرد و به پاداش آن، هدایای گوناگونی برایش فرستاد که از آن جمله یک تاج پادشاهی بود. این تاج نشانه احترامی بود که خلیفه به شخصیت او می گذاشت. آشوت سوم پادشاهی لایق و دلیر بود او جاه طلب و آدم بی ملاحظه ای نبود و این هر دو از ویژگی های شخصیتی او بود او به جای کشور گشایی سعی به دفاع از کشور و به تحکیم پاسگاه های مهم واقع بر مرزهای مملکتش بسنده می کرد. ملتش به او لقب ( فاتح ) و ( آشوت نیکوکار ) داده بود. [ ۲]
wiki: آشوت سوم