اسب ترکمن گونه ای از اسب با نژاد ترکمن خالص است که در منطقه ترکمن صحرا و ترکمنستان زیست کرده و پرورش می یابد. رنگ آن ها گوناگون از جمله خاکستری، سفید و قهوه ای است و بدنی کشیده و لاغر دارند. شکم آن ها بر خلاف بسیاری از نژادهای دیگر اسبها، تخت است، به عبارت دیگر شکم آن ها لاغر است. صادرات این اسب به خارج از کشور ممنوع است.
اسب ترکمن اسبی است دارای ویژگی های منحصر به فردی است، از جمله: قد ۱۵۰ تا ۱۶۰ سانتیمتر، گوش های بلند و متحرک، سینه فراخ و متناسب، کَپل کم شیب با عرض خوب، مفاصل قوی، سم های محکم با زاویه مناسب، تحمل حرکات سنگین ورزشی. رنگ های تیره های اسب آخال تکه و یموت شامل: کهر، نیله ( طوسی ) ، سمند، کرنگ، قره کهر، ابرش، سیاه، و سفید است. [ ۱]
نژادهای شناخته شده اسب ترکمن در سه گروه: یموت، اسب آخال تکه، چناران ( مخلوط از تلاقی اسب ترکمن و اسب عرب ) دسته بندی شده اند.
برخی نیز آمیخته تروبرد و ترکمن ( دو خون ) هستند. [ ۲]
اسب ترکمن اندامی کشیده، دُمی باریک، سر و گردن زیبا دارد. برای اسب های با نژاد ترکمن درسال های گذشته ذخیره های ژنتیک این اسب، تقاضای جهانی یافته است. اسب ترکمن در نزد ترکمن ها پیشینه ای طولانی در سن و زندگی صحرانشینی وجنگ وگریزها درگذشته داشته است.
گفتنی است برنامه های اشتباه نیم قرن گذشته لطمه زیادی به ذخیره ژنتیکی اسب های ترکمن زده است و متأسفانه تعداد اسب های ترکمن خالص و خوب به شدت کاهش یافته است.
امروزه خالص ترین اسب های ترکمن ایران را در منطقه راز و جرگلان از توابع استان خراسان شمالی می توان یافت که بیشترین جمعیت این اسب را دارا می باشد. در سال های اخیر توجه بیشتری به تولید اسب های ترکمن شده است. تعدادی اندک و پراکنده از این نژاد توسط علاقه مندان در اصفهان، تهران، شیراز و همدان نیز نگهداری می شوند. شهرستان سبزوار در خراسان رضوی نیز دارای سرمایه قابل توجهی از این نژاد ارزشمند است.
شهرستان گنبدکاووس از مراکز مهم پرورش اسب ترکمن است. [ ۲]
از گورهای سکایی یافت شده در پازیریک واقع در کوه های آلتای، آثاری از اسب ترکمن مربوط به ۴۰۰ سال قبل از میلاد به دست آمده است. حالت قرار گرفتن گردن، شکل و استخوان بندی صورت و سایر اندام های این اسب ها خود دلیل بر صحت این مطلب است.
سکاها، اشکانیان از اسب های ترکمن در سواره نظام خود سود بردند. شاهان سلجوقی و صفویان نیز سوار بر اسب های ترکمن مملکت تحت سیطره خود را گسترش دادند و امنیت بخشیدند و نادرشاه افشار با ترکیب ترکمن و سایر اسب های ایران تا هند پیش رفت.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفاسب ترکمن اسبی است دارای ویژگی های منحصر به فردی است، از جمله: قد ۱۵۰ تا ۱۶۰ سانتیمتر، گوش های بلند و متحرک، سینه فراخ و متناسب، کَپل کم شیب با عرض خوب، مفاصل قوی، سم های محکم با زاویه مناسب، تحمل حرکات سنگین ورزشی. رنگ های تیره های اسب آخال تکه و یموت شامل: کهر، نیله ( طوسی ) ، سمند، کرنگ، قره کهر، ابرش، سیاه، و سفید است. [ ۱]
نژادهای شناخته شده اسب ترکمن در سه گروه: یموت، اسب آخال تکه، چناران ( مخلوط از تلاقی اسب ترکمن و اسب عرب ) دسته بندی شده اند.
برخی نیز آمیخته تروبرد و ترکمن ( دو خون ) هستند. [ ۲]
اسب ترکمن اندامی کشیده، دُمی باریک، سر و گردن زیبا دارد. برای اسب های با نژاد ترکمن درسال های گذشته ذخیره های ژنتیک این اسب، تقاضای جهانی یافته است. اسب ترکمن در نزد ترکمن ها پیشینه ای طولانی در سن و زندگی صحرانشینی وجنگ وگریزها درگذشته داشته است.
گفتنی است برنامه های اشتباه نیم قرن گذشته لطمه زیادی به ذخیره ژنتیکی اسب های ترکمن زده است و متأسفانه تعداد اسب های ترکمن خالص و خوب به شدت کاهش یافته است.
امروزه خالص ترین اسب های ترکمن ایران را در منطقه راز و جرگلان از توابع استان خراسان شمالی می توان یافت که بیشترین جمعیت این اسب را دارا می باشد. در سال های اخیر توجه بیشتری به تولید اسب های ترکمن شده است. تعدادی اندک و پراکنده از این نژاد توسط علاقه مندان در اصفهان، تهران، شیراز و همدان نیز نگهداری می شوند. شهرستان سبزوار در خراسان رضوی نیز دارای سرمایه قابل توجهی از این نژاد ارزشمند است.
شهرستان گنبدکاووس از مراکز مهم پرورش اسب ترکمن است. [ ۲]
از گورهای سکایی یافت شده در پازیریک واقع در کوه های آلتای، آثاری از اسب ترکمن مربوط به ۴۰۰ سال قبل از میلاد به دست آمده است. حالت قرار گرفتن گردن، شکل و استخوان بندی صورت و سایر اندام های این اسب ها خود دلیل بر صحت این مطلب است.
سکاها، اشکانیان از اسب های ترکمن در سواره نظام خود سود بردند. شاهان سلجوقی و صفویان نیز سوار بر اسب های ترکمن مملکت تحت سیطره خود را گسترش دادند و امنیت بخشیدند و نادرشاه افشار با ترکیب ترکمن و سایر اسب های ایران تا هند پیش رفت.
wiki: اسب ترکمن