استخوان بندی

استخوان بندی یا اِسکِلِت ( به فرانسوی: Squelette ) از واژهٔ یونانی σκελετός به معنی «بدن خشک شده» یا «مومیایی» ) در زیست شناسی داربست یا چارچوبی از استخوان های مربوط به هم است که به بدن شکل می بخشد. استخوان بندی وظیفه حفظ و نگهداری بدن جانوران و همچنین حرکت راحت تر و سریع تر را بر عهده دارد. جانوران مهره دار دارای اسکلت داخلی و اکثر جانوران بی مهره دارای اسکلت خارجی می باشند. تنها تعداد کمی از جانوران همانند کرم خاکی هستند که هیچگونه استخوان بندی ای ندارند.
در بدن انسان استخوان بندی شامل دو دسته کلی زیر می گردد:
• اسکلت محوری ( axial skeleton )
• اسکلت اندام ها ( appendicular skeleton )
در مجموع در بدن انسان حدود ۲۰۰ استخوان وجود دارد. قسمت محوری شامل جمجمه، ستون مهره ها و اتصالاتشان، دنده ها و جناغ سینه است. اسکلت ضمیمه شامل دست و پا و در جانوران شامل بال پرواز و باله شنا می باشد که از نظر تکاملی بعداً به قسمت اولیه اضافه می شوند. [ ۱]

استخوان بندی (skeleton)
(یا: اسکلت) قالب سخت یا نیمه سختی که بدن جانور را حفظ می کند، به آن شکل می دهد، از اندام های داخلی آن محافظت می کند، و نقاط اتصال عضلات را فراهم می آورد. اسکلت در مهره داران از استخوان و غضروف، در بندپایان از کیتین، در نرم تنان و سایر بی مهرگان از کربنات کلسیم، و در بسیاری از آغازیان تک یاخته از سیلیکا تشکیل شده است. اسکلت پستانداران از حدود ۲۰۰ قطعه استخوان تشکیل شده است که با رباط به هم متصل اند. هر استخوان از مادّۀ معدنی، فسفات کلسیم، و پروتئین ساخته شده است. اسکلت انسان متشکل از ۲۰۶ قطعه استخوان است و ستون مهره ها ساختار مرکزی پشتیبانی کننده را می سازد. حرکت بدن با کمک مفصل های قابل حرکت صورت می پذیرد. مفصل آرنج از آن جمله است. عضلات را زردپی ها به استخوان ها متصل می کنند و انقباض عضلات باعث ایجاد حرکت می شود. اسکلت ممکن است داخلی باشد و تشکیل اسکلت داخلی بدهد یا خارجی است و اسکلت خارجی را پدید می آورد، از جمله در پوستۀ حشرات و خرچنگ ها. نوع دیگری از اسکلت، که در بی مهرگانی از قبیل کرم خاکی یافت می شود، اسکلت هیدروستاتیک است. در این نوع اسکلت، سختیِ جزیی بر اثر مایعِ محبوس درون حفرۀ بدن ایجاد می شود. از آن جا که مایع قابل فشرده شدن نیست، انقباض در یک نقطه از بدن موجب انبساط در بخش دیگری می شود و بدین ترتیب حرکت دودی صورت می گیرد.