ازمایش جرقه

آزمایش جرقه. آزمایش جرقه ( به انگلیسی: Spark testing ) روشی برای تعیین طبقه بندی کلی مواد آهنی است. معمولاً مستلزم گرفتن یک قطعه فلز، معمولاً ضایعات، و اعمال سنگ زنی به منظور مشاهدهٔ جرقه های ساطع شده است. [ ۱] این جرقه ها را می توان با یک نمودار یا با جرقه های یک نمونهٔ آزمایشی شناخته شده برای تعیین طبقه بندی، مقایسه کرد. آزمایش جرقه همچنین می تواند برای مرتب کردن مواد آهنی استفاده شود و با توجه به یکسان یا متفاوت بودن جرقه، تفاوت آن ها از یکدیگر را مشخص کند.
آزمایش جرقه به این دلیل استفاده می شود که سریع، آسان و ارزان است. علاوه بر این، نمونه های آزمایشی به هیچ وجه نیازی به آماده سازی ندارند، بنابراین اغلب از یک تکه ضایعات آن فلز استفاده می شود. عیب اصلی آزمایش جرقه ناتوانی آن در شناسایی مثبت یک ماده است. در صورت نیاز به شناسایی مثبت، باید از شیمی تجزیه استفاده شود. [ ۲] روش آزمایش جرقه نیز به مواد مورد آزمایش آسیب می رساند؛ حتی به صورت سطحی.
آزمایش جرقه اغلب در اتاق ابزارها، کارگاه ماشین کاری، کارگاه عملیات حرارتی و ریخته گری استفاده می شود. [ ۳]
معمولاً برای ایجاد جرقه از دستگاه سنگ زنی استفاده می شود، اما گاهی اوقات این کار راحت نیست، بنابراین از دستگاه سنگ زنی قابل حمل استفاده می شود. در هر صورت، چرخ سنگ زنی باید سرعت سطحی مناسبی داشته باشد، حداقل 23 m/s ( ۴۵۰۰ سطحی فوت در دقیقه ( sfpm ) ) ، اما باید بین ۳۸ تا58m/s ( 7500–11, 500 sfpm ) باشد. چرخ باید درشت و سخت باشد، بنابراین اغلب از اکسید آلومینیوم یا سیلیسیم کاربید استفاده می شود. ناحیه آزمایش باید در ناحیه ای باشد که نور روشنی مستقیماً به چشم ناظر تابیده نباشد. علاوه بر این، چرخ سنگ زنی و اطراف آن باید تاریک باشد تا جرقه ها به وضوح مشاهده شوند. سپس نمونه آزمایشی به آرامی به چرخ سنگ زنی تماس داده می شود تا جرقه ایجاد شود. [ ۱] [ ۲]
ویژگی های مهم جرقه عبارتند از رنگ، حجم، ماهیت جرقه و طول. توجه داشته باشید که طول بستگی به مقدار فشار اعمال شده به چرخ سنگ زنی دارد، بنابراین اگر فشار برای نمونه ها دقیقاً یکسان نباشد، این می تواند یک ابزار مقایسه ضعیف باشد. همچنین، چرخ سنگ زنی باید به طور مکرر به وسیله ابزاری سطح آن کنده شود تا رسوبات فلزی از بین برود. [ ۱] [ ۲]
روش کمتر رایج دیگر برای ایجاد جرقه، گرم کردن نمونه تا گرمای سرخ و سپس اعمال هوای فشرده به نمونه است. هوای فشرده اکسیژن کافی برای مشتعل شدن نمونه و ایجاد جرقه را تأمین می کند. این روش دقیق تر از استفاده از آسیاب است زیرا همیشه جرقه هایی با طول یکسان برای نمونه مشابه ایجاد می کند. هوای فشرده در اصل هر بار همان «فشار» را اعمال می کند. این امر مشاهدات طول جرقه مشخصه را بسیار قابل اعتمادتر برای مقایسه می کند. [ ۴]