اریکو مالاتستا

اریکو مالاتستا ( به انگلیسی: Errico Malatesta ) ( ۱۴ دسامبر ۱۸۵۳ – ۲۲ ژوئیه ۱۹۳۲ ) یک انارکو کمونیست ایتالیایی بود. او ابتدای زندگی اش یک آنارشیست شورشی بود. او بیشتر زندگی اش را در تبعید از کشورش ایتالیا به سر برد و روی هم بیش از ده سال را در زندان سپری کرد وی چند روزنامهٔ رادیکال را نوشت و منتشر کرد و همچنین از دوستان میخائیل باکونین بود.
مالاتستا در سانتا ماریا کاپوا وتر در ایالتی در کاسرتا ( جنوب ایتالیا ) به دنیا آمد. وقتی او به سبب نوشتن نامه ای به شاه، ویکتور امانوئل دوم، دستگیر شد که در آن از بی عدالتی های محلی شکایت کرده بود، اولین بازداشت طولانی مدت اش بود و فقط چهارده سال داشت.
هنگامی که در حال تحصیل در رشتهٔ پزشکی در دانشگاه ناپلس بود، با جمهوری خواهی مازانیان آشنا شد؛ اما در سال ۱۸۷۸ به دلیل شرکت در تظاهرات از دانشگاه اخراج شد؛ تا حدی به دلیل اشتیاق به کمون پاریس و تا حدی به سبب دوستی با کارملو پالادینو، به شعبهٔ ناپل انجمن بین الملل پیوست و در همان سال هم به صورت خودآموز تعمیر ماشین آلات و برق کاری آموخت.
در سال ۱۸۷۲ با میخائیل باکونین ملاقات کرد و همراه با او در کنگره بین الملل سنت آیمر شرکت کرد. مالاتستا، چهار سال بعد، به گسترش تبلیغات انترناسیونالیست در ایتالیا کمک کرد؛ او دو بار به دلیل همین فعالیت ها دستگیر شد.
در آوریل ۱۸۷۷، مالاتستا، کارلو کافیرو، جزء حلقهٔ Russian Stepniak ( حلقه ای در قرن ۱۹ در روسیه بود که سرگی میخائیلویچ کراوچینسکی، رئیس پلیس مخفی روسیه را در سال ۱۸۷۸ با خنجر کشت ) ، و حدود سی نفر دیگر، شورشی را در ایالت بنونتو آغاز کردند، و روستاهای لتینو و گالو را بدون درگیری گرفتند. انقلابیون اسناد مالیاتی را سوزاندند و پایان حکومت پادشاهی را اعلان کردند و مورد استقبال قرار گرفتند. حتی یک کشیش محلی حمایت خود را اعلام کرد. اما پس از ترک گالو توسط سربازان حکومتی دستگیر شدند، و بعد از شانزده ماه حبس تبرئه شدند. بعد از تعدادی حمله تروریستی به خانوادهٔ سلطنتی و حامیانش، افراد رادیکال تحت نظارت مداوم پلیس قرار گرفتند. حتی با وجود اینکه آنارشیست ها ادعا می کردند با این حملات بستگی ندارند، مالاتستا، که حامی انقلاب اجتماعی بود هم تحت این نظارت ها قرار گرفت. پس از بازگشت به ناپل، او مجبور شد کلا ایتالیا را ترک کند، به دلیل این شرایط، دورهٔ تبعید طولانی او شروع شد.