اریا

بِدرود!

در طول زمان بسیاری دعاوی گمراه کننده، اغلب برای مصارف سیاست زده، در پاسخ به این سوال مطرح شده اند. در این مقاله من با اتکا بر کار دانشوران مربوطه می خواهم نشان دهم که تفکر نازی ها درباره ایرانیان در واقع چه بود و منظورشان از مفهوم نژاد �آریایی� چه بود.
آریایی کیست؟
واژه های �آریایی� و �آریا� قرن ها سابقه دارند، اما نازی ها از آن ها نیز مثل بسیاری نمادها و الفاظ دیگر سواستفاده می کردند. مردمان مختلفی در هند و ایران باستان از واژه �آریایی� برای توصیف قومیت خود استفاده می کردند.
همین است که این واژه در متون مقدس دیانت های هندو و زرتشتی که گاه به هزاره دوم پیش از میلاد باز می گردند و در همچنین سنگ نبشته های دوران باستان به کار رفته است. مثلا شاهد استفاده از آن در سنگ نبشته ای هستیم که بر مزار داریوش کبیر، پادشاه هخامنشی که در سال ۴۸۶ پیش از میلاد درگذشت، نقش بسته است. داریوش در این سنگ نبشته زندگی نامه ای از خود ارائه می کند و به پسینیان اعلام می کند که فردی �آریایی و از نسب آریایی� است.
قرن ها بعد، به خصوص با رشد زبان شناسی مدرن در قرن هجدهم، دانشوران به این کشف رسیدند که زبان های متعدد هند، ایران و اروپا نیای مشترکی دارند و می توانند در کنار همدیگر به عنوان بخشی از خانواده زبان های هندواروپایی طبقه بندی شوند.
زبان شناسان معاصر نشان دادند که بسیاری زبان ها در سراسر جهان به همدیگر متصل هستند و علت این امر جابجایی جمعیت ها به طرق مختلف در طول قرون است. اما متفکران ناسیونالیست در اروپا، آمریکا، هند و ایران در دهه های پسین از این دسته بندی زبانی استفاده کردند تا بی هیچ شواهدی مدعی شوند که �هندواروپایی� �نژادی� زیستی است و این بود که به اصطلاح �نژاد آریایی� رسیدند. این دیدگاه در قرن نوزدهم بالا گرفت. در این دوره بود که نژادپرستی علمی و تقسیم اکید انسان ها به چند �نژاد� بین خیلی متفکرین اروپایی محبوبیت یافت.
�جولیوس کلاپروت�، کاوشگر آلمانی، مدعی بود که �آریایی ها� یا �هندو - ژرمن ها� مردمانی روشن پوست در دوران باستان بودند. �فردریک آیشهوف�، لغت شناس فرانسوی، می گفت �شواهد فیزیکی انسان ها و کشفیات زبان شناسی� نشان می دهد که اروپایی ها �از شرق آمده اند. �
متفکران نژادپرست اروپایی در قرن نوزدهم بعدها مایه الهام ایدئولوژی نژادی نازی ها شدند. یکی از پرنفوذترین نمونه ها �هوستون استوآرت چمبرلین� بود، فیلسوفی بریتانیایی - آلمانی که در سال ۱۸۹۹ کتاب محبوبی به نام �بنیان قرن نوزدهم� منتشر کرد. این کتاب در زمان امپراتوری ویلهلم دوم در آلمان جزو خواندنی های الزامی برای معلم ها بود و بعدها تاثیرات مهمی بر هیتلر و نازی ها گذاشت.
نژادپرستان اروپایی که نظریه آریایی را تبلیغ می کردند اغلب باور داشتند که مردمان معاصر ایران و خاورمیانه دیگر �آریایی خالص� نیستند و همین است که رنگ پوست شان سفید نیست و در نتیجه دیگر جزو نژاد به اصطلاح �برترِ� �آریایی� نیستند.
در اواسط تا اواخر قرن نوزدهم نسخه جدیدی از افسانه آریایی به میان آمد و مدعی شد که ریشه های آریایی ها در واقع به شمال اروپا بازمی گردد. �دیوید معتدل�، تاریخ دان ایرانی - آلمانی معاصر، توضیح می دهد که این متفکران آلمانی باور داشتند که �آریایی ها� از اروپا به آسیا نقل مکان کرده اند و �تمدن های باستانی شرق را بنیان گذاشته اند� و در عین حال �در حواشی قاره آسیا از طریق اختلاط با نژادهای خارجی به انحطاط رسیده اند. �
این بود که به زعم آنان تا قرن بیستم دیگر �تنها نژاد شمال اروپایی که نژاد اصلی در مرکز و شمال اروپا بود به طور خالص �آریایی� باقی مانده بود. �

نازی ها و افسانه آریایی
نازی ها در دهه های ۱۹۲۰ و ۱۹۳۰ نسخه ای از این باور به �نژاد آریایی� را در محور ایدئولوژی خود قرار دادند. �آدولف هیتلر�، رهبر نازی ها، در کتابِ �نبرد من� آریایی ها را �نژادی صاحب فرهنگ� دانست و مدعی بود که آنان از شمال اروپا آمده اند و تمدن هایی در سراسر جهان بنا نهاده اند اما به خاطر اختلاط با بقیه ناپدید شده اند.
نازی ها در تبلیغات خود به شدت افسانه آٰریایی را تکرار می کردند و مدعی ریشه های باستانی مردم آلمان و بازگشت به افتخارات ربوده شده بودند. هیتلر و سایر نازی های آلمان تاکید داشتند که ایرانیانِ وقت، آریایی خالص محسوب نمی شوند. هیتلر در مورد ایرانیان چنین می گفت: �ملت هایی که شر یهودیان را از سر خود خلاص نکردند نابود شدند. یکی از مشهورترین نمونه های این سقوط مردمی که زمانی پرغرور و افتخار بودند ایرانیان هستند. �
هیتلر در سخنانی زمخت تر در سال ۱۹۳۹ به فرماندهی ارتش آلمان چنین گفت: �ما همچنان دست به برانگیختن ناآرامی در شرق دور و جزیره العرب خواهیم زد. ما باید به مثابه ارباب فکر کنیم و این مردمان را در بهترین حالت نیمه میمون هایی بزک کرده بدانیم که می خواهند طعم شلاق را بر تن خود بچشند. �
�آلفرد روزنبرگ�، نظریه پرداز ارشد نازی ها، نیز این ادعا درباره جدایی بین مردمان باستانی و معاصر ایران را مفصلا تشریح می کرد. او در سال ۱۹۳۰ در کتاب �افسانه قرن بیستم� می نویسد که ایرانیان �آریایی ها با خون شمالی� بودند و اما می افزاید که آنان چون با �نژادهای پست� اختلاط کردند به انحطاط کشیده شدند.
روزنبرگ می نویسد: �روزگاری بود که پادشاه ایران فرمان داد که چنین کلماتی بر صخره های بیستون درج شوند: �من، داریوش، پادشاه کبیر، شاهنشاه، آریایی، با نسب آریایی هستم. � امروز اما قاطرسوار ایرانی بی روح و رمق از کنار این دیوار گذر می کند: او نماینده هزاران نفر از افراد مشابه است – فرهنگ و شخصیت همذات با نژاد به دنیا می آیند و با این همان نیز از جهان می روند. �
خلاصه این که از نگاه روزنبرگ و هیتلر، ایرانیان باستان �آریایی های� برتر بودند و اما ایرانیان امروز مثل همان �قاطرسوار ایرانی� که از کنار بیستون گذرمی کرد خون خود را بر اثر اختلاط با دیگران رقیق کرده بودند و افتخار باستان را از دست داده بودند. معتدل می نویسد: �بیشتر ایدئولوگ های نازی موافق این نظریه بودند که �آریایی ها� در تلاش برای حاصل خیز کردن مشرق زمین، خود توسط �نژادهای سامی� مبتلا به �آلودگی� ( اوبرفرمدونگ ) شده بودند و از میان رفته بودند. �
نازی ها در قدرت
نازی ها در ژانویه سال ۱۹۳۳ در آلمان به قدرت رسیدند. آنان سپس دست به تقنین بر بنیان جهان بینی نژادپرستانه خود زدند. از جمله اهداف محوری سیاست نازی ها حذف و نهایتا نابودی یهودیان بود. چهره های مختلف حزب نازی نسبت به افرادی که نه یهودی بودند و نه �آریایی� نظریات متفاوتی داشتند.
تمرکز این مقاله بر ایرانیان است اما باید به یاد داشت که نازی ها بسیاری جمعیت های دیگر از جمله سیاه پوستان آفریقایی و مردمان رومایی را نیز از نظر نژادی پست و مادون می دانستند.
در سال ۱۹۳۳ �قانون احیای خدمات دولتی حرفه ای� در آلمان تصویب شد و به موجب آن برخی حقوق مختص به شهروندانی شد که به عنوان �آریایی� طبقه بندی شدند. آلبرت گورتر، مقام نازی، در تعریف مفهوم �آریایی� در جهت مصارف این قانون می نویسد: �آریایی ها به غربی ( اروپایی ) و شرقی ( آسیایی ) تقسیم می شوند. اولی شامل است بر آلمانی ها، رومی ها، یونانی ها، اسلاوها، لت ها، سلت ها و آلبانیزها [منظور احتمالا آلبانیایی ها بوده - آ. ع] و دومی شامل است بر هندی ( هندو ) و ایرانی ( پارسی، افغان، ارمنستانی، گرجستانی، کرد ) . �
اما بسیاری نازی ها چنین مفهوم وسیعی از �آریایی� را که بتواند شامل بسیاری از مردمان غیراروپایی بشود نمی پذیرفتند. چنان که در بالا توضیح دادیم اینان ایرانیان وقت را به عنوان اعضای �نژاد برتر� که قرار بود ریشه های شمال اروپایی داشته باشد نمی پذیرفتند. به اضافه، دولت های خارجی مثل ایران اعتراض داشتند که �قانون آریایی� به منزله تبعیض علیه شهروندان آن ها است. حتی با وجود این که در این قانون ظاهرا ایرانیان شامل آریایی ها می شدند، دانشجویان ایرانی مقیم آلمان تحت حفاظت چندانی نبودند.
در یک مورد، حمله اوباش نازی به دانشجویان ایران در خیابان های برلین باعث شکایت رسمی وزارت خارجه ایران شد. نازی ها در نتیجه فشار داخلی و خارجی دست به تصویب قوانین نژادی جدید زدند. در نوامبر ۱۹۳۴ جلسه ای با حضور نهادهای مختلف حکومت نازی درباره تداوم استفاده از �آریایی� به عنوان دسته بندی قانونی برگزار شد. نمایندگان وزارت کشور می گفتند می توان جای این دسته بندی را با �غیریهودی� عوض کرد که پیچیدگی بسیار کمتری داشت.
�هانس سیل�، از این وزارت خانه، به تفصیل در این مورد صحبت کرد و این بحث را مطرح کرد که واژه آریایی �بسیار جنجال برانگیز است و شفافیت علمی ندارد. � وقتی قوانین نژادی نورنبرگ در سال ۱۹۳۵ اعلام شدند اشاره آن ها نه به مفهوم �آریایی� که در عوض به �خون آلمانی و خویشاوندان آن� و �یهودیان و سایر مردمان غیرخویشاوند� بود.
این دسته بندی دومی اکنون با شماری از محدودیت های جدید مواجه شد: مهم تر از همه آن که از آنان خلع شهروندی شد؛ حتی آن یهودیانی که قبلا سرباز جنگی بودند و به این خاطر مدال گرفته بودند. این قوانین در ضمن ازدواج و روابط جنسی بین �یهودیان و سایر مردمان غیرخویشاوند� با �آلمانی ها یا افراد خویشاوند� را ممنوع کردند.
ایرانیان و مفهوم �آریایی�
در قرن نوزدهم مفهوم نژادی �آریایی� نه تنها در اروپا که در سایر نقاط نیز پخش شد. بسیاری از روشنفکران ناسیونالیست ایرانی نسخه ای از آن را اتخاذ کردند. نازی ها که می خواستند روابط دیپلماتیک خود را با دولت ایران بهبود بخشند فرصتی برای استفاده از این مفهوم دیدند.
در سال ۱۹۳۴ که مراسمی در برلین برای بزرگداشت هزارمین سالگرد تولد فردوسی، شاعر ایرانی، برگزار شد، �هاینریش سام� به �شباهت غافلگیرکننده� آثار فردوسی با �افسانه های قهرمانان آلمانی� اشاره کرد و این را بابت نیاکان مشترک �آریایی� این دو دانست. دیپلمات های ایرانی اغلب به همتایان آلمانی خود اصرار می کردند که آنان نیز �آریایی� هستند و باید �خویشاوندِ� خونی اروپایی ها به حساب بیایند.
دولت ایران در آن زمان روابطی گسترده با آلمان داشت که از پیش از به قدرت رسیدن نازی ها در آلمان آغاز شده بود. �جنیفر جنکینز�، تاریخ دانی در دانشگاه تورنتو و از کارشناسان اصلی تاریخ روابط ایران و آلمان در دوران بین دو جنگ جهانی و جنگ جهانی دوم، این استدلال را مطرح کرده که بنیان این روابط اقتصادی بودند و نه نژادی - ایدئولوژیک.
در همین رابطه، معتدل می نویسد: �این باور رایج که آلمان نازی از شهرت حسنه ای در ایران برخوردار بود و روابطی قوی با دولت پهلوی داشت خیلی دقیق نیست. � این تاریخ دان به این واقعیت اشاره می کند که بسیاری وزرای کابینه ایران گرایش به طرفداری از متفقین داشتند. این حتی پیش از سال ۱۹۴۱ نیز صدق می کرد. در این سال بود که حمله مشترک انگلستان و شوروی باعث سرنگونی دولت رضا شاه و جایگزینی او با پسرش شد.
با این همه نازی ها در تبلیغات به سوی ایران مرتبا از این سوژه های �آریایی� استفاده می کردند. �اروین اتل�، سفیر آلمان در ایران از ۱۹۳۹ تا ۱۹۴۱، در �خطوط عمومی تبلیغات برای ایران� بر این سوژه ها تاکید می کند و اصرار دارد که �نبرد آلمان علیه یهودیت جهانی� در ضمن می بایست �علیه یهودیان در ایران به کاربسته شود که می خواهند مردم آریایی ایران را زیر یوغ خود ببرند. �
در سال ۱۹۳۶ که آلمان نازی آماده میزبانی بازی های المپیک برلین می شد، کوشید کسب اطمینان کند که حداکثر کشورهای ممکن در این مسابقات مشارکت خواهند کرد. این بود که تعقیب های قضایی تحت قوانین نژادی نورنبرگ تا پس از بازی ها به تاخیر افتادند. در عین حال، وزارت خارجه آلمان به مصری ها اطمینان داد که بخاطر نژاد خود از شرکت در بازی ها محروم نمی شوند.
این گزارش باعث بحران دیپلماتیک و اعتراض دیپلمات های این کشور شد. اما ادعای روزنامه در عمل دروغ از کار درآمد. واقعیت این بود که نازی ها تنها اعلام کرده بودند که ترک ها �مردمانی اروپایی� هستند که هیچ عواقب عملی نداشت چرا که شهروندان خارجی ( مادام که غیریهودی بودند ) به هر روی شامل قوانین نژادی نورنبرگ نمی شدند. معتدل می نویسد: �برلین هرگز کل اعضای یک ملت را بعنوان �آریایی� یا �غیرآریایی� دسته بندی نکرده بود و در پس از سال ۱۹۳۴ اصلا به ندرت از واژه �آریایی� استفاده می کرد. �
با این همه دولت های ایران، عراق و مصر اعلام اعتراض کردند. سفیرایران در ترکیه با سفارت آلمان در آنکارا تماس گرفت و تهدید به اقدام دیپلماتیک کرد. سفیر ایران در آلمان به وزارت خارجه در برلین رفت و شکایت کرد. در پاسخ، والتر گروس، رئیس اداره سیاست نژادی آلمان، اعلام کرد که �جناب سفیر نمی توانند انتظار داشته باشند که ما اعلام کنیم ایرانی ها همگی و تمام و کمال آریایی هستند. �
او پیشنهاد داد که مساله در گفتگویی شفاهی با سفیر ایران حل شود. هفته بعد که گروس و سفیر دوباره دیدار کردند، دیپلمات ایرانی اصرار داشت که ایرانی ها نه تنها جزو �مردمان خویشاوندِ� آلمانی ها که �نیاکان نژاد آریایی� هستند.
معتدل با وصف این دیدار توضیح می دهد که گروس وقع چندانی به صحبت های طرف ایرانی نگذاشت و حکومت نازی هرگز ایرانی ها را به طور رسمی به عنوان �آریایی� طبقه بندی نکرد. گروس اما تایید کرد که قوانین نورنبرگ باعث لغو ازدواج ایرانیان غیر یهودی و آلمانی ها نمی شود. این نکته البته محلی از اعراب نداشت چون این قوانین اصلا قرار نبود تاثیری بر شهروندان خارجی غیریهودی داشته باشند. همین ضمانت به دولت های مصر و عراق نیز داده شد.

تبلیغات �آریایی�
نازی ها در مصارف داخلی خود ایرانیان را �آریایی� نمی دانستند، اما با این وجود حاضر بودند از افسانه �آریایی� برای جلب ایرانیان به سمت خود در جریان جنگ جهانی دوم استفاده کنند. در همین راستا، با این که هیتلر از زبانی به شدت نژادپرستانه درباره سایر مردمان غیر سفیدپوست همچون عرب ها و هندی ها استفاده کرده بود، نازی ها هر از چندی می کوشیدند با برخی ناسیونالیست ها از جهان عرب یا هندوستان همکاری کنند.
آلمان در ضمن دست به تامین مالی نشریات ایرانی طرفدار نازی ها و برنامه های رادیویی که از سوژه �آریایی� استفاده می کردند، زد.
دو نمونه این راهبرد را نشان می دهند. �عبدالرحمان سیف آزاد�، روزنامه نگاری ایرانی بود که سال ها پیش از به قدرت رسیدن نازی ها در آلمان زندگی کرده بود و روزنامه هایی به زبان های مختلف برای تشویق بازرگانی بین ایران و آلمان منتشر کرده بود. نازی ها در دهه ۱۹۳۰ به او کمک کردند نشریه ای به نام �ایران باستان� منتشر کند که از سوژه های نژادپرستانه �آریایی� استفاده می کرد. در سال ۱۹۴۱ بود که او به ایران بازگشت تا این نشریه را، که همچنان سوژه های نژادی بسیاری داشت، ادامه دهد.
نمونه دیگر �داوود منشی زاده� است. این کنشگر سیاسی ایرانی در سال ۱۹۳۷ به آلمان رفت و تحت استخدام نازی ها در آمد تا شبکه ای رادیویی به زبان فارسی به راه بیاندازد که از سال ۱۹۳۹ مخابره به سمت ایران را با پخش محتوای طرفدار نازی ها آغاز کرد.
منشی زاده در سال های پس از پایان جنگ به ایران بازگشت و �سومکا� را بنیان گذاشت که حزب نازی ایران بود. این سازمان که در سال ۱۹۵۱ آغاز به کار کرد مشخصا بر الگوی حزب نازی آلمان بنا شده بود و در کنار سایر گروه های راست افراطی همچون حزب پان ایرانیست دست به حمله به یهودیان و چپ گرایان در ایران می زد و همچنان مدعی می شد که اکثریت ایرانیان متعلق به نژاد �آریایی� هستند.
امروز �افسانه آریایی�، یعنی این باور که �نژاد برتری� وجود دارد که مردمان اروپا را به مردمان هند و ایران مربوط می کند به کلی در سراسر جهان بی اعتبار شده است. اما لاجرم برخی ایرانیان، هندی ها و اروپایی ها همچنان به نسخه هایی از این افسانه برتری زیستی باور دارند. با این حال باید به یاد داشت که، چنان که سعی کردم در این مقاله نشان دهم، نازی ها ایرانیان معاصر را متعلق به نژادی برتر نمی دانستند.
منبع. https://iranwire. com/fa/features/118963 - آیا - نازیها - ایرانیان - را - آریایی - میدانستند/

📚بنمایه:سلجوقنامه/ظهیرالدین نیشابوری صفحه ۸۳
قره قویونلو ها یک خاندانی بودند که پس از نابودی ایلخانان به حاکمیت آذربایجان و قفقاز دست پیدا کردند، این هم نامه ی جهانشاه قره قویونلو به سلطان مراد دوم عثمانی هست که توش میگه ولایت ایران و ملوک ایران.
🔸️با این حساب قره قویونلو ها خودشونو یک سلسله ایرانی و حاکم ایران می دونستن و نه یه کشور جعلی جداگانه🔸️
نام ایران در عهدنامه ی ترکمانچای!
چیزی که میخوایم تو این عهدنامه بهش بپردازیم نام ایران هست.
همونطور که میدونید این عهدنامه در سال ۱۲۰۶ بین ایران قاجاری و روسیه تزاری امضا شد که نام ایران هم تو این عهدنامه به چشم میخوره.
🔸️این عهدنامه هم اکنون در کتابخانه ملی ایران نگهداری می شود.
نام مقدس ایران در کتیبه سلطان نورالدین زنگی در سوریه
متن کتیبه:
《لم الموید المنصور المظفر النورالدین، الملوک عده سلاطین قاهر، جهان خسرویِ ایران، امیرالعراقین، شهریارِ شام، ربیع الآخر سنه الاحدی واربعین خمسمایه》
ظاهراً این کتیبه بخش باقی مانده از کتیبه بزرگتری است که عبدالرحمان کیالی متن آن را بدین شرح نقل کرده است: �الملک العادل العالم المؤید المظفر نور الدین . . . . امیر تاج الملوک عدة السلاطین قاهر المتمردین ، بهلوان خسرو ایران ، امیر العراقین شهریار اتابک ابو القاسم محمود بن زنگی بن آفسنقر امیر المؤمنین فی ربیع الآخر سنة ۵۴۱�.
کیالی، عبدالرحمان، اضواء وآراء حلب مطبعة الضاد، ۱۹۶۱ م، ۹۱/۲
📚بن مایه:کتیبه های اسلامی در سوریه، احمد خامه یار ، رویه ۵۹
سلطان نورالدین زنگی کسی بود صلاح الدین ایوبی جانشین او شد چون زن بچه درگذشت بودند جانشینی نداشت صلاح الدین ایوبی را بهسرپرستی گرفت و جانشین او سلطان نورالدین زنگی شد البته سلطان نورالدین زنگی تُرک بود و صلاح الدین ایوبی کُرد بود

اسماعیل با استناد به نام حیدر برای علی، امام اول شیعیان و نیز نام پدر خود، حق خود را برای حکومت به عنوان امام شیعیان مطرح کرد. او با فراخواندن فریدون، خسروف و جمشید، شاهان ایرانی پیش از اسلام که در شاهنامه تجلیل شده اند، و رستم، قهرمان اسطوره ای حماسه، حق خود را بر فر ایزدی مطالبه کرد.
📚—منبع: تامارا مکنتون، �تداوم در مشروعیت بخشی رهبری ایران: فر ایزدی، تشیع و ولایت فقیه�، 1388، ص. 45.

بر اساس اساطیر ایران نیز، نام �ایران� از نام ایرج، یک شاهزادهٔ اساطیری ( پیشدادی ) که توسط برادرانش ( تور و سلم ) کشته شد، آمده است. در اوستا، بخشی که نخستین مهد زندگی آریایی ها بوده، ایران وئجه نامیده شده است که به معنای �سرزمین آریاها� است. همچنین در اوستا واژهٔ �اَئیریَ� ( به اوستایی: 𐬀𐬌𐬭𐬌𐬌𐬀 ) برای اشاره به همین نژاد استفاده شده است.
منابع ها.
بستن
"ĒRĀN, ĒRĀNŠAHR – Encyclopaedia Iranica". www. iranicaonline. org ( به انگلیسی ) . Archived from the original on 2020 - 03 - 27. Retrieved 2020 - 03 - 27.
سعید نفیسی ( ۲۰۱۷ - ۱۲ - ۲۷ ) . �روزی که نام پرشیا و پرسه به ایران
🌀 نام ایران و لقب خسرو و پهلوان در کتیبه شاهنشاه آلپ ارسلان سلجوقی در سوریه
کتیبه واقع در دیوار شرقی زیارتگاه محسن ابن الحسین در حلب:
متن به فارسی
《بسم الله الرحمن الرحیم در ایام مولای ما امیرمهربان الرحمن الرحیم سرور بزرگ شما عادل دانا پشتیبان المنصور - مظفر، عمادالدین، رکن اسلام، حامی امام، یاور اسماء، محیی عدل، قطب خلافت، حاکم دولت، حامی الایمان، جلال. امت، شرف پادشاهان، چند سلطان، فاتح معتمر، دین سرکوبگر کفار و مشرکان، پیشوای مجاهدین، حافظ حوزه علمیه، شمس المعالی، پادشاه از شاهزادگان مشرق و مغرب، شهریار شام و عراق، پهلوان جهان خسرو ایران، آلب غازی آغ ارسلان، آیدانگ قوطلق طغر لکین اتابک، یاور امیرالمؤمنین علیه السلام و یارانش کار در محرم سال سی و هفتم. 》
🌀 کتیبه های اسلامی در سوریه، احمد خامه یار ، رویه ۵۸
آقا محمد خان قاجار
با آنکه دستش به خون بسیاری از ایرانیان برای تاج و تخت آلوده بود، لاکن به مفهوم ایران و ایرانیت با تمام وجود عشق می ورزید. وی تا آنجا پیش رفت که در واکنش به کشته شدن بیرم علی خان قاجار ، حاکم مرو، و کوچاندن فارسی زبانان مرو از این شهر به بخارا، نامه ای تهدید آمیز به شاه مراد خان ازبک، امیر بخارا و عامل این اقدامات، نوشت و خواستار بازگردانی پارسی زبانان به شهر مرو تاریخی و پایان یافتن دست اندازی ازبکان به حدود افغانستان امروزی شد:
ما دانیم و شما نیز دانید که چه رفته و پیداست بلخ بامی و مرو شاهیجان و�زمین داور�و�سیستان�و�قندهار�و�کابل�از اجزای ملک پادشاهان�ایران�بوده اند اکنون شما را چه افتاده که�بلخ�بامی و�مرو�شاهیجان را تصرف نماید و آنگاه دست بر قتل بیرامعلی خان قاجار عزالدینلو که از طوایف علیه ماست گشایید… به تختگاه موروث و مکتسب خود بازگردند و گرد کینه و فزونی نگردند تا ما نیز به حدود و سنور و ثغور قدیمه ایران قانع شویم و از این سوی آب�جیحون�فراتر نجوییم!
- بن مایه: روضه الصفای ناصری جلد نهم اثر رضا قلی خان هدایت
و تاریخ منتظم ناصری جلد چهارم اثر اعتماد السلطنه
نامه نادرشاه به افغان ها و ذکر نام ایران در نامه!
تو نامه میگه:
ریش سفیدان و سرخیلان افاغنه ی ساکنه فراه و اسفهزار بدانند که در این چند وقت بسبب انقلابی که در اوضاع ایران بهمرسیده، اکثر ایلات پا از جاده بیرون گذاشته اند و سر سرکشی برآورده اند، یکی از انجمله ایل افغان بود که در مقام بغی و طغیان درآمدند، در این اوقات که لله الحمد ممالک ایران صاحب بهمرسانیده همگی سرکشان بضرب شمشیر غازیان نصرت نشان بدستور قدیم بلکه بهتر از آن طوق بندگی بگردن نهادند.
در ادامه خواهید دید

ندارد. بیشتر کلمه ترکی هست که از کلمه اران که نام منطقه هست گرفته شده، خود این کلمه جدید هست و قبلا اسم ایران ممالک محروسه بوده. عبارت بانک شاهنشاهی ایران نام بانکی بود که این پول را چاپ میکرد نه نام کشور، بالای پول نگفته مملکت یا کشور ایران گفته بانک شاهنشاهی ایران که نام تجاری بانک بود در کل در پشت همه اینها دست خارجی ها رو میشه دید. خود ممالک محروسه از چهار مملکت بزرگ که معادل کشور هست درست شده بود، خراسان آذربایجان، فارس و کرمان و هر کدام معادل یک کشور بود. ایران در شاهنامه جایی در شمال افغانستان هست که با نکاهی به گویشوران و نزدیکی تاجیکستان میتوان فهمید که درست هست