ادیاکاران

ادیاکاران ( به انگلیسی: Ediacaran ) نام یکی از دوره های زمین شناسی است. این دوره از ۶۳۰ تا ۵۴۲ میلیون سال پیش ادامه داشت و جزئی است از دوران پیشین زیستی نو ( نئوپروتروزوئیک ) . جانوران دورهٔ ادیاکاران در دریاها رشد پیدا کردند. در آغاز این دوره هیچ تغییر فسیلی به ثبت نرسیده. تغییراتی که در اجزای سنگواره های دوره ادیاکاران رخ داده بیشتر محدود به بخش های پایانی دوره است، حدود ۵۸۰ میلیون سال پیش. زیاگان ( biota ) ادیاکاران از نظر اکثر دیرینه شناسان به عنوان قدیمی ترین آثار حیات پذیرفته شده است.
زمین شناسان برای اولین بار پس از ۱۲۰ سال یک دوره جدید به تقویم تاریخ زمین افزوده اند. «دوره ادیاکاران» آخرین دوره از دوران نئوپروتروزوئیک، در قبل از کامبرین است، یعنی زمانی که اشکال زندگی چندسلولی روی زمین به وجود آمدند. طول مدت آن از ۵۴۲ تا ۶۳۵ میلیون سال پیش است ( زمانی معادل ۵۰ میلیون سال ) .
این نام به طرق مختلف توسط پژوهشگران به کار رفته ولی بالاخره در مارس ۲۰۰۴ توسط اتحادیه بین المللی علوم زمین ( IUGS ) ، به عنوان یک دوره زمین شناسی رسمی تصویب شد و در ۱۳ می ۲۰۰۴ به عنوان دوره ای جدید معرفی شد.
نام ادیاکاران از تپه های ادیاکارا در کوهستان فلیندرز در جنوب استرالیا گرفته شده است. ادیاکارا از زبان مردم بومی گرفته شده و به معنی مکان نزدیک آب است. جایی که فسیل های عجیب پرکامبرین به وسیله زمین شناس رگ اسپریگ در ۱۹۴۶ پیدا شد و توسط مارتین گلاسنر در ۱۹۵۰ مطالعه شد.
مارتین گلاسنر در ابتدا تصور می کرد آنها اشکال و نمونه های بدوی موجوداتی از قبیل مرجان ها، جلبک ها و کرم ها هستند که خوب حفظ شده و باقی مانده اند. در دهه های بعد سنگواره های بیشتری از پرکامبرین در جنوب استرالیا پیدا شدند.
مرز پایینی آن به وسیله ظهور لایه کربناته با ترکیب شیمیایی متمایز، مشخص می شود که نشان دهنده یک تغییر آب و هوایی ( پایان یک عصر یخبندان سراسری ) است. کاهش غیرعادی 13C نیز نشانه پایان یک عصر یخبندان سراسری است. سن این مرز بر اساس U - Pb ( اورانیوم - سرب ) ، ۶۳۵ میلیون سال پیش تعیین شده است.
در تمام قاره ها و نقاط مختلف جهان گروه های فسیلی بیشتری پیدا شدند و مجموعاً به عنوان زیاگان ادیاکاران نامیده شدند. ته نشست های مهمی نیز در دریای سفید در روسیه، در جنوب غربی آفریقا، در شمال غربی کانادا و شرق جزیره نیوفاوندلند پیدا شدند.