ادبیات قرون وسطی به مجموعه آثار ادبی گفته می شود که در جهان باختر در درازای قرون وسطی ( کمابیش ۱۰ سده، از سقوط امپراتوری روم در اواخر سده پنجم میلادی تا آغاز رنسانس فلورانس در اواخر سده پانزدهم میلادی ) به وجود آمدند.
این ادبیات دارای هم آثار مذهبی و هم آثار سکولار است و حوزه مطالعاتی غنی و پیچیده ای را می سازد. در این ادبیات وجود چندین گونه ادبی پیدا شده که پیش درآمدی بر همه گونه های ادبی مدرن است. به دلیل تنوع بسیار و گستردگی زمان و مکان آن، دشوار است که آن را با عبارات کلی و بدون ساده سازی های مهم محدود کنیم، و بهتر است بر اساس کشور، زبان و ژانر به مطالعه آن بپردازیم.
ادبیات قرون وسطی در آغاز در انحصار فرادستان فئودالی بود و آرمان های آنان را بازتاب می داد؛ مانند پرهیزگاری، وفاداری و دلیری؛ بنابراین نظام ارباب رعیتی، جامعه را پیکربندی و خود را در ادبیات منعکس می کرد. در نتیجه در ادبیات آن دوران صحنه های جنگی پرشمار بوده و ایمان مسیحی حضور فراگیر داشت. با این حال، از اواخر سده دوازدهم میلادی، بورژواها به لطفِ رشدِ صنعت و تولیدات، امتیازات اقتصادی و حقوقی به دست آوردند که در رقابت با قدرت اربابان بود؛ بنابراین شاهد پدیدار شدن فرم های تازه ای هستیم طنزآمیزتر مانند رومان د رنارت یا غنایی تر مانند شعر در سده های چهاردهم و پانزدهم میلادی که وارث شعر کورتوازی بود.
اکثر نویسندگان این دوره برای ما ناشناخته هستند؛ این گمنامی صرفاً ناشی از فقدان اسناد موجود برای آن دوره نیست، بلکه به دلیل تصوری از نقش نویسنده است که کاملاً با تصور رمانتیستی فعلی متفاوت است. نویسندگان قرون وسطی اغلب به آثار ادبی باستانی و پدران ( آباء ) کلیسا مراجعه می کردند و بیشتر تمایل به تغییر فرم یا زیباتر کردنِ داستان هایی داشتند که پیشتر خوانده یا شنیده بودند، تا اینکه خودشان داستان هایی نو بسازند. حتی زمانی که داستان تازه ای خلق می کردند، اثر خود را اغلب به یک شخص برجسته یا خیالیِ دیگر نسبت می دادند. ما نام نویسندگان بسیاری از آثار مهم را نمی دانیم، به ویژه آنان که مربوط به قرون وسطی آغازین بودند. تنها از سده دوازدهم به بعد، نام نویسندگان برای مردم جذابیت پیدا کرد.
بیشتر نوشته های حفظ شده با نسخه اصلیِ اثر، آشکارا تفاوت دارند. دلیل این تفاوت آن است که این آثار یا نگارشی از نوشته های دکلمه شده و خوانده شده هستند، یا رونوشتی از نوشته هایی که پیشتر نگاشته شده بودند. در حین نقل دهان به دهان یک اثر، وفاداری به نویسنده ای که اغلب ناشناس بود، احتمال بسیار کمی داشت. از سوی دیگر، نوشتگران صومعه ها هر جا که صلاح می دیدند به خود اجازه اصلاح می دادند؛ بنابراین نوشته ها پس از خلق شدن در معرض تغییر بودند؛ هر راوی یا نوشتگر جدید آثار را بر پایه سلیقه خود یا سلیقه مردم روزگار اصلاح می کرد و نویسنده مشترک اثر می شد.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفاین ادبیات دارای هم آثار مذهبی و هم آثار سکولار است و حوزه مطالعاتی غنی و پیچیده ای را می سازد. در این ادبیات وجود چندین گونه ادبی پیدا شده که پیش درآمدی بر همه گونه های ادبی مدرن است. به دلیل تنوع بسیار و گستردگی زمان و مکان آن، دشوار است که آن را با عبارات کلی و بدون ساده سازی های مهم محدود کنیم، و بهتر است بر اساس کشور، زبان و ژانر به مطالعه آن بپردازیم.
ادبیات قرون وسطی در آغاز در انحصار فرادستان فئودالی بود و آرمان های آنان را بازتاب می داد؛ مانند پرهیزگاری، وفاداری و دلیری؛ بنابراین نظام ارباب رعیتی، جامعه را پیکربندی و خود را در ادبیات منعکس می کرد. در نتیجه در ادبیات آن دوران صحنه های جنگی پرشمار بوده و ایمان مسیحی حضور فراگیر داشت. با این حال، از اواخر سده دوازدهم میلادی، بورژواها به لطفِ رشدِ صنعت و تولیدات، امتیازات اقتصادی و حقوقی به دست آوردند که در رقابت با قدرت اربابان بود؛ بنابراین شاهد پدیدار شدن فرم های تازه ای هستیم طنزآمیزتر مانند رومان د رنارت یا غنایی تر مانند شعر در سده های چهاردهم و پانزدهم میلادی که وارث شعر کورتوازی بود.
اکثر نویسندگان این دوره برای ما ناشناخته هستند؛ این گمنامی صرفاً ناشی از فقدان اسناد موجود برای آن دوره نیست، بلکه به دلیل تصوری از نقش نویسنده است که کاملاً با تصور رمانتیستی فعلی متفاوت است. نویسندگان قرون وسطی اغلب به آثار ادبی باستانی و پدران ( آباء ) کلیسا مراجعه می کردند و بیشتر تمایل به تغییر فرم یا زیباتر کردنِ داستان هایی داشتند که پیشتر خوانده یا شنیده بودند، تا اینکه خودشان داستان هایی نو بسازند. حتی زمانی که داستان تازه ای خلق می کردند، اثر خود را اغلب به یک شخص برجسته یا خیالیِ دیگر نسبت می دادند. ما نام نویسندگان بسیاری از آثار مهم را نمی دانیم، به ویژه آنان که مربوط به قرون وسطی آغازین بودند. تنها از سده دوازدهم به بعد، نام نویسندگان برای مردم جذابیت پیدا کرد.
بیشتر نوشته های حفظ شده با نسخه اصلیِ اثر، آشکارا تفاوت دارند. دلیل این تفاوت آن است که این آثار یا نگارشی از نوشته های دکلمه شده و خوانده شده هستند، یا رونوشتی از نوشته هایی که پیشتر نگاشته شده بودند. در حین نقل دهان به دهان یک اثر، وفاداری به نویسنده ای که اغلب ناشناس بود، احتمال بسیار کمی داشت. از سوی دیگر، نوشتگران صومعه ها هر جا که صلاح می دیدند به خود اجازه اصلاح می دادند؛ بنابراین نوشته ها پس از خلق شدن در معرض تغییر بودند؛ هر راوی یا نوشتگر جدید آثار را بر پایه سلیقه خود یا سلیقه مردم روزگار اصلاح می کرد و نویسنده مشترک اثر می شد.
wiki: ادبیات قرون وسطی