آخنجی. آخنجی[ ۱] ( ترکی عثمانی: آقنجى ، IPA: ؛ ترکی استانبولی: akıncı ) به معنای سواره نظام سبک است. این کلمه از ریشه آخماق در زبان ترکی به معنای جاری شدن است. آنها یکی از نخستین لشکرهایی بودند که در مقابل ارتش دشمن قرار می گرفتند و به دلیری در جنگ مشهور بودند. "آخنجی ها" از اقوام ترک بودند ولی " دلی ها" سواره نظامی بود که شامل اسیران رومی یا فرزندان آنها بودند و بی محابا به قلب دشمن می زدند.
نقش اصلی آخنجی ها در نبرداین بود که به عنوان نیروهای پیشروی در خط مقدم عمل کنند و با استفاده از تاکتیک های چریکی ارتش مخالف در حال راهپیمایی را از روحیه خود درآورند و آنها را در حالت گیجی و شوک قرار دهند. [ ۲] می توان آنها را به یک داس در یک مزرعه گندم تشبیه کرد. آنها در اصل با تیر به دشمن حمله می کردند . هنگام حمله، آنها در حالی که هنوز به عقب شلیک می کردند ، عقب نشینی می کردند. آنها به راحتی می توانستند از سواره نظام سنگین پیشی بگیرند زیرا آنها به اسلحه سبک مسلح بودند و اسبهای آنها برای سرعت پرورش می یافت نه برای قدرت. نیروهای آخنجی شمشیر ، لنج ، سپر و نیزه های جنگی را نیز به همراه داشتند ، به طوری که در یک میدان جنگی ، ابتدا می توانستند با دشمن روبرو شوند و با غوغا جنگ کنند. در برخی از لشکرکشیهای عثمانی ، مانند نبرد میدان کرباوا ، نیروهای آخنجیتنها واحدهایی بودند که بدون نیاز به سواره نظام سنگین یا پیاده نظام عثمانی مورد استفاده قرار می گرفتند.
به دلیل تحرک آنها ازآخنجی برای شناسایی و به عنوان یک نیروی پیشتاز برای ایجاد وحشت در بین مردم محلی قبل از پیشروی نیروهای اصلی عثمانی استفاده می شد. از آنجا که آنها شبه نظامی نامنظم بودند ، به معاهدات صلح مقید نبودند ، بنابراین آنها می توانستند در زمان صلح به روستاهای مرزی حمله کنند و به پادگان ها ، قلعه ها و پست های مرزی دشمن حمله کنند ، دشمن را مدام آزار دهند و نقاط ضعف دفاعی کشور رقیب را بررسی کنند. آنها همچنین برای قطع تأمین و حمل و نقل دشمن به مسیرهای تجاری حمله می کردند.
نیروهای آخنجی توسط خانواده های خاصی هدایت می شدند. خانواده های معروف آکینجی مالکوچوغلو ، تورهانلی ، اومرلی ، اورنوسوغلو و میهالی بودند . این طوایف اکینجی عمدتاً متشکل از جنگجویان قبیله ای ترکمن از تبار غازی های جنگجو در زمان عثمان اول بودند. ماجراجویان ، مزدوران ، دراویش جنگجو و غیرنظامیان که به دنبال ماجراجویی یودند نیز به صفوف باندهای آکینجی می پیوستند.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفنقش اصلی آخنجی ها در نبرداین بود که به عنوان نیروهای پیشروی در خط مقدم عمل کنند و با استفاده از تاکتیک های چریکی ارتش مخالف در حال راهپیمایی را از روحیه خود درآورند و آنها را در حالت گیجی و شوک قرار دهند. [ ۲] می توان آنها را به یک داس در یک مزرعه گندم تشبیه کرد. آنها در اصل با تیر به دشمن حمله می کردند . هنگام حمله، آنها در حالی که هنوز به عقب شلیک می کردند ، عقب نشینی می کردند. آنها به راحتی می توانستند از سواره نظام سنگین پیشی بگیرند زیرا آنها به اسلحه سبک مسلح بودند و اسبهای آنها برای سرعت پرورش می یافت نه برای قدرت. نیروهای آخنجی شمشیر ، لنج ، سپر و نیزه های جنگی را نیز به همراه داشتند ، به طوری که در یک میدان جنگی ، ابتدا می توانستند با دشمن روبرو شوند و با غوغا جنگ کنند. در برخی از لشکرکشیهای عثمانی ، مانند نبرد میدان کرباوا ، نیروهای آخنجیتنها واحدهایی بودند که بدون نیاز به سواره نظام سنگین یا پیاده نظام عثمانی مورد استفاده قرار می گرفتند.
به دلیل تحرک آنها ازآخنجی برای شناسایی و به عنوان یک نیروی پیشتاز برای ایجاد وحشت در بین مردم محلی قبل از پیشروی نیروهای اصلی عثمانی استفاده می شد. از آنجا که آنها شبه نظامی نامنظم بودند ، به معاهدات صلح مقید نبودند ، بنابراین آنها می توانستند در زمان صلح به روستاهای مرزی حمله کنند و به پادگان ها ، قلعه ها و پست های مرزی دشمن حمله کنند ، دشمن را مدام آزار دهند و نقاط ضعف دفاعی کشور رقیب را بررسی کنند. آنها همچنین برای قطع تأمین و حمل و نقل دشمن به مسیرهای تجاری حمله می کردند.
نیروهای آخنجی توسط خانواده های خاصی هدایت می شدند. خانواده های معروف آکینجی مالکوچوغلو ، تورهانلی ، اومرلی ، اورنوسوغلو و میهالی بودند . این طوایف اکینجی عمدتاً متشکل از جنگجویان قبیله ای ترکمن از تبار غازی های جنگجو در زمان عثمان اول بودند. ماجراجویان ، مزدوران ، دراویش جنگجو و غیرنظامیان که به دنبال ماجراجویی یودند نیز به صفوف باندهای آکینجی می پیوستند.
wiki: آخنجی