ستاره شناسی فروسرخ شاخه ای از ستاره شناسی و اخترفیزیک است که به بررسی اجرام آسمانی قابل مشاهده با امواج فروسرخ می پردازد. طول موج نور مادون قرمز در محدودهٔ ۰٫۷۵ تا ۳۰۰ میکرومتر قرار دارد. امواج فروسرخ پایین تر از نور مرئی ( ۳۸۰ تا ۷۵۰ نانومتر ) قرار دارند و به همین دلیل با چشم قابل دیدن نیستند.
ستاره شناسی فروسرخ در سال های ۱۸۳۰، سه دهه پس از کشف پرتو فروسرخ توسط ویلیام هرشل در سال ۱۸۰۰، آغاز شد. پیشرفت در ابتدا، تا زمانی که اوایل قرن بیستم اجرام آسمانی دیگری به جز خورشید و ماه توسط امواج فروسرخ شناسایی شدند، محدود بود. پس از تعدادی اکتشاف در زمینهٔ ستاره شناسی رادیویی بین سال های ۱۹۵۰ تا ۱۹۷۰، ستاره شناسان به این نتیجه رسیدند که اطلاعاتی مفید در فضا خارج از نور مرئی قرار دارد. در این زمان ستاره شناسی مدرن فروسرخ پا به عرصهٔ وجود گذاشت.
ستاره شناسی فروسرخ و نوری اغلب از یک نوع تلسکوپ استفاده می کند. در اینجا می توان به آینه ها و عدسی های یکسان که در نور محدودهٔ بینایی کارایی دارند، اشاره کرد. هر دو از آشکارسازهای حالت جامد استفاده می کنند، با اینکه نوع آن ها یکسان نیست. نور فروسرخ توسط بخار آب در اتمسفر زمین در بیشتر طول موج ها جذب می شود، به همین دلیل بیشتر تلسکوپ های مربوط به امواج فروسرخ را در ارتفاع و جاهای به دور از رطوبت قرار می دهند. تلسکوپ های خارج از جو نیز وجود دارند که در محدودهٔ فروسرخ کار می کنند. از آن ها می توان به تلسکوپ فضایی اسپیتزر و رصدخانه فضایی هرشل اشاره کرد.
کشف اشعه فروسرخ را به ویلیام هرشل نسبت می دهند، که آزمایشی با قرار دادن دماسنج را در نور خورشید با رنگ های مختلف که از منشور خارج می شد، انجام داد. او متوجه شد که نور خورشید دماسنج را در محدودهٔ نور خارج از بینایی، بیشتر گرم می کند. ( قسمت زیر نور قرمز ) با وجود اینکه دلیل افزایش دما در دماسنج ساختار منشور و نه ویژگی از خورشید است، اما واقعیت افزایش دما هرشل را به این فکر انداخت که امواجی خارج از دید نیز از خورشید به زمین ارسال می شوند. او به این پرتوها، امواج رنگ مانند[ واژه نامه ۱] لقب داد. زیرا تمامی ویژگی های نور رنگی مانند بازتاب، ارسال، جذب را داشتند. [ ۱]
با تلاش هایی که انجام شد، دانشمندان بین سال های ۱۸۳۰ تا اواخر قرن ۱۹ام موفق به کشف منابع ستاره شناسی دیگری با این ویژگی شدند. امواج فروسرخ مربوط به ماه در سال ۱۸۷۳ توسط ویلیام پارسونز، کشف شدند. ارنست فاکس نیکولز با استفاده از تابش سنج تلاش کرد، تا پرتو فروسرخ ستاره های نگهبان شمال و کرکس نشسته را تشخیص دهد، اما به نتایج قطعی دست پیدا نکرد.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفستاره شناسی فروسرخ در سال های ۱۸۳۰، سه دهه پس از کشف پرتو فروسرخ توسط ویلیام هرشل در سال ۱۸۰۰، آغاز شد. پیشرفت در ابتدا، تا زمانی که اوایل قرن بیستم اجرام آسمانی دیگری به جز خورشید و ماه توسط امواج فروسرخ شناسایی شدند، محدود بود. پس از تعدادی اکتشاف در زمینهٔ ستاره شناسی رادیویی بین سال های ۱۹۵۰ تا ۱۹۷۰، ستاره شناسان به این نتیجه رسیدند که اطلاعاتی مفید در فضا خارج از نور مرئی قرار دارد. در این زمان ستاره شناسی مدرن فروسرخ پا به عرصهٔ وجود گذاشت.
ستاره شناسی فروسرخ و نوری اغلب از یک نوع تلسکوپ استفاده می کند. در اینجا می توان به آینه ها و عدسی های یکسان که در نور محدودهٔ بینایی کارایی دارند، اشاره کرد. هر دو از آشکارسازهای حالت جامد استفاده می کنند، با اینکه نوع آن ها یکسان نیست. نور فروسرخ توسط بخار آب در اتمسفر زمین در بیشتر طول موج ها جذب می شود، به همین دلیل بیشتر تلسکوپ های مربوط به امواج فروسرخ را در ارتفاع و جاهای به دور از رطوبت قرار می دهند. تلسکوپ های خارج از جو نیز وجود دارند که در محدودهٔ فروسرخ کار می کنند. از آن ها می توان به تلسکوپ فضایی اسپیتزر و رصدخانه فضایی هرشل اشاره کرد.
کشف اشعه فروسرخ را به ویلیام هرشل نسبت می دهند، که آزمایشی با قرار دادن دماسنج را در نور خورشید با رنگ های مختلف که از منشور خارج می شد، انجام داد. او متوجه شد که نور خورشید دماسنج را در محدودهٔ نور خارج از بینایی، بیشتر گرم می کند. ( قسمت زیر نور قرمز ) با وجود اینکه دلیل افزایش دما در دماسنج ساختار منشور و نه ویژگی از خورشید است، اما واقعیت افزایش دما هرشل را به این فکر انداخت که امواجی خارج از دید نیز از خورشید به زمین ارسال می شوند. او به این پرتوها، امواج رنگ مانند[ واژه نامه ۱] لقب داد. زیرا تمامی ویژگی های نور رنگی مانند بازتاب، ارسال، جذب را داشتند. [ ۱]
با تلاش هایی که انجام شد، دانشمندان بین سال های ۱۸۳۰ تا اواخر قرن ۱۹ام موفق به کشف منابع ستاره شناسی دیگری با این ویژگی شدند. امواج فروسرخ مربوط به ماه در سال ۱۸۷۳ توسط ویلیام پارسونز، کشف شدند. ارنست فاکس نیکولز با استفاده از تابش سنج تلاش کرد، تا پرتو فروسرخ ستاره های نگهبان شمال و کرکس نشسته را تشخیص دهد، اما به نتایج قطعی دست پیدا نکرد.
wiki: اخترشناسی فروسرخ