تلاش های بسیاری برای اتحاد فرانک ها و مغول ها در سده سیزدهم میلادی بر علیه دشمن مشترک آن ها، خلافت های اسلامی، توسط رهبران صلیبی فرانکی و امپراتوری مغول انجام گرفت. چنین اتحادی ممکن است یک انتخاب بدیهی به نظر برسد: مغول ها با توجه به حضور مسیحیان نسطوری در دربار مغول از قبل با مسیحیت همدل بودند. فرانک ها ( ساکنان غرب اروپا و آن هایی که در دولت های صلیبی شام بودند ) تا حدودی به خاطر افسانه دیرپای اسطوره ای یوحنای کشیش، پادشاه شرقی که بسیاری باور داشتند روزی به کمک صلیبیون در سرزمین مقدس خواهد آمد، با ایده حمایت از شرق موافق بودند. [ ۱] [ ۲] مسلمانان نیز دشمن مشترک فرانک ها و مغول ها بودند. با این وجود، علی رغم پیام ها، هدیه ها و فرستادگان متعدد در طول چند دهه، این اتحاد که اغلب پیشنهاد می شد هرگز به نتیجه نرسید. [ ۱] [ ۳]
تماس های اروپاییان و مغولان در حدود سال ۱۲۲۰ میلادی آغاز شد و پیام های گاه و بیگاه پاپ و پادشاهان اروپایی به رهبران مغول مانند خان بزرگ و متعاقباً به ایلخانان در ایرانِ تحت حکومت مغول ارسال می شد. ارتباطات از یک الگوی مکرر پیروی می کرد: اروپایی ها از مغول ها می خواستند به مسیحیت غربی روی آورند، در حالی که مغولان با تقاضای تسلیم و ادای احترام بدان ها پاسخ می دادند. مغول ها پیش از این بسیاری از کشورهای مسیحی و مسلمان را در سراسر آسیا فتح کرده بودند و پس از نابودی نزاریان الموت و دودمان های مسلمان عباسیان و ایوبیان، برای چند نسل بعدی با قدرت اسلامی باقی مانده در منطقه یعنی مملوکان مصری مبارزه می کردند. هتوم یکم، پادشاه ملت مسیحی ارمنستان کیلیکیه، در سال ۱۲۴۷ تسلیم مغول ها شد و سایر پادشاهان را به مشارکت در اتحاد مسیحیان و مغولتم تشویق کرد، اما تنها توانست داماد خود، شاهزاده بوهموند ششم از دولت صلیبی انطاکیه را متقاعد کند که در سال ۱۲۶۰ تسلیم شد. دیگر رهبران مسیحی مانند صلیبیون عکا نسبت به مغول ها بی اعتمادتر بودند و آن ها را به عنوان مهم ترین تهدید در منطقه تلقی می کردند؛ بنابراین بارون های عکا در یک اتحاد غیرعادی با مملوک های مسلمان شرکت کردند و به نیروهای مصری اجازه دادند بی مخالفت از طریق سرزمین های صلیبی برای درگیری با مغولان و شکست آن ها در نبرد محوری عین جالوت در سال ۱۲۶۰ پیشروی کنند. [ ۴]
دیدگاه اروپاییان دربارهٔ مغولان در اواسط دهه ۱۲۶۰ از دشمنانی که باید از آن ها ترسید به متحدان احتمالی علیه مسلمانان تبدیل شد. مغولان تلاش کردند از این امر استفاده کنند و در ازای همکاری اورشلیم را پس از فتح به اروپایی ها بدهند. تلاش ها برای تحکیم اتحادیه از طریق مذاکره با بسیاری از رهبران ایلخانان مغول در ایران، از بنیانگذار آن هولاکو تا نوادگانش اباقا، ارغون، غازان و اولجایتو ادامه یافت، اما به موفقیت نرسید. مغول ها در میان سال های ۱۲۸۱ تا ۱۳۱۲ چندین بار به سوریه حمله کردند که گاه در تلاش برای عملیات مشترک با فرانک ها بود، اما مشکلات لجستیکی قابل توجهی به این معنی بود که نیروها با فاصله ماه ها از راه می رسیدند، اما هرگز نمی توانستند فعالیت ها را به نحو مؤثری هماهنگ کنند. [ ۵] امپراتوری مغول سرانجام در جنگ داخلی فروپاشید و مملوک های مصر با موفقیت تمام فلسطین و سوریه را از صلیبیون پس گرفتند. پس از سقوط عکا در ۱۲۹۱، صلیبیون بازمانده به جزیره قبرس عقب نشینی کردند. آن ها آخرین تلاش خود را برای ایجاد یک پل ارتباطی در جزیره کوچک ارواد در ساحل طرطوس انجام دادند اما در تلاش برای هماهنگی عملیات نظامی با مغولان دوباره شکست خوردند و مسلمانان با محاصره جزیره به آن پاسخ دادند. با سقوط ارواد در سال ۱۳۰۲، صلیبیون آخرین پایگاه خود را در سرزمین مقدس از دست دادند. [ ۶]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفتماس های اروپاییان و مغولان در حدود سال ۱۲۲۰ میلادی آغاز شد و پیام های گاه و بیگاه پاپ و پادشاهان اروپایی به رهبران مغول مانند خان بزرگ و متعاقباً به ایلخانان در ایرانِ تحت حکومت مغول ارسال می شد. ارتباطات از یک الگوی مکرر پیروی می کرد: اروپایی ها از مغول ها می خواستند به مسیحیت غربی روی آورند، در حالی که مغولان با تقاضای تسلیم و ادای احترام بدان ها پاسخ می دادند. مغول ها پیش از این بسیاری از کشورهای مسیحی و مسلمان را در سراسر آسیا فتح کرده بودند و پس از نابودی نزاریان الموت و دودمان های مسلمان عباسیان و ایوبیان، برای چند نسل بعدی با قدرت اسلامی باقی مانده در منطقه یعنی مملوکان مصری مبارزه می کردند. هتوم یکم، پادشاه ملت مسیحی ارمنستان کیلیکیه، در سال ۱۲۴۷ تسلیم مغول ها شد و سایر پادشاهان را به مشارکت در اتحاد مسیحیان و مغولتم تشویق کرد، اما تنها توانست داماد خود، شاهزاده بوهموند ششم از دولت صلیبی انطاکیه را متقاعد کند که در سال ۱۲۶۰ تسلیم شد. دیگر رهبران مسیحی مانند صلیبیون عکا نسبت به مغول ها بی اعتمادتر بودند و آن ها را به عنوان مهم ترین تهدید در منطقه تلقی می کردند؛ بنابراین بارون های عکا در یک اتحاد غیرعادی با مملوک های مسلمان شرکت کردند و به نیروهای مصری اجازه دادند بی مخالفت از طریق سرزمین های صلیبی برای درگیری با مغولان و شکست آن ها در نبرد محوری عین جالوت در سال ۱۲۶۰ پیشروی کنند. [ ۴]
دیدگاه اروپاییان دربارهٔ مغولان در اواسط دهه ۱۲۶۰ از دشمنانی که باید از آن ها ترسید به متحدان احتمالی علیه مسلمانان تبدیل شد. مغولان تلاش کردند از این امر استفاده کنند و در ازای همکاری اورشلیم را پس از فتح به اروپایی ها بدهند. تلاش ها برای تحکیم اتحادیه از طریق مذاکره با بسیاری از رهبران ایلخانان مغول در ایران، از بنیانگذار آن هولاکو تا نوادگانش اباقا، ارغون، غازان و اولجایتو ادامه یافت، اما به موفقیت نرسید. مغول ها در میان سال های ۱۲۸۱ تا ۱۳۱۲ چندین بار به سوریه حمله کردند که گاه در تلاش برای عملیات مشترک با فرانک ها بود، اما مشکلات لجستیکی قابل توجهی به این معنی بود که نیروها با فاصله ماه ها از راه می رسیدند، اما هرگز نمی توانستند فعالیت ها را به نحو مؤثری هماهنگ کنند. [ ۵] امپراتوری مغول سرانجام در جنگ داخلی فروپاشید و مملوک های مصر با موفقیت تمام فلسطین و سوریه را از صلیبیون پس گرفتند. پس از سقوط عکا در ۱۲۹۱، صلیبیون بازمانده به جزیره قبرس عقب نشینی کردند. آن ها آخرین تلاش خود را برای ایجاد یک پل ارتباطی در جزیره کوچک ارواد در ساحل طرطوس انجام دادند اما در تلاش برای هماهنگی عملیات نظامی با مغولان دوباره شکست خوردند و مسلمانان با محاصره جزیره به آن پاسخ دادند. با سقوط ارواد در سال ۱۳۰۲، صلیبیون آخرین پایگاه خود را در سرزمین مقدس از دست دادند. [ ۶]

wiki: اتحاد فرانک و مغول