ابوبکر شبلی

شیخ ابوبکر دلف بن جَحدر شبلی ( ۹۴۶–۸۶۱ میلادی ) صوفی معروف قرن سوم هجری؛ وی را ابن جعفر نیز نامیده اند. جامی می نویسد نامش جعفر بن یونس است و بر قبر وی در بغداد نیز همین نام را نوشته اند.
شبلی در سال ۲۴۷ ه‍. ق در شهر سامرا متولد و ۸۵ سال بعد در بغداد از دنیا رفت. اصل وی از خراسان قدیم و از مردم اسروشَنه از فرغانه بود. پدر شبلی حاجب بزرگ خلیفهٔ عباسی بود و خود وی نیز مدتی حاکم دماوند بود؛ و سپس حاجب موفق بالله سردار عباسی گردید. آنگاه مشاغل دیوانی را ترک گفت و به عبادت پرداخت. عاقبت در مجلس خیر نساج ( از بزرگان تصوف ) توبه کرد و پس از آن برای مصاحبت با جنید بغدادی به پیش او رفت اما جنید آمادگی لازم برای رشد معنوی را در او ندید پس او را به گدایی کردن دستور داد تا صفات رذیله ( همچون تکبر ) در او از بین برود، پس از آن تا مدت ها شبلی گدایی می کرد و تمام پولی را هم که به دست میاورد را به جنید میداد و او هم به فقرا و دراویش میبخشید، پس از گذشت مدتی به این منوال شبلی نزد جنید نشسته بود، جنید از او پرسید: خود را چگونه میبینی؟ شبلی پاسخ داد :من پائین ترین خلق خدا هستم. پس جنید دانست که حالا استعداد و آمادگی لازم برای مصاحبت و تربیت عرفانی و سلوکی را دارد، پس او را به دائره مریدان و شاگردانش راه داد' . شبلی به جز ضیاع و عقار، شصت هزار دینار از پدر به ارث برده بود که همه را در راه خدا بخشید. به سبب بسیاری مجاهده و اعمال خارق العاده، مردم وی را دیوانه می پنداشتند و مکرر وی را به دارالمجانین می بردند.
... [مشاهده متن کامل]

منابع

• https://fa.wikipedia.org/wiki/ابوبکر_شبلی