[ویکی فقه] ابوالعباس احمد بن ابراهیم ضبی اصفهانی، شاعر، ادیب و دانشمند قرن چهارم هجری در اصفهان بوده است.
ابوالعبّاس احمد بن ابراهیم ضبّی، ملقّب به «کافی الاوحد»، شاعر، ادیب و دانشمند قرن چهارم هجری. وی از صاحبان و پرورش یافتگان صاحب بن عبّاد بود، و صاحب به او اعتقاد تامّ و تمام داشت، و پس از وفات صاحب، این ابوالعبّاس بود که بر جنازه استاد، نماز گزارد. در سال ۳۸۵ق پس از وفات صاحب بن عبّاد به شراکت ابوعلی خطیر اصفهانی وزارت فخرالدّوله دیلمی را برعهده گرفت. پس از مرگ فخرالدّوله وزارت مجدالدّوله پسر او را نیز عهده دار بود تا این که سیّده، مادر مجدالدّوله او را به مسموم کردن برادر متّهم ساخت، و دویست هزار دینار برای مراسم تعزیت و سوگواری مطالبه نمود. ابوالعبّاس به ناچار به بدرالدّین حسنویه امیر جبال پناه برد، و در سال ۳۹۲ در بروجرود وفات یافت. پسرش سعد بن احمد جنازه پدر را به کربلا برد، و با مساعی شریف ابواحمد (پدر شریف رضی) در آن آستان متبرّک در خاک آرمید. ابوالعبّاس ضبّی مردی نیکوکار و فرهنگ دوست بود، و آثار خیریّه بسیار از خود به جای نهاد. مافرّوخی اشاره می کند که ابوالعبّاس ضبّی کتابخانه ای ارزشمند در مسجد عتیق اصفهان بنا کرد که حاوی هزاران نسخه نفیس ادبی، فقهی، حدیثی، فلسفی، ریاضی، هیات، منطق، تاریخ و علوم طبیعی بود، و آن را وقف فضلاء و دانشمندان نموده بود. فهرستی که از کتاب های کتابخانه فراهم شده بود، بالغ بر سه جلد ضخیم می شد. متاسّفانه در سال ۵۱۵ق فداییان اسماعیلی، مسجد جامع اصفهان را به آتش کشیدند، و آن کتابخانه بزرگ، با هزاران کتاب نفیس موجود در مخزن آن را در آتش کینه خود سوختند. وی در سرودن اشعار عربی از اساتید ارجمند عهد خود بوده، و در غزل و قصیده، اشعاری شیوا می سروده است. او اشعاری در مدح ائمّه شیعه دارد، و در کتاب الغدیر نمونه ای از غدیریّه او را آورده است.
ثعالبی، عبدالملک بن محمد، یتیمه الدّهر، ج۳، ص۳۳۹.
۱. ↑ ثعالبی، عبدالملک بن محمد، یتیمه الدّهر، ج۳، ص۳۳۹.
مهدوی، سید مصلح الدین، اعلام اصفهان، ج۱، ص۲۹۳.
...
ابوالعبّاس احمد بن ابراهیم ضبّی، ملقّب به «کافی الاوحد»، شاعر، ادیب و دانشمند قرن چهارم هجری. وی از صاحبان و پرورش یافتگان صاحب بن عبّاد بود، و صاحب به او اعتقاد تامّ و تمام داشت، و پس از وفات صاحب، این ابوالعبّاس بود که بر جنازه استاد، نماز گزارد. در سال ۳۸۵ق پس از وفات صاحب بن عبّاد به شراکت ابوعلی خطیر اصفهانی وزارت فخرالدّوله دیلمی را برعهده گرفت. پس از مرگ فخرالدّوله وزارت مجدالدّوله پسر او را نیز عهده دار بود تا این که سیّده، مادر مجدالدّوله او را به مسموم کردن برادر متّهم ساخت، و دویست هزار دینار برای مراسم تعزیت و سوگواری مطالبه نمود. ابوالعبّاس به ناچار به بدرالدّین حسنویه امیر جبال پناه برد، و در سال ۳۹۲ در بروجرود وفات یافت. پسرش سعد بن احمد جنازه پدر را به کربلا برد، و با مساعی شریف ابواحمد (پدر شریف رضی) در آن آستان متبرّک در خاک آرمید. ابوالعبّاس ضبّی مردی نیکوکار و فرهنگ دوست بود، و آثار خیریّه بسیار از خود به جای نهاد. مافرّوخی اشاره می کند که ابوالعبّاس ضبّی کتابخانه ای ارزشمند در مسجد عتیق اصفهان بنا کرد که حاوی هزاران نسخه نفیس ادبی، فقهی، حدیثی، فلسفی، ریاضی، هیات، منطق، تاریخ و علوم طبیعی بود، و آن را وقف فضلاء و دانشمندان نموده بود. فهرستی که از کتاب های کتابخانه فراهم شده بود، بالغ بر سه جلد ضخیم می شد. متاسّفانه در سال ۵۱۵ق فداییان اسماعیلی، مسجد جامع اصفهان را به آتش کشیدند، و آن کتابخانه بزرگ، با هزاران کتاب نفیس موجود در مخزن آن را در آتش کینه خود سوختند. وی در سرودن اشعار عربی از اساتید ارجمند عهد خود بوده، و در غزل و قصیده، اشعاری شیوا می سروده است. او اشعاری در مدح ائمّه شیعه دارد، و در کتاب الغدیر نمونه ای از غدیریّه او را آورده است.
ثعالبی، عبدالملک بن محمد، یتیمه الدّهر، ج۳، ص۳۳۹.
۱. ↑ ثعالبی، عبدالملک بن محمد، یتیمه الدّهر، ج۳، ص۳۳۹.
مهدوی، سید مصلح الدین، اعلام اصفهان، ج۱، ص۲۹۳.
...
wikifeqh: ابوالعباس_احمد_بن_ابراهیم_ضبی