ابوالبرکات عبدالرحمن بن محمد انباری

[ویکی فقه] اِبْن اَنْباری، یا انباری، ابوالبرکات عبدالرحمان بن محمد، کمال الدین (گاه : کمال ) (۴ ربیع الثانی ۵۱۳ - ۹ شعبان ۵۷۷ق /۱۵ ژوئیه ۱۱۱۹- ۱۸ دسامبر ۱۱۸۱م )، نحوی، لغت شناس و نیز فقیه و محدث است.
در انبار نزد پدر و خلیفه بن محفوظ حدیث شنید و از آنان روایت کرد. بسیار جوان بود که به بغداد رفت و در همان جا مسکن گزید و به مدرسه نظامیه پیوست . در نظامیه نخست نزد ابومنصور رزاز به آیین شافعی ، فقه و خلاف آموخت و گویا در همان ایام با عنوان «مُعید» به کار گماشته شد. پس از آن ، نحو را در خدمت ابن شجری، نقیب طالبیان در کرخ ، خواند (وی آخرین کسی است که ابن انباری شرح حالش را در نزهه خویش آورده است ) و نزد جوالیقی ادبیات را فرا گرفت . وی نزد استادان دیگری نیز دانش آموخت تا سرانجام «شیخ زمانه » شد و در نظامیه به تدریس نحو پرداخت . آنگاه آثارش شهرت یافت و طلاب علم از هر سو به محضرش شتافتند.
صاحب نفسی گرم و مبارک
ابوالبرکات در مقام استادی، نَفَسی گرم و «مبارک » داشت ، چنانکه هر کس نزد وی شاگردی کرد، از مشاهیر شد. همو گوید که برخی از این شاگردان را خود ملاقات کرده است . صالح ضامن ، نام ۲۳ تن از این افراد را برشمرده است .
دیندار و پارسا
ابن انباری مردی سخت دیندار و پارسا و زاهدی مخلص و بی پیرایه بود. او از هیاهوی نظامیه روی برتافت و در گوشه عزلت نشست . به نوشته قفطی در رباطی در شرق بغداد ، در محله خاتونیه خارجه مسکن گزید. در همین رباط بود که یک سال پیش از مرگش ، ابن دبیثی از وی دیدار کرد و ابیاتی چند از او شنید.
وفات
...