ابن ناظر

[ویکی فقه] اِبْنِ ناظِر، یا ابن ابی الاحوص، ابوعلی حسین بن عبدالعزیز بن محمد فهری قرشی (د ۶۹۹ق/ ۱۳۰۰م) مقری، محدث، فقیه، ادیب و قاضی اندلسی است.
اصل او از بلنسیه بود. در جبّان به دنیا آمد، در غرناطه رشد یافت و از ابومحمد عبداللّه بن حسین کواب قرائات سبع و جز آن را فرا گرفت سپس به اشبیلیه رفت و در آن جا از ابوعلی شلوبین ادبیات آموخت.
مشایخ حدیث
در این هنگام که ابوالقاسم ابن بقی (د ۶۲۵ق) به اشبیلیه آمده بود، ابن ناظر به ملاقات او شتافته، از او حدیث شنید. او در آن جا از محدثان دیگری نیز اخذ حدیث نمود که ازجمله آن ها ابوالحسن ابن جابر دباج است. سپس به بلنسیه رفت و از ابوالحسن ابن خیره، و ابوربیع ابن سالم کلاعی حدیث شنید. بعد به جزیرۀ شقر رفت و نزد ابوبکر محمد ابن محمد بن وضاح التیسیر ابوعمرودانی و شاطبیه را خواند سپس به مرسیه رفت و در آن جا از جماعتی از جمله ابوالعباس ابن عیّاش و در اُریوله از ابوالحسن عبدالرحمن بن بقی حدیث شنید. بعد به مالقه رفت و از دیگران چون ابومحمد عطیه و ابوالقاسم ابن طیلسان اخذ حدیث نمود. از استادان دیگر او می توان از ابوعامر یزید بن وهب فهری و موسی بن عبدالرحمن بن یحیی بن عربی نام برد.
خطیب مالقه
وی مدتی در غرناطه به اقراء قرآن و تدریس ادب اشتغال داشت، آنگاه به مالقه رفت و مدت کمی در آن جا به اقراء پرداخت و حدود ۲۵ سال خطیب مالقه بود، اما به سبب بروز فتنه و ناسازگاری در مالقه و دسیسه چینیِ فزاری از آن جا به غرناطه گریخت و قضاءالمریه و سپس قضاء بسطه را بر عهده گرفت و پس از رفع فتنۀ مالقه و خروج بنواشقیلوله از آن جا در ۶۸۷ق/ ۱۲۸۸م متولی قضای مالقه شد. ابن ناظر را فردی آگاه به علوم مختلف، اهل ضبط در روایت و از آخرین مقریان اندلس معرفی نموده اند.
شاگردان
...