ابن لبان

[ویکی فقه] اِبْن ِ لَبّان ، شمس الدین ابوعبدالله محمد بن احمد بن عبدالمؤمن اِسْعِری دمشقی (۶۷۹ -۲۴ یا ۲۵ شوال ۷۴۹ق /۱۲۸۰- ۱۵ یا ۱۶ ژانویه ۱۳۴۹م )، فقیه شافعی ، محدث ، صوفی ، ادیب و مفسر بود.
او در دمشق به دنیا آمد و در همان جا نشأت یافت . مقدمات ادب را از شمس الدین محمد بن ابی الفتح آموخت و شاطبیه را نزد پدرش شهاب الدین خواند و از ابوحفص ابن قواس ، ابوالحسین یونینی و شرف الدین فزاری حدیث شنید. سپس به مصر رفت و از عبدالمؤمن بن خلف دِمیاطی در قاهره ، عبدالرحمان بن عبدالقوی خثعمی در جیزه ، علی بن احمد غَرّافی در اسکندریه و حسن بن عبدالکریم غماری سبط زیاده حدیث شنید.
تحصیلات
فقه را از جمال الدین شریشی ، نجم الدین ابن رفعه ، کمال الدین ابن زملکانی و صدرالدین ابن وکیل فراگرفت و همگی به او اجازه فتوا دادند.
فعالیت علمی
ابن لبان بر اثر آشنایی و مصاحبت با یاقوت حبشی شاذلی در اسکندریه ، بدو گرایش یافت ، و به دامادی وی درآمد. او در مصر ابتدا در جامع عتیق مجالس درس و وعظ داشت و بر طریق شاذلیه سخن می گفت . وی علاوه بر خطابت جامع اَفْرَم و سپس جامع آقسنقر ناصری ، تدریس در مدرسه خشابیه را برعهده داشته است .
شاگردان
...