ابن خل

[ویکی فقه] اِبْن خَل، ابوالحسن محمد بن مبارک بن محمد بن عبدالله بن محمد بغدادی (۴۷۵-۵۵۲ق /۱۰۸۲-۱۱۵۷م)، فقیه بزرگ شافعی ، محدّث و مفتی بغداد می باشد.
وی فقه و اصول را از «ابوبکر محمد بن احمد شاشی» (چاچی) فرا گرفت و از «ابن ایوب، ابن طیوری، ابن بطر، ثابت بن بندار، جعفر سراج، ابن طلحه نعالی، حسین بن بُسری» و دیگران استماع حدیث کرد و « سمعانی ، عبدالخالق بن اسد، احمد بن طارق کرکی، فتح بن عبدالسلام، ابوالحسن قطیعی» و کسان دیگر از او نقل حدیث کرده اند.
← تدریس
ابن خل سیرتی نیکو و رفتاری دلپسند داشت. زندگی را با سختی و رنج و زهد می گذرانید و همواره ملازم مسجد «رَحْبة» واقع در شرق بغداد بود، چنانکه جز در موارد ضروری از آن جا خارج نمی شد. «احمد بن طارق کرکی» درباره استادان ابن خل رساله ای ( مشیخه ای ) فراهم آورد و در آن از هر استاد یک حدیث به روایت از ابن خل نقل کرد.
خط زیبا
ابن خل در روزگار خود تنها کسی بود که در « مسأله سُرَیْجیّه » فتوا داد. او خطی خوش داشت و مردم برای به دست آوردن نمونه ای از خط زیبایش فتواهای بسیار از او می خواستند، و چون این امر موجب اتلاف وقت می شد، ناگزیر فتاوی را با قلمی شکسته و خطی ناخوش نوشت و بدین سان از این مشغله ها رهایی یافت.
آثار
...