[ویکی فقه] اِبْن خَل، ابوالحسن محمد بن مبارک بن محمد بن عبدالله بن محمد بغدادی (۴۷۵-۵۵۲ق /۱۰۸۲-۱۱۵۷م)، فقیه بزرگ شافعی ، محدّث و مفتی بغداد می باشد.
وی فقه و اصول را از «ابوبکر محمد بن احمد شاشی» (چاچی) فرا گرفت و از «ابن ایوب، ابن طیوری، ابن بطر، ثابت بن بندار، جعفر سراج، ابن طلحه نعالی، حسین بن بُسری» و دیگران استماع حدیث کرد
ابن جوزی، ابوالفرج، المنتظم، ج۱۰، ص۱۸۰، حیدرآباد دکن، ۱۳۵۸ق.
ابن خل سیرتی نیکو و رفتاری دلپسند داشت. زندگی را با سختی و رنج و زهد می گذرانید و همواره ملازم مسجد «رَحْبة» واقع در شرق بغداد بود، چنانکه جز در موارد ضروری از آن جا خارج نمی شد.
ابن خلکان، وفیات، ج۴، ص۲۲۷.
ابن خل در روزگار خود تنها کسی بود که در « مسأله سُرَیْجیّه » فتوا داد. او خطی خوش داشت و مردم برای به دست آوردن نمونه ای از خط زیبایش فتواهای بسیار از او می خواستند، و چون این امر موجب اتلاف وقت می شد، ناگزیر فتاوی را با قلمی شکسته و خطی ناخوش نوشت و بدین سان از این مشغله ها رهایی یافت.
ابن خلکان، وفیات، ج۴، ص۲۲۷.
...
وی فقه و اصول را از «ابوبکر محمد بن احمد شاشی» (چاچی) فرا گرفت و از «ابن ایوب، ابن طیوری، ابن بطر، ثابت بن بندار، جعفر سراج، ابن طلحه نعالی، حسین بن بُسری» و دیگران استماع حدیث کرد
ابن جوزی، ابوالفرج، المنتظم، ج۱۰، ص۱۸۰، حیدرآباد دکن، ۱۳۵۸ق.
ابن خل سیرتی نیکو و رفتاری دلپسند داشت. زندگی را با سختی و رنج و زهد می گذرانید و همواره ملازم مسجد «رَحْبة» واقع در شرق بغداد بود، چنانکه جز در موارد ضروری از آن جا خارج نمی شد.
ابن خلکان، وفیات، ج۴، ص۲۲۷.
ابن خل در روزگار خود تنها کسی بود که در « مسأله سُرَیْجیّه » فتوا داد. او خطی خوش داشت و مردم برای به دست آوردن نمونه ای از خط زیبایش فتواهای بسیار از او می خواستند، و چون این امر موجب اتلاف وقت می شد، ناگزیر فتاوی را با قلمی شکسته و خطی ناخوش نوشت و بدین سان از این مشغله ها رهایی یافت.
ابن خلکان، وفیات، ج۴، ص۲۲۷.
...
wikifeqh: ابن خل_محمد_بن_مبارک_بغدادی