ابن جهیم

لغت نامه دهخدا

ابن جهیم. [ اِ ن ُ ج ُ هََ ] ( اِخ ) مفیدبن جهیم اسدی حلی. از فقهای شیعه در قرن هفتم هَ.ق. شاگرد محقق حلی. و علامه از او روایت کرده است.

فرهنگ فارسی

از فقهای شیعه در قرن هفتم شاگرد محقق حلی و علامه

دانشنامه اسلامی

[ویکی فقه] ابن جهیم ، مفیدالدین ابوعبدالله محمد بن علی اسدی ، حلی ، متکلم ، فقیه و اصولی شیعی در سده ۷ق /۱۳م است.
نام نیای بزرگ او را ابن طاووس به صورت «جهم » ضبط کرده است
عصر و طبقه
از تاریخ تولد و وفات وی اطلاعی در دست نیست ، لیکن از بررسی احوال مشایخ و راویان وی می توان نتیجه گرفت که معاصر و در طبقه محقق حلی (د ۶۷۶ق /۱۲۷۷م ) بوده است .
جایگاه علمی
از آنچه علامه حلی درباره ملاقات خواجه نصیرالدین طوسی با محقق حلی در حله و گفت و گوی آن دو نقل کرده ، چنین برمی آید که ابن جهیم یکی از سرآمدان عصر خود در اصول عقاید و اصول فقه بوده است، افزون بر این ، فقاهت وی مورد اذعان علامه حلی و ابن طاووس نیز بوده است . حر عاملی او را ادیب و شاعر نیز دانسته است
مشایخ اجازه
...

پیشنهاد کاربران

بپرس