ایمونوگلوبولینها دسته ای از مولکول های زیستی هستند که در سیستم ایمنی فعال هستند و با حرف اختصاری ( Ig ) نشان داده می شوند. ایمونوگلوبولین ها به طور اختصاصی علیه آنتی ژن ها یا پادگن ها ترشح می شوند و اگر برای آنتی ژنی ترشح شده باشد به آن آنتی بادی یا پادتن می گویند. بدن هر فرد ۱۰ به توان ۷ - ۹ مولکول آنتی بادی دارد.
ایمونوگلوبولین ها از نظر ساختمان سوم پروتئینی به شکل کروی هستند. به همین دلیل به آن ها ایمونوگلوبولین می گویند. از طرفی پس از الکتروفورز و جداسازی پروتئین های سرم خون به روش الکتروفورز، چهار بخش عمده در آن ها قابل تشخیص است که عبارت اند از: آلبومین و گلوبولین های آلفا، بتا و گاما. ایمونوگلوبولین بیشتر در منطقه گاما قرار می گیرند و از گاماگلوبولین ها هستند.
ایمونوگلوبولین ها بر مبنای خواص فیزیکی، شیمیایی و ایمن شناختی به ۵ گروه عمده IgA، IgM، IgG، IgD، IgE تقسیم می شوند.
ایمونوگلوبولین ها با وجود تنوع ساختاری اغلب از چهار دسته پروتئینی تشکیل شده اند که به شکل ساختار "Y" به یکدیگر پیوند یافته اند. دو رشته کوتاهتر را رشته ها یا زنجیره های سبک ( L ) می نامند که با پیوند کووالانسی به انشعابات رشته ها یا زنجیره های درازتر سنگین ( H ) متصل می شوند. اختصاصی بودن نقاط اتصال به وسیله ترتیب قرار گرفتن آمینواسیدها در بخش متغیر هر دو رشته H و L تعیین می شود.
تعداد نقاط اتصال بر روی پادتن، تعیین کننده ظرفیت آن است و هر قدر ظرفیت پادتن بیشتر باشد، تعداد بیشتری مولکول پادگن می توانند به آن متصل شوند. ایمونوگلوبین G که رایج ترین گروه پادتنهاست و ۸۰٪ ایمونوگلوبولین موجود در خون را تشکیل می دهد، دو ظرفیتی بوده و قادر به عبور از جفت و انتقال به جنین است. این پادتن ها به محافظت از جنین کمک می کنند. ایمونوگلوبین G منحصراً در خون یافت می شود، ولی ایمونوگلوبین A در تمام مایعات بدن از جمله آب دهان، اشک، شیر، شیره معده و ترشحات مخاطی دستگاه تنفسی و تناسلی وارد می شود. این مولکول در خون نیز وجود دارد، ولی ساختار آن در خون اندکی با ساختارش در مایعات بدن متفاوت است.
ایمونوگلوبولین ها بیشتر از پروتئین تشکیل شده اند ( ۸۲٪ الی ۹۶٪ ) و مقداری هم قند و کربوهیدرات دارند ( ۴٪ الی ۱۸٪ ) و پس می شود گفت جنس آن ها گلیکو پروتئین است. ایمونوگلوبولین ها در بیشتر مایعات بدن یعنی از خون و پلاسما گرفته تا حتی تراوش های بیرونی بدن وجود دارند.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفایمونوگلوبولین ها از نظر ساختمان سوم پروتئینی به شکل کروی هستند. به همین دلیل به آن ها ایمونوگلوبولین می گویند. از طرفی پس از الکتروفورز و جداسازی پروتئین های سرم خون به روش الکتروفورز، چهار بخش عمده در آن ها قابل تشخیص است که عبارت اند از: آلبومین و گلوبولین های آلفا، بتا و گاما. ایمونوگلوبولین بیشتر در منطقه گاما قرار می گیرند و از گاماگلوبولین ها هستند.
ایمونوگلوبولین ها بر مبنای خواص فیزیکی، شیمیایی و ایمن شناختی به ۵ گروه عمده IgA، IgM، IgG، IgD، IgE تقسیم می شوند.
ایمونوگلوبولین ها با وجود تنوع ساختاری اغلب از چهار دسته پروتئینی تشکیل شده اند که به شکل ساختار "Y" به یکدیگر پیوند یافته اند. دو رشته کوتاهتر را رشته ها یا زنجیره های سبک ( L ) می نامند که با پیوند کووالانسی به انشعابات رشته ها یا زنجیره های درازتر سنگین ( H ) متصل می شوند. اختصاصی بودن نقاط اتصال به وسیله ترتیب قرار گرفتن آمینواسیدها در بخش متغیر هر دو رشته H و L تعیین می شود.
تعداد نقاط اتصال بر روی پادتن، تعیین کننده ظرفیت آن است و هر قدر ظرفیت پادتن بیشتر باشد، تعداد بیشتری مولکول پادگن می توانند به آن متصل شوند. ایمونوگلوبین G که رایج ترین گروه پادتنهاست و ۸۰٪ ایمونوگلوبولین موجود در خون را تشکیل می دهد، دو ظرفیتی بوده و قادر به عبور از جفت و انتقال به جنین است. این پادتن ها به محافظت از جنین کمک می کنند. ایمونوگلوبین G منحصراً در خون یافت می شود، ولی ایمونوگلوبین A در تمام مایعات بدن از جمله آب دهان، اشک، شیر، شیره معده و ترشحات مخاطی دستگاه تنفسی و تناسلی وارد می شود. این مولکول در خون نیز وجود دارد، ولی ساختار آن در خون اندکی با ساختارش در مایعات بدن متفاوت است.
ایمونوگلوبولین ها بیشتر از پروتئین تشکیل شده اند ( ۸۲٪ الی ۹۶٪ ) و مقداری هم قند و کربوهیدرات دارند ( ۴٪ الی ۱۸٪ ) و پس می شود گفت جنس آن ها گلیکو پروتئین است. ایمونوگلوبولین ها در بیشتر مایعات بدن یعنی از خون و پلاسما گرفته تا حتی تراوش های بیرونی بدن وجود دارند.
