ابراهیم بن هشام

[ویکی فقه] اِبْراهیمِ بْنِ هِشام، ابن اسماعیل بن هشام بن ولید بن مغیرۀ مخزومی (د ۱۲۵ق/۷۴۳م)، از امیران دولت اموی و دایی هشام بن عبدالملک بن مروان خلیفۀ اموی که از ۱۰۶ تا ۱۱۴ق/۷۲۴ تا ۷۳۲م بر شهرهای مدینه ، مکه و طایف فرمان راند.
از زادگاه و تولد و زندگانی وی پیش از امارت بر حجاز چندان چیزی نمی دانیم، جز این که خلیفه بن خیاط
خلیفه بن خیاط، تاریخ، ج۲، ص۴۹۳، به کوشش سهیل زکار، دمشق، ۱۹۶۸م.
ابراهیم در دوران حکومت خود بر حجاز به کارهایی دست یازید که مایۀ اعتراض بزرگان آن خطّه شد و عبدالله بن عروه بن زبیر از وی به هشام بن عبدالملک شکایت کرد که چشم طمع به اموال مردم دوخته است.
مطلب بن عبداللـه زبیری، نسب قریش، ج۱، ص۲۴۶، به کوشش لوی پرووانسال، قاهره، ۱۹۵۳م.
در ۱۰۸ق/۷۲۶م ابراهیم بن هشام به فرمان هشام بن عبدالملک به جنگ رومیان رفت و یکی از دژهای آنان را گشود.
ابن اثیر، الکامل، ج۵، ص۱۴۰، بیروت، ۱۹۶۵م.
...