ابدان اخروی

[ویکی فقه] اَبْدانِ اُخْرَوی، یکی از مسائل مورد بحث متکلمان و فیلسوفان می باشد.
صدرالدین شیرازی (ملاصدرا) (د ۱۰۵۰ق/۱۶۴۰م) اختلافاتی میان ابدان دنیوی و ابدان اخروی ذکر کرده است، از جمله:۱. ابدان اخروی بر خلاف ابدان دنیوی قابل فساد و تباهی نیستند؛
صدرالدین شیرازی، عرشیه، ج۱، ص۲۵۰، به کوشش غلامحسین آهنی، اصفهان، ۱۳۴۱ش.
(۱) صدرالدین شیرازی، محمدابراهیم، اسفار، قم.(۲) صدرالدین شیرازی، عرشیه، به کوشش غلامحسین آهنی، اصفهان، ۱۳۴۱ش.(۳) صدرالدین شیرازی، مفاتیح الغیب، به کوشش محمد خواجوی، تهران، ۱۳۶۳ش.

[ویکی شیعه] اَبْدانِ اُخْرَوی (به معنای بدن های آخرتی)، به نظریه ملاصدرا در باب معاد جسمانی اشاره دارد. غالب مسلمانان بر اساس ظاهر آیات قرآن معتقدند معاد، جسمانی است و انسان ها پس از حشر نیز دارای بدن خواهند بود؛ اما کیفیت و جزئیات این امر مورد اختلاف است. برخی از متکلمان با تکیه بر ظاهر آیات معتقدند انسان ها با همین بدن دنیایی خود سر از قبر برداشته و حوادث قیامت آغاز می شود. در مقابل برخی از فلاسفه، جسمانی بودن معاد را انکار کرده اند و قائل به معاد روحانی شده اند. ملاصدرا با تکیه بر مبانی خود در حکمت متعالیه، جسمانی بودن معاد را پذیرفت، اما تبیینی جدید از آن ارئه کرد.
قرآن کریم در آیات فراوانی به مسأله معاد و قیامت و بازگشت انسان ها پرداخته است که برخی از آن ها عبارتند از:
بر اساس ظاهر بسیاری از آیاتی که درباب معاد است در قیامت و پس از مرگ، انسان ها با همین بدن دنیایی خود سر از قبر برداشته و حوادث قیامت آغاز می شود. بیشتر متکلمان معتقدند این آیات قابل تاویل نبوده و بدنی که در قیامت انسان با آن محشور می شود همین بدن مادی است که در دنیا با آن زندگی می کرده است. این اعتقاد، معاد جسمانی نامیده می شود. از منظر کلام شیعه، اعتقاد به جسمانی بودن معاد بر هر مسلمانی واجب است. اما اعتقاد و فهم کیفیت و جزئیات آن، جزء واجبات نیست.