فلسطین

[ویکی فقه] فلسطین مهد ادیان توحیدی بزرگ تاریخ و محل تلاقی تمدن هاست. سرزمین پربرکت و زیبایی که از لحاظ سوق الجیشی، سیاحتی و دینی یکی از مهم ترین نقاط دنیا است. فلسطین در منتهی الیه غرب قاره آسیا و در شرق مدیترانه واقع شده است. فلسطین علاوه بر جایگاه دینی که مهد انبیاء و ادیان آسمانی است، به دلیل قرار گرفتن در خاورمیانه از اهمیت ویژه ای برخوردار است. قرار گرفتن فلسطین در میان تمدن های متخاصم کهن از یکسو و تشدید درگیری نیروهای مهاجم برای تسلط و تصرف آن از سوی دیگر اهمیت و حساسیت موقعیت آن را دو چندان کرده است.فلسطین از شرق به اردن، از غرب به دریای مدیترانه، از شمال و شمال شرقی به سوریه و لبنان و از جنوب به شبه جزیره مصر (سینا) و خلیج عقبه محدود می شود.
انسان های اولیه دوازده هزار سال قبل از میلاد مسیح در فلسطین زندگی می کردند. باستان شناسان در برخی از این مناطق استخوان های انسان های اولیه را یافته اند. شهرهای اریحا، مجد و غزه از کهن ترین شهرهای جهان به حساب می آیند. به دلیل وضعیت جغرافیایی، رونق کسب و کار و کشاورزی، مهاجرت به این سرزمین از چند هزار سال قبل از میلاد آغاز شد.نخستین گروه مهاجر، کنعانی ها بودند. کنعانی ها از تبار کنعان بن سام بن نوح علیه السّلام می باشند. این گروه ساکنان اصلی فلسطین محسوب می شوند و سرزمین فلسطین به واسطه نام آنها «ارض کنعان» لقب گرفت. کنعانی ها ساکنان اصلی فلسطین شدند و با اشتغال به کشاورزی، دامپروری و تجارت، در پی ریزی این تمدن کهن تلاش نمودند. کنعانی ها قریب به ۲۰۰ شهر از جمله شهرهای معروف قدس و نابلس را بنا کردند. در قرن سیزدهم پیش از میلاد قبایل جنگجویی از جزیره کرت و دریای اژه وارد فلسطین شدند که نام اصلی آنان pelest بود. پلست ها، دشت ساحلی از غزه تا حیفا را به تصرف خود درآوردند. پس از زمانی فلسطینی ها جذب آیین کنعانی شدند و الهه آنها (دایگون، بعل و عشتار) را می پرستیدند.فنیقی ها در حدود ۲۵۰۰ سال پیش از میلاد به فلسطین مهاجرت نمودند و شهر اورسالم را بنا نهادند. (قدس)پس از آن نبطی ها که فرقه ای عرب تبار بودند به فلسطین مهاجرت نمودند. این قوم قرن ششم پیش از میلاد از جزیرة العرب به این منطقه آمدند.حضرت ابراهیم علیه السّلام متعاقب شروع دعوت توحیدی اش، حوالی سال ۲۰۰۰ قبل از میلاد به منظور صیانت از دین خود به همراه برادرزاده اش حضرت لوط به فلسطین مهاجرت نمود. حضرت ابراهیم در شهر الخلیل (هبرون) اقامت گزید. حضرت ابراهیم از همسر اول خود سارا صاحب فرزندی به نام حضرت اسحاق شد و قبل از آن نیز از همسر دوم خود هاجر، حضرت اسماعیل متولد شده بود.حضرت یعقوب فرزند حضرت اسحاق بود، از حضرت یعقوب فرزندانی متولد می شوند که یکی از آنان حضرت یوسف بود. حضرت یعقوب و فرزندانش در دوره پادشاهی حضرت یوسف به مصر عزیمت می کنند. فرزندان حضرت یعقوب در مصر باقی ماندند و سال ها بعد به همراه حضرت موسی علیه السّلام، پیامبر برگزیده خدا به فلسطین رجعت نمودند.پیامبران بنی اسرائیل در سرزمین فلسطین به ارشاد و هدایت مردمان آن بلاد مشغول می گردند. در زمان حضرت داود علیه السّلام و حضرت سلیمان علیه السّلام، قوم بنی اسرائیل به شوکت می رسند.پس از فوت حضرت سلیمان بین یهودیان و ساکنان آن دیار درگیری هایی رخ می دهد و دو حکومت یکی در شمال به نام اسرائیل و به پایتختی سامریا و دیگری در جنوب به نام یهودا به پایتختی اورشلیم تشکیل می گردد. جنگ و خونریزی میان این دو حکومت بالا می گیرد و ماجرا با تسلط آشوریان بر حکومت اسرائیل پایان می پذیرد. حکومت یهودا نیز توسط بخت النصر پادشاه کلدانی (بابل) سرنگون شد و یهودیان به بردگی و اسارت درآمدند.با سرنگونی حکومت بابل توسط کوروش هخامنشی، پادشاه ایران، فلسطین تحت فرمانروایی کوروش درآمد و وی به یهودیان اجازه بازگشت به فلسطین را داد. یونانی ها در سال ۴۷۹ قبل از میلاد، در نبرد دریایی «سلامین» در جنگ با جانشینان داریوش هخامنشی به پیروزی رسیدند و اسکندر مقدونی توانست حکومت ایرانی ها را پایان بخشد؛ از آن زمان قدس و فلسطین کاملا به اشغال یونانی ها درآمد. پس از یونانی ها، سلوکیان و پس از آن رومی ها فلسطین را به اشغال خود درآوردند. در دوره تسلط رومی ها حضرت مسیح علیه السّلام در شهر بیت اللحم دیده به جهان گشود. یهودیان در دربار حکام رومی علیه مسیح و حواریونش توطئه می کردند و در نهایت حضرت مسیح علیه السّلام به صلیب کشیده شد. پس از پیوستن رومی ها به دین مسیح و تجزیه امپراتوری روم، قسطنطنیه، پایتخت امپراتوری روم شرقی شد و بیزانس نام گرفت. ملکه هلینا مادر امپراتور قسطنطنیه در سال ۳۲۶ میلادی از فلسطین دیدار و کلیسای قیامت را در قدس و کلیسای المهد را در بیت اللحم بنا نهاد.
فلسطین شهر اسلام
...

[ویکی شیعه] فلسطین کشور مسلمان و میزبان مسجد الاقصی است. کشور فلسطین با کشورهای لبنان، اردن، سوریه و مصر هم مرز است. پایتخت این کشور بیت المقدس است.
در طول تاریخ، سرزمین فلسطین محل سکونت مسلمانان، مسیحیان و یهودیان بوده است. اعتقاد به یگانگی خدا، با ورود حضرت ابراهیم(ع) به فلسطین آغاز شد. دین اسلام در زمان خلافت خلیفه دوم وارد فلسطین شد. پس از ورود اسلام به فلسطین، امویان، عباسیان، فاطمیان و عثمانیان بر این سرزمین مسلط بودند. پس از پیروزی مسیحیان بر مسلمانان در جنگ های صلیبی، مدتی حکومت فلسطین در اختیار مسیحیان قرار گرفت؛ امّا پس از مدتی مسلمانان فلسطین را پس گرفتند.
در سال ۱۹۱۷م فلسطین توسط بریتانیا اشغال شد و زمینه اشغال فلسطین توسط اسرائیل را فراهم نمود. سرزمین فلسطین در سال ۱۹۴۸م توسط اسرائیل اشغال شد و این اشغال همچنان ادامه دارد. این کشور در طی این دوره، شاهد جنگ ها، انتفاضه ها و قتل عام های فراوانی بوده است.

[ویکی اهل البیت] کشور فلسطین، کشوری عربی و اسلامی است.
فلسطین سرزمین کم وسعتی است که در ناحیه خاورمیانه و در شرق مدیترانه قرار دارد. این سرزمین همچون پلی سه قاره آسیا، افریقا و اروپا را به هم متصل می کند و قلب جهان عرب و حلقه اتصال شرق و غرب می باشد و الهام بخش سه دین بزرگ دنیا است.
چنین موقع مهم و خصوصیات ویژه، این کشور را به صورت یکی از مناطق استراتژیک جهان درآورده است اما اشغال آن توسط صهیونیست ها و با حمایت ابرقدرتها و نیز آواره شدن چندین میلیون فلسطینی موجب آن گشته تا قلب های مسلمین جهان محزون و متاثر گردد.
3500 سال قبل از میلاد اقوام سامی از قلب عربستان به سوی مصر، عراق، سوریه، لبنان و فلسطین کوچ نمودند که 25 قرن ق.م، یکی از این اقوام که به کنعانیان معروف بودند. فلسطین را به عنوان محل سکونت خود برگزیدند. 20 قرن ق.م اولین دولت تحت عنوان کنعانیه در کشور مزبور تاسیس شد.
در سال 1225 ق.م، قوم بنی اسرائیل به رهبری حضرت موسی علیه السلام در فلسطین سکونت یافتند. حدود هزار سال ق.م، اقوامی بنام «فلسطین» که از جزایر دریای اژه آمده بودند به این ناحیه راه یافته و جای کنعانیان را گرفتند بنی اسرائیل به سرکردگی داوود نبی و بعد از او به رهبری سلیمان پیامبر در حدود ده قرن ق.م دولت عبرانی را در این کشور بوجود آورده که رقیب دولت اقوام فیلسطین بود.
فلسطین در سال 772ق م به تصرف آشور و به سال 539 ق م توسط کوروش اشغال شد. در اواسط نیمه دوم قرن چهارم ق.م اسکندر آن را تصاحب نمود. در سال 395 میلادی فلسطین به عنوان مستعمره روم غربی اداره می شد و از اواسط قرن هفتم تا شانزدهم فرمانروایان عرب بر آن استیلا داشتند.
در سال 1517م جزئی از خاک امپراطوری عثمانی بود که به مدت 4 قرن آن را در اختیار خود داشتند و تا سال 1917م بر آن حکومت می کردند. در سال 1897م اولین کنگره صهیونیسم در شهر بال سوئیس به سرپرستی هرتزل برگزار شد و هدف خود از این گونه مشخص نمود: «هدف صهیونیسم عبارت است از ایجاد یک وطن قومی برای ملت یهود در سرزمین فلسطین».
در نوامبر 1917م، بریتانیا اعلامیه مشهور بالفور را مبنی بر تاسیس وطن قومی برای لت یهود در فلسطین صادر کرد. جنگ جهانی اول پایان نیافته بود که یهودیان وعده تشکیل کشور یهود را از بریتانیا دریافت نمودند و انگلیس با مشارکت شریف حسین حکمران قت حجاز، دولت عثمانی را از فلسطین بیرون راند و مهاجرت یهودیان به این سرزمین آغاز شد و دولت انگلستان به قیمومیت خود در این کشور پایان داد.

فلسطین (روزنامه). فلسطین ( عربی: جریدة فلسطین ) از مهم ترین روزنامه های فلسطین و بزرگترین و پر تیراژترین آنهاست که توسط عیسی داوود العیسی در شهرستان یافا در سال ۱۹۱۱ منتشر شده است، این روزنامه در اوایل انتشار آن به طور محدود منتشر می شد ولی بعدها انتشار آن دو بار در هفته گردید و پس از آن تبدیل به یک روزنامه که روزانه منتشر می گردید شد، و نهایتاً نیز به یکی از مهم ترین روزنامه های فلسطینی تبدیل گردید. این روزنامه که تا سال ۱۹۶۷ منتشر می شد از بهترین روزنامه های فلسطین بود که قادر به بازکردن ستونهایی برای نویسندگان و ادبا گردید و منعکس کننده تصویر واقعی از زندگی ادبی و فرهنگی در فلسطین شد. روزنامه فلسطین بین سال های ۱۹۱۱–۱۹۶۷ منتشر می شد و یکی از بزرگترین روزنامه فلسطینی بود که افکار عمومی فلسطین را نمایندگی می کرد. این روزنامه در شهرهای فلسطین و روستاهای آن خوانده می شد، و نسخه هایی نیز در خارج از کشور توزیع می شد. [ ۱]
اولین شماره روزنامه فلسطین در ۱۴ ژانویه ۱۹۱۱ منتشر گردید و انتشار آن در ۹ ژانویه ۱۹۱۴ متوقف شد؛ ولی چند ماه بعد از آغاز جنگ جهانی اول مجدداً منتشر شد اما سرمقاله آن حذف شده بود و صرفاً برای انتقال اخبار بود. آخرین نسخه آن که در طول جنگ منتشر شد، شماره ۳۶۵ در تاریخ ۱۲ نوامبر ۱۹۱۴ بود. روزنامه فلسطین در آغاز جنگ جهانی اول خواستار بیطرفی ترکیه شد که باعث توقیف روزنامه شد و صاحب امتیاز آن به آناتولی تبعید گردید. مدیر روزنامه در این دوره عیسی العیسی بود و اشرف یوسف العیسی نیز مدیر آن بود که این مسئولیت را از زمان تأسیس این روزنامه تا زمانی که در جریان جنگ جهانی اول توقیف شد برعهده داشت. روزنامه های عرب در دوران عثمانی به طور سنتی عنوان اداره و نام تحریریه و غیره را به زبان فرانسوی منتشر می کردند. این زبان در سراسر خاورمیانه در آن زمان رایج بود. پس از اشغال بریتانیا، فرانسه دیگر حضوری نداشت ولی روزنامه فلسطین تنها روزنامه ای بود که برای چندین سال کماکان به همان زبان فرانسه منتشر می شد. [ ۲]

(یا: ارض مقدس) سرزمینی در انتهای جنوب شرقی دریای مدیترانه، در منطقۀ خاورمیانه. در اعصار قدیم نخست کنعان و بعدها یهودیه نامیده می شد. نام فلسطین از واژۀ فِلِسطیا، نام قومی قدیمی، مأخوذ است. قوم فلسطیا مردمی غیرسامی بودند، که در قرن ۱۲پ م از جزایر دریای اژه (احتمالاً جزیرۀ کرت) به این سرزمین آمده بودند و فلسطیان خوانده می شدند. در عهد عتیق، نخستین بار در کتاب زکریا، فلسطین «ارض مقدس» نامیده شده است. قسمت اعظم تاریخ اوایل فلسطین شرح تاخت و تاز اقوام مختلف است. مصریان، آشوریان، ایرانیان، یونانیان، رومیان، عرب ها، عثمانی ها و انگلیسی ها در طی تاریخ بر این سرزمین حکم رانده اند. بنی اسرائیل، که به رهبری حضرت موسی (ع) از اسارت مصر بازمی گشتند (ح ۱۲۲۵پ م) در زمان یوشع در پستی و بلندی های این سرزمین ساکن شدند. داود و سلیمان قدرت فلسطیان را درهم شکستند و داود اورشلیم را تصرف کرد. در مجموع داود و سلیمان حدود ۷۹ سال بر این منطقه حکومت کردند. پس از آن بختنصر (بخت النصر) فرمانروای آشور آن جا را اشغال کرد. فلسطین در دورۀ هخامنشیان بخشی از ایران بود. با حملۀ اسکندر تحت اشغال یونانیان و سپس رومیان قرار گرفت. فلسطین در ۱۷ق در زمان خلافت عمر به دست مسلمانان فتح شد. از اواسط قرن ۷م تا اوایل قرن ۱۶ فرمانروایان مسلمان بر فلسطین حکومت کردند. در جنگ های صلیبی فلسطین آوردگاه مسیحیان و مسلمانان بود. از اواخر قرن ۱۹، نهضت صهیونیسم به رهبری هرتصل برای بازگشت یهودیان به سرزمین فلسطین قوام گرفت و در ۱۸۹۷ کنگرۀ یهودیان جهان، در بال، تشکیل شد. در ۱۹۱۷ اعلامیۀ بالفور ایجاد «یک میهن ملی برای یهود» را تعهد کرد. در ۱۹۱۸ ژنرال آلِنبی قوای عثمانی را در فلسطین شکست داد و از آن جا بیرون راند. در ۱۹۲۲ قیمومیت انگلیس برقرار شد. با تسلط نازی ها در آلمان، سیل مهاجران یهودی به فلسطین سرازیر شد. در ۱۴ مه ۱۹۴۸ صهیونیست ها تأسیس رژیم غاصب صهیونیستی را اعلام کردند و یک سازمان تروریستی یهودی، ساکنان عرب دهکدۀ دیر یاسین را قتل عام کرد. به این ترتیب، رژیم اشغالگر قدس با غصب سرزمین فلسطین و نادیده گرفتن حقوق فلسطینیان، و با برخورداری از پشتیبانی های بی دریغ کشورهای غربی، به ویژه امریکا و انگلیس، شکل گرفت و بزرگ ترین فاجعۀ تاریخ معاصر که بی خانمان کردن یک ملت است، تحقق یافت. در همان سال نخستین جنگ اعراب و اسرائیل روی داد که به شکست اعراب انجامید. در ۱۹۵۶ با ملی شدن کانال سوئز اسرائیل به کمک انگلیس و فرانسه به مصر حمله برد، امّا فشار بین المللی سبب عقب نشینی این کشورها شد. در جنگ شش روزه (۱۹۶۷) اسرائیل مصر، سوریه و اردن را شکست داد و باریکۀ غزه، بیت المقدس شرقی و ساحل غربی را به تصرف درآورد و بیت المقدس را ضمیمۀ خاک خود ساخت و آن جا را پایتخت اسرائیل اعلام کرد. در ۱۹۷۳ انورسادات رئیس جمهور وقت مصر، در تعطیلات اسرائیلی یوم کیپور با حمله ای غافلگیرانه نیروهای اسرائیلی را از شبه جزیرۀ سینا عقب راند و از کانال سوئز گذشت؛ اردن، سوریه و عراق نیز وارد جنگ شدند، امّا سرانجام اسرائیل تهاجم اعراب را متوقف کرد و سپس قوای عربی را شکست داد. با سفر سادات به تل آویو و بعد انعقاد قرارداد کمپ دیوید (مارس ۱۹۷۹)، بین دو کشور صلح و روابط دیپلماتیک برقرار شد؛ امّا سازمان های مختلف شبه نظامی و سیاسی فلسطینی به مبارزات خود ادامه دادند. تشکیل حکومت خودگردان فلسطین به ریاست یاسر عرفات، و عقب نشینی اسرائیل از نوار غزه و بخش هایی از ساحل غربی رود اردن، تحت فشار مقاومت مردم فلسطین صورت گرفت. از هنگام تأسیس دولت اسرائیل در سرزمین فلسطین، نخست، سازمان های تروریستی یهودی، مانند هاگاناه، هاشومیر، اریگون، اشترن و گوش آمونیم با ارعاب و کشتار فلسطینی ها، و سپس جنگ های اعراب و اسرائیل، سبب فرار و آوارگی میلیون ها فلسطینی از سرزمین خود شدند. این آوارگان به کشورهای مختلف عربی، به ویژه اردن، لبنان، سوریه، کویت و بعضی کشورهای دیگر رفتند و غالباً در اردوگاه های فاقد امکانات اسکان داده شدند. سازمان ملل متحد قطعنامه های متعدد در محکومیت اسرائیل و در مورد حق حاکمیت مردم فلسطین صادر کرده که با وتوی امریکا یا بی اعتنایی اسرائیل مواجه شده و کشتار وحشیانه زنان و مردان و کودکان فلسطینی و محروم ساختن آنان از حقوق مسلم خود با بدترین و بی رحمانه ترین شیوه ها توسط رژیم اشغالگر قدس، همچنان ادامه دارد. ساکنان کرانۀ باختری رود اردن و نوار غزه مجموعاً در حدود ۴میلیون نفر است (۲۰۰۹).