زبان شناسی

/zabAnSenAsi/

معنی زبان شناسی در لغت نامه دهخدا

زبان شناسی. [زَ ش ِ ] (حامص مرکب ) زبان شناسی علمی است که درباره ٔزبانها و مظاهر مختلف آن بحث میکند. این علم از چگونگی ساختمان زبانها، از تاریخ آنها و از روابط آنها با سایر فعالیتهای بشری و بالعکس و تأثیر متقابل این فعالیت ها در زبان سخن میگوید. زبانشناسی علمی است تحلیلی که از خیلی جهات شبیه به ریاضیات و از طرف دیگر خود یکی از شعب علوم اجتماعی و شاخه ای از مردم شناسی میباشد. از این نقطه نظر، زبان جزئی از اعمال انسانی است و زبان شناسی علمی است که از رابطه ٔ بین زبان و معارف بشری بحث میکند و منابع خود را از ادبیات وسایر مخلوقات هنری میگیرد. زبان شناسی را میتوان بعنوان یک روش علمی در مطالعه ٔ مطالب زیر بکار برد: در تاریخ و بسط آن از قدیم تا زمان حال در نقاط مختلف عالم ، در اصوات و اشکال مختلف زبانها، در روابط میان زبانها، در بکار بردن آن در مسائل آموزش و پرورش. برای دقت در مظاهر دیگر زبان شناسی باید به مباحث فقه اللغه ، فونتیک ، گرامر، فولکلور و بحث دلالت رجوع کرد، گرچه پاره ای از آنها خود موضوع بحثی مستقل می باشد.

زبان شهری را بخوانید.

معنی زبان شناسی به فارسی

زبان شناسی

علمیست که درباره زبانها و مظاهر مختلف آن سخن میگوید
[linguistics, linguistic science] [زبان شناسی] مطالعۀ علمی زبان

زبان شناسی آماری

[statistical linguistics] [زبان شناسی] شاخه ای از زبان شناسی که با استفاده از روش های آماری به بررسی جنبه های مختلف زبان می پردازد

زبان شناسی آموزشی

[زبان شناسی] ← زبان شناسی تربیتی

زبان شناسی انتقادی

[critical linguistics] [زبان شناسی] شاخه ای از زبان شناسی که هدف آن دستیابی به جنبه های ارزشی و اعتقادی و کشف روابط قدرت نهفته در متن است

زبان شناسی بالینی

[clinical linguistics] [زبان شناسی] کاربرد نظریه ها و روش های زبان شناسی در تحلیل اختلال ها و آسیب های زبانی

زبان شناسی بوم شناختی

[ecological linguistics] [زبان شناسی] ← بوم زبان شناسی

زبان شناسی پیکره ای

[corpus linguistics] [زبان شناسی] شاخه ای از زبان شناسی که در آن با ایجاد پایگاه های داده ای گسترده به بررسی جنبه های مختلف زبان می پردازد

زبان شناسی تاریخی

[historical linguistics] [باستان شناسی، زبان شناسی] ← زبان شناسی درزمانی

زبان شناسی تربیتی

[educational linguistics] [زبان شناسی] شاخه ای از زبان شناسی که به بررسی و به کارگیری نظریه ها و روش های زبان شناختی برای آموزش زبان می پردازد متـ . زبان شناسی آموزشی

زبان شناسی تطبیقی

[comparative linguistics] [باستان شناسی، زبان ش ...

معنی زبان شناسی در فرهنگ معین

زبان شناسی

( ~. ش ) (اِمر.) علمی که به مطالعة زبان می پردازد.

معنی زبان شناسی در فرهنگ فارسی عمید

زبان شناسی

علمی که دربارۀ زبان های مختلف، چگونگی ساختمان و اصوات و اشکال هر یک، و ارتباط میان آن ها بحث می کند.

زبان شناسی در دانشنامه ویکی پدیا

زبان شناسی

زبان شناسی علمی است که به مطالعه و بررسی روشمند زبان می پردازد. در واقع، زبان شناسی می کوشد تا به پرسش هایی بنیادین همچون «زبان چیست؟»، «زبان چگونه عمل می کند و از چه ساخت هایی تشکیل شده است؟»، «انسان ها چگونه با یکدیگر ارتباط برقرار می کنند؟»، «زبان آدمی با سامانه ارتباطی دیگر جانوران چه تفاوتی دارد؟»، «کودک چگونه سخن گفتن می آموزد؟»، «زبان بشر چگونه تکامل یافته است؟»، «زبان ها چه قرابتی با یکدیگر دارند؟»، «ویژگی های مشترک زبان های جهان کدامند؟»، «انسان چگونه می نویسد و از چه راهی زبان نانوشتاری را واکاوی (تحلیل) می کند؟»، «چرا زبان ها دگرگون می شوند؟» و … پاسخ گوید.
آواشناسی
واج شناسی
صرف
نحو
معناشناسی
کاربردشناسی
تحلیل گفتمان
رده شناسی زبان
زبان شناسی تاریخی
زبان شناسی تحلیلی
زبان شناسی به مفهوم جدید آن، علمی نسبتاً نوپا بوده که قدمتی تقریباً یک صد ساله دارد، اما مطالعات تخصصی دربارهٔ زبان به چند قرن پیش از میلاد بازمی گردد، یعنی زمانی که پانینی قواعدی برای زبان سانسکریت تدوین کرد. در زبان شناسی، ابعاد مختلف زبان در قالب حوزه های صرف، نحو، آواشناسی، واج شناسی، معناشناسی، کاربردشناسی، تحلیل گفتمان، زبان شناسی تاریخی تطبیقی، رده شناسی، زبان و نیز حوزه های بین رشته ای مانند جامعه شناسی زبان، روانشناسی زبان، عصب شناسی زبان، زبان شناسی قضایی، زبان شناسی بالینی، زبانشناسی تحلیلی، زبان شناسی آموزشی و زبان و منطق بررسی می شوند. از آنجا که زبان یک پدیده پیچیدهٔ انسانی و اجتماعی ست، برای مطالعهٔ جامع و دقیق آن، بهره گیری از علوم مرتبط دیگر الزامی به نظر می رسد. در واقع، مطالعهٔ فراگیر زبان، رویکردی چندبعدی را می طلبد؛ بنابراین، زبان شناسی علاوه بر مطالعه جنبه های توصیفی و نظری زبان به ابعاد کاربردشناختی، روان شناختی، مردم شناختی، اجتماعی، هنری، ادبی، فلسفی و نشانه شناختی زبان توجه می کند. به عبارتی می توان گفت زبان شناسی معاصر، حوزه های مطالعاتی بسیار گسترده ای را شامل می شود که توجه دانش پژوهان و دانشمندان گوناگونی را با ذائقه های علمی متنوعی به خود جلب نموده است. در همین راستا، مطالعاتی مانند رابطه و تعامل بین زبان و ذهن، زبان و شناخت، زبان و رویکردهای فلسفی، زبان و قوه تعقل، زبان و منط ...

فهرست زبان شناسی

زبان شناسی اجتماعی را بخوانید.

چنانچه، معنی واژه بالا (برگرفته از دانشنامه ویکی پدیا)، نادرست یا مخالف قوانین جمهوری اسلامی ایران است، خواهشمند است گزارش دهید تا بررسی و حذف گردد => [گزارش]

زبان شناسی در دانشنامه آزاد پارسی

زبان شناسی (linguistics)
علمی که موضوع آن بررسی قوانین زبان است و از این رهگذر، به شناخت زبان انسان، چگونگی شکل گیری و کارکرد آن می پردازد و واحدها، ساختار، ماهیت، و تحولات زبان ها را مطالعه می کند. پیشینۀ زبان شناسی به قبل از میلاد می رسد که نخستین مباحث زبان شناسی در باب ماهیت معنا و منشأ زبان، به ویژه در هند، یونان، و روم مطرح می شود. چنان که پانینی، دستور زبان خود را، که نخستین اثر بزرگ در این باره است، به تحریر می کشد و نظام واژه سازی در سانسکریت را مطرح می کند. با این حال، تا پیش از قرن ۱۸ لغویون، نحویون، و بلاغیون بیشتر به دستور زبان، لغات، و تلفظ توجه داشتند. در قرن های ۱۷ و ۱۸ تحولاتی نظیر ایجاد زبان های جهانی، رویکرد نظام مند در آواشناسیو نگارش دستور زبان های همگانی آغاز می شود. اما بررسی تحول تاریخی هر زبان و ارتباط خانوادگی بین زبان های مشابه از قرن ۱۹ آغاز می گردد. پیدایش زبان شناسی تطبیقیو قوانین واج شناسیازجمله دستاوردهای عمدۀ این قرن است. تکامل زبان شناسی به منزلۀ یک علم و گسترش قلمرو آن در قرن ۲۰ چشمگیر بوده است. تأسیس زبان شناسی به عنوان یک رشتۀ دانشگاهی نیز به اوایل دهۀ ۱۹۶۰ می رسد. در اوایل قرن، فردینان دو سوسوربررسی اصول حاکم بر ساختارهای زبان های زندۀ جهان را مطرح کرد که سرآغاز «زبان شناسی ساخت گرا» بود. او قائل به دو بُعد اساسی در این رشته شد. یکی بُعد «در زمانی» (تاریخی)، که به مطالعۀ تاریخی تحولات زبان می پردازد؛ و دیگر بُعد «هم زمانی» (توصیفی)، که زبان را در مقطع زمانی خاص بررسی می کند. از حوزه های دیگر، زبان شناسی عمومی (نظری) است که به پژوهش دربارۀ اصول کلی زبان و تعیین ویژگی های آن می پردازد و چنانچه مطالعه دربارۀ تعیین واقعیت های نظام یک زبان خاص انجام گیرد، این روش را زبان شناسی توصیفی نامند. اگر هدف مطالعه یافتن همانندی ها و تفاوت های میان زبان ها باشد، زبان شناسی تطبیقی نامیده می شود. پیشرفت ها و گسترش چشم اندازهای جدید زبان شناسی تا حدود زیادی مرهون نوام چامسکیو پیروان اوست که بر پایۀ شیوۀ تجربی و سه اصل مشاهده، توصیف، و تشریح نگرشی نو را در زبان شناسی آغاز کردند. چامسکی در کتاب ساختارهای نحوی(۱۹۵۷)، که نقطۀ عطفی در زبان شناسی معاصر است، مبانی «دستور زایشی» را مطرح کرد. با توجه به زایندگی زبان و تناقضات موجود در ...