داریو فو ( به ایتالیایی: Dario Fo ) ( زاده ۲۴ مارس ۱۹۲۶ – درگذشتهٔ ۱۳ اکتبر ۲۰۱۶ ) [ ۱] از تأثیرگذارترین نویسندگان معاصر ایتالیا بود که علاوه بر نویسندگی، به کارگردانی تئاتر، طراحی صحنه و لباس، بازیگری و آهنگسازی، سرایش ترانه، نقاشی و فعالیت سیاسی چپ نیز می پرداخت. او برنده جایزه نوبل ادبیات در سال ۱۹۹۷ بود. [ ۲] وی اغلب، طراح صحنه، لباس، آهنگساز و بازیگر نمایش های خودش بود. این نمایش ها، همگی واکنش هایی به رویدادهای سیاسی و اجتماعی ایتالیای معاصر هستند.
فو در بازیگری از ژاک لکوک، ( مدرس فرانسوی بازیگری و خلاقیت ) ، در کارگردانی از استره لر ( کارگردان ایتالیایی ) ، در اندیشه از آنتونیو گرامشی ( متفکر فلسفه سیاسی ) و بیشتر از همه از کمدی هنرمندان الهام گرفته است.
وی در سال ۱۹۲۶ در دهکده لجیونو از توابع سنجیانو ( یکی از مراکز صنعتی و کارگری ایتالیا ) در استان وارزه ایتالیا در خانواده ای با گرایش های ضد فاشیستی متولد شد. پدرش کارمند راه آهن ( با عقاید سوسیالیستی ) بود و به همین خاطر، بیشتر دوران کودکی داریو در سفر از شهری به شهر دیگر گذشت. او در دیدارهایی که از مزرعه پدربزرگ مادری اش داشت با او برای فروش محصولاتش همراه می شد. پدربزرگ برای جلب نظر مردم شهر به نقل داستان های جذاب می پرداخت و نخستین آشنایی داریو با داستان سرایی در همین دوران اتفاق افتاد.
مادرش پینا روتا، زنی روشنفکر و نویسنده بود که در کتاب زندگی نامه خود سرزمین قورباغه ها روزگار یک خانواده کارگر کشاورزی در ایتالیای ابتدای قرن بیستم را روایت می کرد. روتا با محیط پرشوری که در خانه ایجاد کرده بود، داریوی جوان توانست با نویسندگان بزرگی همچون برتولت برشت، ولادیمیر مایاکوفسکی، ادواردو ده فیلیپو و فدریکو گارسیا لورکا آشنا شود.
در سال ۱۹۴۰، هنگامی که بسیار جوان بود، به شهر میلان نقل مکان کرد و در آکادمی بررا ( Brera ) مشغول تحصیل شد. در اواخر جنگ جهانی دوم به خدمت اجباری سربازی فراخوانده شد، اما از سربازی فرار کرد و در چند ماه پایانی جنگ در یک کلبه پنهانی زندگی کرد. [ ۳] پس از جنگ، در دانشکده معماری دانشگاه پلی تکنیک میلان ثبت نام کرد اما به دلیل حمله عصبی، دانشگاه را نیمه تمام گذاشت و به تئاتر روی آورد؛ زیرا پزشک روان شناس به او توصیه کرد دنبال شغلی برود که همیشه برایش لذت بخش باشد. او در آغاز به عنوان طراح صحنه، سپس کمدین طرح های کوتاه کمدی در جنگ های نمایشی و در نهایت، نویسندگی و کارگردانی تئاتر پرداخت.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلففو در بازیگری از ژاک لکوک، ( مدرس فرانسوی بازیگری و خلاقیت ) ، در کارگردانی از استره لر ( کارگردان ایتالیایی ) ، در اندیشه از آنتونیو گرامشی ( متفکر فلسفه سیاسی ) و بیشتر از همه از کمدی هنرمندان الهام گرفته است.
وی در سال ۱۹۲۶ در دهکده لجیونو از توابع سنجیانو ( یکی از مراکز صنعتی و کارگری ایتالیا ) در استان وارزه ایتالیا در خانواده ای با گرایش های ضد فاشیستی متولد شد. پدرش کارمند راه آهن ( با عقاید سوسیالیستی ) بود و به همین خاطر، بیشتر دوران کودکی داریو در سفر از شهری به شهر دیگر گذشت. او در دیدارهایی که از مزرعه پدربزرگ مادری اش داشت با او برای فروش محصولاتش همراه می شد. پدربزرگ برای جلب نظر مردم شهر به نقل داستان های جذاب می پرداخت و نخستین آشنایی داریو با داستان سرایی در همین دوران اتفاق افتاد.
مادرش پینا روتا، زنی روشنفکر و نویسنده بود که در کتاب زندگی نامه خود سرزمین قورباغه ها روزگار یک خانواده کارگر کشاورزی در ایتالیای ابتدای قرن بیستم را روایت می کرد. روتا با محیط پرشوری که در خانه ایجاد کرده بود، داریوی جوان توانست با نویسندگان بزرگی همچون برتولت برشت، ولادیمیر مایاکوفسکی، ادواردو ده فیلیپو و فدریکو گارسیا لورکا آشنا شود.
در سال ۱۹۴۰، هنگامی که بسیار جوان بود، به شهر میلان نقل مکان کرد و در آکادمی بررا ( Brera ) مشغول تحصیل شد. در اواخر جنگ جهانی دوم به خدمت اجباری سربازی فراخوانده شد، اما از سربازی فرار کرد و در چند ماه پایانی جنگ در یک کلبه پنهانی زندگی کرد. [ ۳] پس از جنگ، در دانشکده معماری دانشگاه پلی تکنیک میلان ثبت نام کرد اما به دلیل حمله عصبی، دانشگاه را نیمه تمام گذاشت و به تئاتر روی آورد؛ زیرا پزشک روان شناس به او توصیه کرد دنبال شغلی برود که همیشه برایش لذت بخش باشد. او در آغاز به عنوان طراح صحنه، سپس کمدین طرح های کوتاه کمدی در جنگ های نمایشی و در نهایت، نویسندگی و کارگردانی تئاتر پرداخت.
wiki: داریو فو